Weer naar Spanje (nog meer voorpret)

Bourtange. Jazeker, Spanje is de andere kant op. Dat weet Adrie ook, maar al jaren doet hij de Hemelvaart in Bourtange, samen met de hele familie. Ik geef te kennen dat ik met de Hemelvaart mijn nieuwe tentje en de rest van de spullen wil uitproberen. “Dan kom je toch naar Bourtange toe!”. Dat is een goed idee. En daarom tik ik dit stukje nu op mijn mooie klapstoeltje, voor mijn tentje in de ochtendzon, terwijl een neef van Adrie “don’t worry be happy” speelt vanaf een krakende bluetoothradio, zeven meter verderop. Het is donderdag, half acht in de ochtend.

Voor degene die minder bekend zijn in Nederland: Bourtange is een gehucht in het uiterste noord-oosten van Nederland, tegen de Duitse grens aan. Een pittoresk vestingstadje, eigenlijk meer een openluchtmuseum, met een aantal leuke restaurantjes waarvan nu voor het eerst in een jaar alleen de terrassen weer open zijn. De rit er naartoe deed ik gedeeltelijk binnendoor en daar is geen reet aan. Honderden woonwijken en woonerven waar dertig km/u veel te hard wordt gevonden, gelardeerd met ontelbare snelheidsdrempels waar je overheen mag stuiteren. Leuk? Niet echt. Gelukkig schijnt de zon en dat maakt een hoop goed. De rit die ik eerder gemaakt had komt op de Garmin niet lekker uit de verf. Garmin heeft een nieuwe softwareupdate en die doet meer kwaad dan goed, ontdek ik. Het omzetten van de track naar een route krijgt Garmin niet fijn voor elkaar. Tenminste, als je het leuk vindt om tientallen kilometers dwars door weilanden heen te rijden. Garmin toont me één lange, rechte paarse streep van vijftig kilometer lang. Hallo! En die sloten dan? Daar wil Garmin me dwars doorheen hebben. Ga ik niet doen. Dan maar de track laden. Dat gaat vlekkeloos maar dan heb je geen routeinformatie meer en blijft het stil in de helm. Het apparaat vertelt je dan ook niet meer waar de benzinepompen e.d. zitten. Ook niet lekker. Uiteindelijk stop ik de onzin, vraag Garmin een route naar het noorden zonder snelwegen en dat werkt top. Een dingetje dus, want ik rijd heel vaak zelfgemaakte routes en als Garmin daar geen raad meer mee weet… enfin, iets om uit te zoeken.

Als ik op woensdagavond op de camping aankom blijkt Adrie een minuut achter me te rijden. Zijn caravan staat er al maar hij is met de auto naar huis gereden om zijn KTM op te halen. En die rijdt nu praktisch achter me. Strakke timing! Afstappen en kennismaken met wat familieleden. Dan het moment suprème: tentje opzetten. Meestal een prima huwelijkstest maar nu kan ik alleen ruzie maken met mezelf. Dat is niet nodig. Met slechts drie stokken is het snel klaar. Stroomkabel erin, slaapmatje, slaapzak, stoeltje…ik ga all the way. Hatseflats. Dikke pret. Ook belangrijk: het zonnetje schijnt. Adrie, Henny, zijn vrouw, en ik nemen even alle problemen en ontwikkelingen in de wereld door, onder het genot van een drankje, nadat Adrie op zijn scottelbraai een prima stukje vlees bereid heeft. Koken is een hobby van Adrie. Jazeker: ik weet mijn vrienden uit te zoeken! Om een uur ‘s-nachts besluit ik om te kijken of die slaapzak echt zo goed is als de verkoper beweerd heeft.  Dat blijkt. Gelukkig maar want het ding kostte een paar centen. Prima geslapen! Het tentje voldoet aan de verwachtingen. Ruimte genoeg voor een man alleen. De slaapmat blijkt ook net zo goed als een boxspring. Dat geeft hoop voor de toekomst, want over drie weken willen Adrie en ik naar Spanje. Met onze tentjes. En dan moeten die dingen dagelijks op en af. Ik kan niet wachten.

Donderdag. Adrie en ik doen een rondje Noord-Groningen. Het is een hoek waar je niet snel komt, als je in het Westen woont. Na een paar uurtjes rondrijden is mijn conclusie: schitterende uitzichten. Je kijkt tientallen kilometers ver want er staat niks tussen. Er valt ook niet veel te zien. Mijn buren zouden het vermoedelijk desolaat nemen. Ook goed. Wat dan weer jammer is zijn die ontelbare windturbines in de verte. Die zijn er neergezet om de servers van meneer Google van prik te voorzien. Google heeft hiertoe een stulpje in Delfzijl neergezet. Zodat een handvol mensen hun videootjes op Youtube fatsoenlijk kwijt kunnen. We maken foto’s bij een enorm geel koolzaadveld. Daar zijn er veel van in Noord-Groningen. De koolzaad wordt uitgeperst en de olie die eruit komt is bedoeld om onze benzine te verdunnen. Dat is goed voor het milieu. Als je er wat langer over nadenkt is Noord-Groningen eigenlijk een vat vol tegenstrijdigheden. Maar laat ik het gezellig houden. Eind van de middag, als we weer terug zijn op de camping stookt Adrie zijn scottelbraai weer aan. Het leven is goed. Afgezien van de temperatuur dan, want als de zon achter de einder is verdwenen moet ik bekennen dat ik vijf graden toch wel fris vind. ‘s-Nachts in de slaapzak heb ik er gelukkig geen last van.

Vrijdag. Vanwege de natte weersverwachtingen voor zaterdag en zondag besluit ik het voor gezien te houden. Het verdict over mijn kampeerspullen: alles doet het! Dat wilde ik tenslotte graag weten. Ik pak de boel in, zeg de familie, Adrie en Henny gedag en ga huiswaarts. Het is mooi geweest.