Schotland 03 – Edinburgh: een dure grap!
Zondag 5 mei. Hetzelfde ritueel als gisteren maar deze camping heeft een bruikbare douche. En nu voel ik toch wel de behoefte om daar gebruik van te maken om te voorkomen dat campinggasten met een steeds grotere bocht om me heen gaan lopen. Toch gaat het niet helemaal van een leien dakje. De douchecabines hebben geen plankje om bijvoorbeeld een toilettas op te leggen en de cabine heeft geen schot waarachter je je kleding kunt hangen. Dus ik moet niet teveel spetteren. Daarbij is ook enige lenigheid een vereiste want de drukknop voor warm water slaat af als ik hem loslaat. Ik heb minimaal één elleboog nodig om de knop ingedrukt te houden. Maar het lukt en als herboren stap ik het hok uit.
Net als gisteren rijd ik om tien uur het terrein af. Het is droog en de temperatuur is goed te doen. Het doel is een hotel in Edinburgh, twee nachten, want ik wil morgen de stad bekijken. Dat wil zeggen, de bezienswaardigheden in Old Town want de hele stad gaat niet lukken in een dag. En Old Town bevat ook Edinburgh Castle dat door iedereen me dringend is aanbevolen. Maar eerst mag ik over iets dat lijkt op een snelweg. En er valt niet veel over te melden, behalve dan misschien het uitzicht over zee waar ik op zeker moment vlak langs rijd.
Ergens sla ik af en krijg ik binnenwegen richting kust. Dit is absoluut leuker rijden. De route voert door wat kleinere kustplaatsjes. Op zeker moment springt een bord “Tantallon Castle” in het oog. Omdat ik zeëen van tijd heb besluit ik dat te bekijken. Ik kom terecht op een klein parkeerplaatsje waaraan een gebouwtje grenst waar ik een kaartje moet kopen. De dame achter de counter is uiterst vriendelijk en behulpzaam en ze wordt geassisteerd door een nog vriendelijker oude baas die me aanbied om mijn helm in bewaring te nemen. Graag! Dank u wel! Mijn oog was al gevallen op het bordje “drones not allowed” en daar praten we even over. De dame verontschuldigd zich maar nee, niet doen. Gevaar voor andere mensen en zo. Nou houd ik daar verrekte goed rekening mee maar accoord, de regels zijn helder. Het kasteel is makkelijk te bereiken en absoluut indrukwekkend. Een ruïne, uiteraard, maar dit is wel een hele mooie. En fors ook! Een wenteltrap voert me door een toren omhoog en eenmaal bovenop en achter de kantelen is het uitzicht over zee schitterend. Daar neem ik rustig de tijd voor, al is het maar omdat ik na die trappen compleet gesloopt ben. De conditie is niet meer wat het geweest is. Was het vorig jaar met die stevige wandelingen in Noorwegen niet beter? Hmmmm… het geeft te denken.
Door naar Edinburgh. Ik heb daar al weken geleden een hotel uitgezocht dat nog een beetje betaalbaar is, want hotels in Edinburgh… poeheee. Amsterdamse prijzen! Echt schrikken. Onderweg, ergens rond elf uur ergens langs de kant van de weg, had ik op de website van het Village Hotel gekeken of ze een kamer hadden. Dat was het geval. Maar als ik nu rond de klok van twee bij de receptie sta is het helaas pindakaas. Alles vol. De receptiedame beveelt me het Holiday Inn aan dat altijd wel kamers heeft. Zegt ze. Ik daar naartoe. Tien minuten later, bij die receptie, alleen een kamer voor één nacht. Ik weer naar buiten en zittend op een stoepje bestudeer ik Google Maps en Booking op mogelijkheden. Nee, ik ga géén vierhonderd euro voor een kamer voor twee nachten betalen. Of nog (veel) meer. Tenslotte vind ik het Brittania Hotel dat met een schamele tweehonderdzestig euro voor twee nachten een koopje is. Groot voordeel: het is slechts vijftien minuten lopen van het oude centrum. Ik maak via hun website meteen een reservering. Gefikst. Dan er naartoe. Een iets nukkige dame accepteert de boeking en checkt me in, echter ik kan pas om vier uur naar de kamer. Ik moet ruim een uur wachten. Dat doe ik buiten op het parkeerterrein in een prettig zonnetje. Inderdaad: hij schijnt! Het verbaast mij ook. Ik neem de gelegenheid te baat om even op Google Maps de reviews van het Brittania te bekijken. Had ik dat niet beter eerder kunnen doen? Jawel, dat had ik beter eerder kunnen doen. Want die zijn meer dan beroerd. De honden lusten er geen brood van. Oké. Maar zoekend naar alternatieven kom ik opnieuw tot dezelfde conclusie: niet te betalen. Dus… ik ga het meemaken. Om vier uur kan ik naar de kamer. En die valt me reuze mee. Ruim, de bedden ogen en voelen prima, het sanitair werkt en lijkt schoon (alhoewel ik er niet met een microscoop langs ga). Ik heb er geen klachten over. Misschien omdat ik als motorrijder door de jaren heen de meest eigenaardige hokken ben tegengekomen en daarom weinig kritisch ben. Wat vindt u bijvoorbeeld van op de knieën een tentje in en uit. Dat je ook nog zelf moet opzetten en afbreken. Precies. Hoe dan ook: ik vind het helemaal best.
Rond zessen ga ik op pad richting centrum Edinburgh om te kijken of ik eetbaars kan vinden. Lopend. Ik ben de hoek nog niet om of twee mensen komen me tegemoet met boodschappentassen. Ik vraag ze vriendelijk waar ze het spul vandaan hebben. Want ik wil iets voor een ontbijt hebben morgenochtend. Het ontbijt in het hotel kost een vermogen. Ik heb geen twintig pond over voor twee sneetjes brood en een kop koffie. Vandaar. Ze verwijzen me naar een supermarktje op tien minuten lopen. Dank u beleefd. Het blijkt dat die route me ook naar het centrum van Old Town voert. Da’s mooi. Kan ik meteen verkennen. En eenmaal daar aangekomen blijken er eetgelegenheden in overvloed. In alle soorten en maten. Ik loop het Kyloe Steak House in, krijg een tafeltje toegewezen en scoor een meer dan uitstekende Burger met een glas Lager bier. Inderdaad, er zit geen schuim op. In ieder geval niet de paar centimeter die wij op het Vasteland gewend zijn. Schuim, daar doen ze op het eiland niet aan. Maar het smaakt er niet minder om. Afrekenen en weer op pad. De supermarkt, Sainsbury’s Local heet het ding, zit er nog geen honderd meter vandaan. Ik scoor pancakes, chocoladecroissants en twee smoothies. Ontbijt voor twee dagen. Acht euries. Hatseflats. Omdat ik de laatste twee maanden acht kilo ben kwijtgeraakt vind ik dat het nu even mag.
Voetnoot. Ik heb al enkele kering melding van mijn drone gemaakt en u vraagt zich misschien af: waar blijven die beelden. Die gaan komen op mijn Youtube kanaal nadat ik al het materiaal van de camera’s gemonteerd heb. Dat is een baan op zich en dat doe ik daarom later, als ik weer thuis ben.
