Schotland 17 – Schotland bye bye, England hello!
Zondag 19 mei. Het gebruikelijke ritueel. Dat heb ik al vaak geschreven en ik laat het even voor wat het is. Opvallende zaken? Jazeker, de Engelsen en hun ontbijt. Terwijl ik mijn ontbijtje nuttig (croissants, koffie en een eitje) in de brandende zon verbaas ik me over de barbeque’s die overal opduiken. Waar dan vette worsten en lappen vlees op gelegd worden. Om negen uur ‘s-ochtends. Serieus? Alleen de lucht al staat me tegen. Cultuurdingetjes. Nog meer? Ja, mijn bril is kaduuk. Het is een multifocaal ding. Het rechterpootje is losgeschoten. Ik probeer het provisorisch te fiksen maar geen geluk. Dus ik rijd het terrein af met mijn bril op één poot. Ja, dat gaat maar het is onhandig. Op het moment dat ik dit stukje tik doe ik het zonder bril en dat gaat. Een beetje. Mijn ogen (na een staaroperatie met nieuwe lenzen) zijn niet superslecht maar met de bril is het allemaal nét wat scherper. Nu train ik mezelf te werken zonder bril. Had je dan geen reservebril bij je? Nee, dat had ik niet. Dom. Dus mensen… wees gewaarschuwd.
Mijn route voert me verder zuidwaarts richting het Lake District waar een camping zit in Santon Bridge. Dat is mijn doel van vandaag. Om tempo te maken doe ik een stuk snelweg en een stuk Motorway richting Carlisle. Ik passeer een groot bord dat aangeeft dat ik Schotland verlaat en Engeland inrijd. Nostalgie overvalt me en ik pink een traantje weg. Schotland was, en is nog steeds, prachtig. . Rond twaalf rijd ik door Carlisle en zie een Lidl in mijn ooghoek. Dat ga ik opnieuw doen want gisteren beviel dat prima. En ook nu lukt het om snel te vinden wat ik zoek. Afrekenen. Lange rijen bij de lopende band. Hmmm… er zijn ook zelfscankassa’s. Véél makkelijker. Het scherm vertelt me wat ik moet doen… en dat doe ik dus ook. Afrekenen is ook peanuts en dan staat er een kassamedewerkster naast me. Ze zegt iets over een “plastic bag”. Heb ik niet. Niet nodig ook. Ik draag het mandje naar buiten, gooi de spullen in de topkoffer en breng het mandje weer naar binnen. Dat is precies wat ik haar uitleg en ze vindt het goed. Als ik door de klapdeur stap beginnen er bellen te rinkelen en een sirene te loeien. Heb ik weer. Ik ben dus ergens blijkbaar iets vergeten. Geen idee wat en ik loop door. Als de politie me oppakt kan ik ze de kassabon laten zien. Dat gebeurd niet. Niemand komt achter me aan. Prima.
Onder Carlisle rijd ik het Lake District in. Ik kijk m’n ogen uit. Schotland is mooi maar dan hebben die Schotten het Lake District vast nooit gezien. Dat is minstens zo mooi. Op een doodstille weg ergens op een hoogvlakte, met nergens obstakels zoals bomen of wat dan ook, gooi ik de drone omhoog en zet de Active Tracking aan. Ik zet ook de camera aan (deze keer wél). En zo rijd ik vier minuten met de drone gezellig naast me op een meter of tien. Op de controller op mijn stuur zie ik dat het allemaal vlekkeloos werkt. Leuk! Mooie beelden! En dan krijg ik Keswick. Pffffffff. Wat een gekloot!
Het is natuurlijk zondag, het is Pinksteren, het is fantastisch weer, dus wat doen al die Engelsen: die gaan op pad. Allemaal naar Keswick. Net als ik. Gadver. Het is een mierennest. Er is een prachtige binnenweg, de B5289, een smalle pijpenla met twee strookjes die zich door de bossen en langs een prachtig meertje slingert. De weg is errug mooi, de omgeving ook, maar nu even niet. Rijen auto’s persen zich in file er doorheen. Fietsers ook. Wandelaars ook. Die moeten door de auto’s ontweken worden anders geeft het zo’n rommel op de weg. Er is óók een soort wielerwedstrijd aan de gang want ik zie fietsers met borstnummers. Er is óók een hardloopwedstrijd aan de gang want ik zie hardlopers met borstnummers. En dat gaat allemaal over deze smalle slingerweg. Ik begin met pogingen om het spul in te halen, dat lukt, maar het duurt een kwartier of langer. Tot ik eindelijk vooraan de file ben beland waar ik achter een grote camper terecht kom. Een heeeele grote camper. Een Duitser (nee, daar ga ik niks over schrijven). De camper rijdt vijf kilometer per uur (het kunnen er ook drie geweest zijn, of twee) en ik vermoed dat de bestuurder met het zweet in de bilnaad angstig om zich heen zit te kijken. Gaat met zo’n bak dan ook niet op zo’n smalle kutweg rijden!
Eenmaal de drukte een beetje voorbij is het genieten. Het Lake District is fenomenaal. Vooral met dit schitterende weer. Ergens in een vallei laat ik opnieuw de drone een rondje maken. Terwijl ik daarmee bezig ben komen twee Engelsen een praatje houden. Ze zijn onder de indruk van mijn brommer en willen alles weten van mijn reis. Leuk! Tenslotte arriveer ik in Santon Bridge, op de camping. De man heet me welkom en vraagt meteen of ik Nederlander ben. Ik antwoord bevestigend. Wat moet ik anders? Dan vertelt hij dat hij verschillende keren op een fiets Nederland gedaan heeft en het een geweldig land vindt. Da’s nog eens leuk. Het wordt nog grappiger als hij opmerkt dat ik mijn tentje gratis mag opzetten, ik mag gratis stroom gebruiken en ik krijg een douchemunt cadeau. “Want aan een Dutchman met een tentje en een motor wil ik voor één nacht geen geld hebben. Leef je uit!”. Vanaf nu zijn we vrienden voor het leven.
