Schotland 11 – Richting Inverness. Kleuren van Chelsea?
Maandag 13 mei. Alle Engelsen hebben een hond. Minstens één. Zou het een statussymbool zijn? Of gewoon mode? De buurman heeft een hond dus ik moet er ook een. Als er een camper arriveert op de camping, en dat zijn er vele, dan verschijnt eerst de hond, dan een lange lijn, dan de eigenaar die door de hond wordt voortgesleurd. Altijd. En ze zijn altijd geïnteresseerd in andermans hond dus het schept een band. Sommige eigenaren lijken ook op hun hond. Dat is ingewikkeld want als je leggings draagt met bloemetjesmotief en roze sneakers, welke hond hoort daar dan bij? Een Chihuahua? Het zijn gewoon observaties van mij hoor. Niets bijzonders. Dat gebeurd als je op een klapstoeltje het terrein zit te bekijken.
Het inpakken van een tentje is een methodisch gebeuren. Ik heb daar nu een zeker vast ritueel in gevonden wat aardig werkt. Alles bij elkaar ben ik daar ruim een uur zoet mee. Dan doe ik een ontbijtje dat meestal bestaat uit pannekoekjes met suiker, soms een eitje, als het ding tenminste heel blijft, en twee koppen koffie. Als laatste pak ik het tentje zelf in. Dat gaat in een aparte roltas want meestal is de boel nat, dan wel zeiknat. Is het niet van de regen dan is het wel van de dauw. En het grondzeil, dat op het gras gelegen heeft, is per definitie kleddernat. In een aparte tas kan dat alles geen kwaad. Een paar maanden terug had ik visioenen over het inpakken van het tentje. Dat ik in een beukende wind me in allerlei bochten sta te wringen om de boel bij elkaar te houden en in enigerlei vorm pogingen sta te doen om de wapperende lappen in die tas te krijgen. Want dat kan makkelijk hè, in Schotland, als je op een tamelijk open terrein kampeert ergens op een camping pal aan de kust. Badend in het zweet werd ik dan wakker. Tot op heden is het niet voorgekomen. Ik ben een blij mens.
Om tien uur vertrek ik van de camping. Naar Skye. Volgens iedereen is dat prachtig en ik geloof het. Ik ga niet het hele eiland bekijken. Daar ontbreekt me simpelweg de tijd voor. Ik doe eerst de Torrin Pools. Iemand op Facebook meldde dat die gewoon mooier zijn dan de overbekende Fairy Pools en bovenal véél rustiger want minder bekend. De weg er naartoe is opnieuw genieten. Het ruige landschap is prachtig. Bij Torrin aangekomen ben ik de enige. Bijna dan. De beek die uit de bergen omlaag komt is inderdaad schitterend. Ik wil graag een foto nemen maar dan moet eerst die ene dame weg. Ze heeft haar voeten gewassen in de Pool en is bezig haar schoenen aan te trekken. Daarna zal ze verdwijnen. Dan kan ik mijn foto maken zonder volk erop. Want wat moet ik met een foto met daarop een dame met paars haar, een groene legging en gele sneakers bij een beek? Dat is toch geen gezicht? Trouwens, die kleurcombinatie? Zijn dat niet de kleuren van Chelsea? Dan is de dame een voetbalfanaat. Dan snap ik het. Ik maak een foto zonder volk, stuur de drone langs de beek omhoog richting de bergen en ontdek op deze manier dat die beek erg lang en buitengewoon mooi is.
Door naar Portree. Een pittoresk stadje en het grootste van Skye. Geloof ik. Op weg daarheen passeer ik een waterval. Ik zie hem vanuit de verte, rijd erlangs en ontwijk de vele toeristen die hier de weg oversteken om een foto te maken. Ze komen uit rijen auto’s en touringcars die op een parkeerstrook zijn gepland. Langsrijdend bekijk ik de waterval en denk “inderdaad, een waterval”. Maar toegegeven, ik ben een beetje blasé. Vorig jaar in Noorwegen zag ik Watervallen. Met een hoofdletter. Dan is elke druppelende kraan die je daarna ziet niet zo indrukwekkend meer.
Portree is erg fotogeniek, ook vanwege de gekleurde huisjes langs het haventje. Er staan duizenden foto’s van de huisjes op Internet en ik voeg er ook twee toe. Portree is sfeervol, druk en erg toeristisch. Ik pruttel door het centrum en kijk rond. Op een motor is dat tamelijk eenvoudig. Het is een leuk stadje maar ik heb het snel gezien. De pubs zijn niet aan mij besteed en de souvenierwinkeltjes ook niet. Ik krijg de meuk niet in mijn tanktas. Ik rijd dezelfde weg terug en sla af naar de Fairy Pools. De weg is prachtig, slingert tussen de heuvels door, biedt een prachtig uitzicht over de ruige omgeving en de vele auto’s die zich bijna bumper aan bumper over de Single Track road persen. Want zo’n single track is maar één auto breed, hooguit, en ze komen van beide kanten dus dat is steken, manoeuvreren, achteruit rijden en toeteren. En dan moeten ze ook nog de vele potholes ontwijken. Je begrijpt, de Fairy Pools gaan aan hun eigen populariteit het graf in. Als motorrijder kan ik overal vrij makkelijk tussendoor en uiteindelijk kom ik er. Ik parkeer de motor op een forse parkeerplaats. Vanaf daar heb ik uitzicht op de beek in de diepte, die zich vanuit een werkelijk subliem indrukwekkend bergmassief omlaag slingert. Ik snap dat de Fairy populair is. Maar als ik de drukte in de diepte zie ben ik klaar. Omkeren en wegwezen.
Vanaf Skye zet ik koers naar de geplande camping, pakweg dertig kilometer west van Inverness. De hele dag rijd ik droog en met een prettige temperatuur en nu, op de mooie A890 en A832 krijg ik zelfs een zonnetje. Tenslotte arriveer ik bij de ingang van de camping. Het is tegen de klok van vijf. Er staat een motorrijder voor mij die een code intoetst op een paneeltje bij de krakkemikkige poort. De poort gaat open, hij loopt naar binnen en doet dan de twee grote zwaaihekken open zodat hij naar binnen kan met de motor. Ik rijd gelijk met hem mee. Mazzel voor mij want ik wist dit systeem niet en veel informatie staat er ook niet bij de poort. Het zou weer een hoop tobben hebben betekend. De motorrijder blijkt een reservering te hebben en daardoor heeft hij een code. Ik heb geen reservering. Maar de eigenaar komt meteen aangelopen en het blijkt allemaal prima. Het flinke grasveld, want meer is het niet, is grotendeels verlaten. Reservering? Waarom?
Het tentje staat vlot overeind. Neerzetten gaat altijd sneller dan inpakken en ik begin aan mijn gebruikelijke avondritueel. Potje koken, bestanden van de camera’s overzetten, koffie zetten, accu’s opladen, dit stukje tikken, boek op de e-reader lezen. Het gaat op werken lijken.
