Twee stappen
Ingrid en ik mogen weer aantreden voor een rondje koppelcompetite. We kijken elkaar eens aan met een blik van: “benieuwd wat we nu weer gaan meemaken”. We staan stijf onderaan en illusies maken we ons allang niet meer. Me verheugen op de pot die komen gaat doe ik ook niet, eerlijk gezegd. Maar we gaan het weer proberen.
Als snel fluiten de ballen weer om onze oren. Om onduidelijke redenen landen die klotedingen steeds op plekken waar we niet staan. Ingrid heeft moeite met ballen die op flinke snelheid ergens achterin landen. Maar Ingrid is een schat van een meid. Ze strooit met complimenten: “mooie bal!”. Als voor de zoveelste keer een bal twee meter bij haar vandaan landt en ze “mooie bal” roept denk ik, “als je nou twee stappen gezet had…”. Tien minuten later en zes games in ons nadeel verder komt de tegenstander op het idee om een bal mijn kant op te timmeren. Omdat ik de moed al een beetje heb opgegeven ben ik niet bij de les. Ik sta te mijmeren over een zachtgeel palmenstrand aan een azuurblauwe zee ergens midden in de Malediven, terwijl ik met mijn voeten in het warme water sta en er een schildpad aan mijn linkerteen sabbelt. Drie blonde deernes met de maten van Brigitte Bardot op dat strand adoreren mij in mijn strakke ballenknijper. Dan komt ineens die bal aansuizen. Shit! “Die krijg ik precies op mijn voeten”, flitst het door mijn hoofd. De bal landt precies tussen mijn voeten. Tussen mijn grote linkerteen en mijn grote rechterteen. Da’s knap van zo’n tegenstander! Om dat over haast vierentwintig meter voor elkaar te krijgen. Ingrid kijkt me aan: “als je nou twee stappen gezet had…” Ze zegt het niet maar ik zie het haar denken. De toeter gaat. We druipen af. Nee, de eindstand zeg ik niet. De blonde deernes zijn uit mijn gedachten verdwenen. Die ballenknijper doet zeer aan mijn kont.
De laatste ronde koppelcompetite dient zich aan. We mogen weer! Hoera. Maar om één of andere reden gaat het niet onaardig. Ingrid zet ineens overal stappen. Ze werkt zich rot en dat werkt aanstekelijk. We slepen vier games uit het vuur en we spelen lollig. Winnen doen we niet, uiteraard, maar ach… En dan moeten we tegen Joke en Nico. Daar kijk ik echt naar uit. Het zijn superaardige mensen en Nico heeft een return. Hij geeft gewoon de meeste ballen terug. En best hard ook! Zelf vindt ie van niet maar dat is lulkoek. Het levert leuke rallies op. Ook belangrijk: Joke en Nico staan samen met Ingrid en ik ook stijf onderaan met nul punten. Dus het wordt de dood of de gladiolen. Het wordt een wereldpartij. De eerste game duurt twintig minuten. Nadeel, Juice, Voordeel… er komt geen eind aan. Ik krijg een zere rechterarm van al dat serveren. Ze doen het erom denk ik. Om te zien hoe ik met die bal sta te goochelen. Dan volgt de zoveelste bloedstollende rally, ik raak twee liter vocht kwijt en dan tikt Ingrid de bal in het net. Alle moeite voor niks. Het zal me jeuken want grote lol. Beginnen we gewoon weer van voren af aan.
En dan is de stand vijf tegen vier. Nico serveert. Ik denk: het zou leuk zijn als het gelijkspel wordt. Dat is gerechtigheid. Joke, Nico, Ingrid en ik, we knokken voor wat we waard zijn. Accoord, wat het nivo betreft is Roger Federer allang in slaap gepleurd maar die snapt er dan ook geen reet van. Wij vermaken ons kostelijk. Nico op voordeel, dan kleun ik de bal het net in. Nee, niet opzettelijk. Nee, er is geen schildpad die aan mijn linkerteen sabbelt. Die deernes zijn ook nergens te bekennen. Ik had gewoon twee stappen moeten zetten. Dan de toeter. Klaar Gelijkspel. Ik vind het helemaal top!
De prijsuitreiking komt er meteen achteraan. In de kantine. Vooraf had ik bij organisator André Paans geïnformeerd. Nee, er is geen poedelprijs. God zij dank. Dat had ik echt niet getrokken. En dan, tussen het derde en vierde glas rode wijn, komt André ons vertellen dat bij zowel Joke en Nico als bij ons die lelijke nul van de lijst af is. Allebei één punt. Het maakt mijn hele seizoen goed.
Hartstikke leuk, die koppelcompetitie. Volgend jaar weer!