Rondje Duitsland – dag 4

Dinsdag. De wekker maakt het oude kadaver wakker. Eerst maar eens kijken wat de weersverwachtingen zijn. Voor motorrijders is dat één van de belangrijkste dingen die je doet als je wakker wordt. Motorrijders hebben de pest aan water. Er worden rond het middaguur flinke buien verwacht. Bah. Ik kijk uit het raam: strak blauw, geen wolkje te zien. De dag begint in ieder geval goed.

Ik heb iets meer dan driehonderd kilometer route in elkaar geknutseld. Een ruim rondje Zwarte Woud, Baiersbronn uit en thuis. Een flink deel bestaat uit de B500, de Schwarzwald Hochstrasse. Die strasse is vermaard onder motorrijders en ik ken hem vrij aardig. Een prachtige brede weg van een paar honderd kilometer met lange doordraaiers, korte bochten, hairpins….prachtig. Een week of zes geleden, toen ik mijn Catalonië avontuur deed, was ik hier ook een dag en toen werden er flinke stukken opnieuw geasfalteerd. Nu is dat klaar. Het betekent dat ik op het biljart rijd maar dan zwart in plaats van groen. De zon schijnt, de temperatuur is heerlijk, het is rustig tot stil op de weg. Genieten.

In mijn ooghoek zie ik ineens een bruin bordje dat naar één of andere See verwijst. Bruine bordjes duiden meestal op toeristisch leuke dingen. Ik volg mijn impuls en sla af. Het is een kilometer of drie een smal dal in en dan slingert de weg omhoog. Prachtige natuur. Aan het eind kom ik op een parkeerplaats en dan houdt het op. Het is de bedoeling dat ik de laatste kilometer loop naar dat meertje. Best, maar dan moet die tanktas mee en daar heb ik geen trek in. Dan maar weer terug. Mooie uitzichten, tijd voor mijn andere hobby: fotograferen. Daar was ik tot op heden nog niet echt aan toegekomen. Ik neem ruim de tijd, plof neer op een bankje met mijn camera en geniet van de natuur.

De dag vordert. De voorspelde buien blijven uit. Het is warm. Ik heb ook Schauinsland in de route gepropt. Schau…wat? Schauinsland. Een prachtig natuurpark op zo’n twaalfhonderd meter hoogte. Er gaat een kabelbaan naartoe maar ook een slingerweg. En die slingerweg, dat is een dingetje. Het is zó’n dingetje dat de gemeente gestoord wordt van het geklaag van mensen die daar wonen en daarom de weg heeft afgesloten voor uitsluitend motorrijders….in het weekend. De local heroes gebruiken die weg om de knee-sliders bij te punten. En dat gaat nog weleens mis. De weg is eigenlijk het circuit dat Zandvoort ooit had willen hebben maar nooit gekregen heeft. Het gaat zo’n twaalf kilometer omhoog tegen de berg op en er is nauwelijks één stukje rechte weg. En de hele weg is minstens zes meter breed, het kunnen er ook zeven zijn. Of acht. Ruimte zat. Dus dat de gemeente de boel afsluit, dat begrijp ik wel. Maar vandaag is het dinsdag. Wij motorrijders mogen erop. Het zal nu de vierde keer zijn dat ik de weg rijd en ik heb er zin an. Maar er is een bijkomstigheid: afhankelijk waar je vandaan komt, je moet dwars door Freiburg om er te komen. En Freiburg is een grote stad. Druk, veel verkeer, files, stoplichten. En het is bloedheet. Afzien. Maar het lukt. Vlak voor de afslag Schauinsland rijdt er een auto voor me met daarachter drie motorrijders. Ik ben de vierde. De knaap vóór mij zit op een dikke Suzuki GSXR 1000. Een buikschuiver. Het hele spul wil ook mijn weg op. Als we het bos inrijden en de eerste bocht zich aandient verwacht ik dat de brommers de auto inhalen en wegspuiten. Niet dus. Huh? Het tempo is een hele vette dertig kilometer per uur en de brommers vóór me vinden het blijkbaar best. Nou…ik niet. Ik heb niet een half uur lang in die hete klotestad zitten dampen in mijn jack om hier dertig te gaan rijden. Mijn feestje wordt niét verstierd. Ik draai de kraan open en spuit er langs bij de eerste goede gelegenheid die ik krijg. Opzouten. De dikke GSXR verdwijnt in mijn spiegel. Nooit meer teruggezien. Het is me een raadsel waarom iemand zo’n ding koopt als ie er niet mee durft te rijden. Maar dan blijkt de hele weg gerepareerd. De scheuren (van de vorige keer weet ik nog dat ze er waren) zijn zo te zien heel recentelijk keurig glad geasfalteerd, maar het is het soort reparatie waar ook rolsplit overheen gestrooid wordt. Oei. Ik draai de kraan dicht en bekijk de reparatiestukken eens zorgvuldig terwijl ik eroverheen rijd: geen rolsplit te zien. Dan toch maar de kraan open. Het levert geen problemen op. Nee, ik ga hier niet mij knee-sliders bijpunten. Goed stuurwerk is leuk om te doen maar er zijn grenzen. Ik wil graag na afloop dit stukkie kunnen schrijven. Je ziet, dat is gelukt.

Tegen vijf uur ben ik vrijwel terug in Baiersbronn. Eerst nog door Freudenstadt. Frank Switser, mijn vaste bandenboer, tipte mij per email voor een mooie stuurweg vanuit Freudenstadt. Frank, ik heb hem gereden. Mooie weg! En ik deed hem heen en terug omdat ik nou eenmaal Baiersbronn als einddoel had. Anders had ik er nu nog gereden. Ergens moet je stoppen tenslotte.

Een prachtige dag! Nu kijken wat ik morgen ga doen.

Alle berichten Rondje Duitsland

• Rondje Duitsland – dag 1 22-7-2016
• Rondje Duitsland – dag 2 24-7-2016
• Rondje Duitsland – dag 3 25-7-2016
• Rondje Duitsland – dag 4 26-7-2016
• Rondje Duitsland – dag 5 27-7-2016
• Rondje Duitsland – dag 6 28-7-2016
• Rondje Duitsland – dag 7 29-7-2016
• Rondje Duitsland – foto’s 31-7-2016
• Rondje Duitsland – dag 8 31-7-2016