Schotland 06 – Een nieuwe band!
Vijf uur in de ochtend. Ik word wakker in mijn Pod. Het idee is om naar de KTM dealer in Aberdeen te rijden. Die met die receptioniste die het licht nog niet gezien heeft. Ik check de website. Ze openen om 08:30 uur. Google Maps leert me dat het anderhalf uur rijden is. Dan zou ik om 07:00 uur moeten vertrekken. Verder slapen lukt niet meer dus ik besluit om maar gewoon in te pakken, een ontbijt te doen en dan op pad te gaan. Uiteindelijk rijd ik om 06:20 uur de poort uit. Jazeker, dat is vroeg. Onderweg naar Aberdeen passeer ik Balmoral Castle. Snel even een foto en door. Het is 08:00 uur als ik bij de dealer voor de deur sta. Een kwartier later spreek ik een werkplaatsman. Tuurlijk willen ze me helpen. Dan zie ik de receptioniste. Eén blik is genoeg om me duidelijk te maken: ze snapt er geen ruk van en ze gaat het nooit leren ook. Ze heeft wel prachtige nagels. En mooie ogen. Dat dan weer wel. Ze gaan er een Michelin Road 5 onder leggen. Prima. De monteur helpt me al mijn bagage naar een veilige plaats te slepen. Ook top. Ik krijg prima koffie. Nog beter. Ik raak in gesprek met een andere klant over Schotland en over whisky. Andere medewerkers geven me tips over plekken waar ik absoluut heen moet. Het wordt reuze gezellig. De receptioniste blijft naar haar scherm staren. Haar wereld is niet groter. Best triest eigenlijk.
Op weg naar de oorspronkelijk geplande camping, iets ten zuiden van Inverness. Eerst even langs mijn favoriete whiskymerk, Glendronach. De distilleerderij is niet enorm groot. Ik word vriendelijk onthaald. De rondleiding is pas over anderhalf uur. Daar ga ik niet op wachten. Maar de behulpzame dame laat me toch even de opslag zien met honderden eikenhouten vaten gevuld met mijn favoriete geestrijk vocht. De vraag is nu, hoe ga ik zo’n vat meekrijgen? De dame weet het niet. Ik ook niet en ik ga mijn topkoffer er niet voor uitruimen. In plaats hiervan neem ik een whiskyglas mee met de merknaam erop. Het wordt zorgvuldig voor me ingepakt. Dan nog een espresso en ik kan verder. Neen, ik ga geen whisky proeven. Ik moet nog rijden.
Ik vraag Garmin een prettige binnendoor route naar de camping. Leuk rijden maar niet bijzonder. Heuvelachtig boerenland. Op een stille landweg gooi ik de drone omhoog en laat het ding me volgen, rijdend op de motor. Fabelachtig dat dit kan! Alleen een uur later, als ik opnieuw aan het dronen ben en de beelden terugkijk ontdek ik dat ik ben vergeten de dronecamera in te schakelen. Dus mijn fenomenale actiebeelden heb ik niet op beeld. Klungel. Waar ik dan weer blij van word is het weer. Blauwe lucht met zon, grotendeels. Ik geniet ervan. Het maakt alles leuker om te zien. Wat ook leuk is zijn de plaatsjes met namen die ik herken van de whiskymerken die ik door de jaren heen geproefd heb. Dufftown, Aberlour, Graichellachie, om er een paar te noemen. Ik passeer ook de distilleerderij van Glenfiddich en die is serieus groot! Het laatste stuk naar de camping gaat opnieuw door de Cairngorms maar nu heb ik een zonnetje. Schitterend!
Tenslotte bereik ik de geplande camping. Niks gereserveerd. Hoeft allemaal niet. Die camping is een soort van avonturending. Rafting, boomklimmen, dat soort zaken. Maar ook campingplaatsen. Die laatste wil ik. In een boom hangen is aan mij niet meer besteed. De camping ligt tamelijk diep verscholen in het bos. Ik bereik het terrein… geen levende ziel te bekennen. De website geeft geen info over openingstijden. Volgens Google Maps is het spul open. Maar… nobody. Geen info op de deur van de receptie. Ik loop rond, nog drie keer. Niks, nakkes, nada. Ik vind een telefoonnummer. Dat bel ik. Ik mag een boodschap inspreken. Ik leg uit dat ik voor de deur sta en vraag of ze open zijn. Ik word niet teruggebeld. Dan krijg ik een idee. Die camping ligt prachtig. Ik ga op zoek naar water en ik vind douches en toilettafels. Alles werkt. Ik vind zelfs een werkend stopcontact. Ik besluit: ik zet gewoon dat tentje op! Ik heb alles: water, gas om te koken, een paar instantavonturenmaaltijden en licht uit mijn hoofdlampje. Het mobiele 4G-netwerk gaat als een speer. Hatseflats. Ik vind een werkelijk prachtig plekje tussen de bomen op een pitch met de naam Pheasant. Zelfs de temperatuur is aangenaam. Weersverwachting voor morgen is ook niet onaardig. En daar zit ik. In de middle of nowhere in een bos op een topplek in mijn uppie. Enige minpunt is dat het een heel klein beetje begint te miezeren. Maar volgens internet zou dat niet lang moeten duren.
Poeheeee. Wat een dag! Oh ja: zitten hier beren? Ik heb geen geweer bij me. Dat dan weer niet.
