Pyreneeën. Ja, alweer! 08 – Rijden in een zwembad
Zaterdag 22 juni. Opnieuw afscheid nemen, nadat gisteren einde middag Steven en Dennis richting Annecy vertrokken zijn. Ditmaal van JanPaul. We moeten allebei omhoog naar het Noorden, maar JP moet, als Apeldoorner, het Oosten aanhouden en ik het Westen. En hij gaat vandaag ook bij een vriend logeren die in Frankrijk woonachig is. Om half negen schudden we handen en we zeggen elkaar gedag en een behouden vaart. Ik blijf alleen achter in de luxe viersterrenkamer. Spullen inpakken, opladen en rijden. Dat laatste doe ik om iets over negen.
Het is grauw en grijs weer als ik buiten het hotel in Cahors sta. Als ik tien minuten onderweg ben besluit ik om te stoppen en mijn regenkanarie aan te trekken. En mijn waterdichte handschoenen. Iets zegt mij dat ik dat nodig ga hebben. In de ooghoeken zie ik enkele mooie Boulangeries waar ik de inmiddels vertrouwde croissants kan inslaan maar ik heb er geen zin in. Dan sta ik daar in mijn uppie. Bah. Een kwartier later draai ik de snelweg op. En weer een paar minuten begint het te spetteren. Dat zal de eerste pakweg vijf uur niet meer ophouden maar dat weet ik dan nog niet.
Snelwegen rijden, Péages… er is weinig aan. Saai rechttoe, rechtaan. Zitten met de gedachten op nul en de blik op oneindig. Gelukkig heb ik een prettig muziekje op de oren, Midnight Oil, en in mijn nieuwe helm en mijn nieuwe communicatieset met luxe speakers klinkt dat verrassend goed. Ook als de wind om de helm buldert. Het leidt een beetje af en dat is prettig. De regenkanarie aantrekken was een goede beslissing want ik heb regen, afgewisseld door soms stevige buien. De helm doet het opvallend goed in dit takkenweer. Hij blijft volledig droog van binnen. Dat klinkt logisch maar dat is het niet. Mijn vorige pot kreeg via de ventilatie in het kinstuk spetters water binnen. Daardoor werd het vizier aan de binnenkant nat en dus ook mijn bril. Daarmee werd regenrijden nog een stuk ongezelliger. De nieuwe pot heeft dat probleem niet. Erg prettig. Koud heb ik het ook niet ondanks het vele water.
Het is erg lang geleden dat ik motor reed onder dit soort beroerde omstandigheden. Ik kan het me eigenlijk niet eens herinneren. Maar met tientallen jaren motorervaring word ik er niet zenuwachtig van. Alleen Nederland heeft overal ZOAB liggen. De landen om ons heen kennen dat niet. Het betekent dat als het flink regent er meteen een mist van water over de weg hangt waardoor je zicht nogal beperkt wordt. Als je dan op de rechterrijstrook met een gangetje van niks gaat zitten meuten, en je wordt door auto’s ingehaald, dan krijg je die spray ook nog eens over je heen. Nog afgezien van het feit dat die inhalers dat soms onhandig doen en je in de problemen brengt. Lang geleden heb ik ontdekt dat er maar één goede remedie is: op de linkerrijstrook blijven rijden en dan harder dan de rest. Liever dat anderen last hebben van mijn spray dan ik van die van hen. Dus rijd ik een gangetje van rond de honderdvijftig in het uur. Alleen bij de flitspalen, die de Fransen vantevoren aankondigen, houd ik een beetje in. Ooit deed ik bij de KNMV een regentraining en daar leerde ik, toen ik met tachtig een bak met tien centimeter water in moest rijden, dat aquaplaning bij een motorfiets niet voorkomt. Vanwege de ronde banden. Ik maak me daarom geen enkele zorg als ik met dit tempo over de snelweg dender. Bovendien schiet het lekker op. Jawel, het brandstofverbruik maakt dat ik vaker moet tanken maar dat is juist een prettige onderbreking van de saaie rit. Wat wél jammer is is dat de regenkanarie de strijd heeft gestaakt. Ik voel mijn T-shirtje onder mijn Goretexpak nattig worden. Evenals mijn onderbroek. Nee, dat is geen incontinentie mijnerzijds. Dat probleem krijg ik pas over een jaar of wat.
Rond half drie in de middag, ik zit dan al vijfenhalf uur op de motor, houdt het op met regenen. De wegen drogen op. Alleen nog af en toe een kort buitje. Dat kan ik wel aan. Dan dient Parijs zich aan. De Route Périphérique. Ik heb een bloedhekel aan dit stuk. Wie niet? Normaal gesproken vermijd ik dit stuk maar nu stuurt de Garmin mij eroverheen. Kilometers files, drie, vier rijstroken naast elkaar. Gelukkig is het nu droog en heb ik een beetje zon. De Franse locals op hun scooters zijn getraind in dit werk. Ze scheuren met een koleregang tussen de auto’s door, links en rechts inhalend. Ik haak aan bij een Franse motard en kijk het kunstje af. Ik leer snel en het gaat lekker vlot. Veel Franse automobilisten maken ook ruim baan als ze je zien aankomen. Netjes!
Boven Parijs wordt het rustiger op de wegen. Door België, over Brussel naar Antwerpen, waar echt helemaal geen reet is en dan de ook saaie A16. Om half acht in de avond parkeer ik de motor in de straat voor de deur. Job done. Duizend kilometer in tien uur. Best vlot.
Steven en Dennis zijn vanmorgen rond negen ook op pad gegaan. Vanaf Rodez naar Annecy in het Noord-Oosten, waar de auto met aanhanger staat. Een dikke vierhonderdvijftig kilometer. We houden via Whatsapp contact. Ze bereiken om drie uur in de middag Annecy zonder een spat regen. Daar ben ik blij om. Vlot gereden ook. De jongens besluiten om meteen de motoren op de aanhanger te sjorren en te vertrekken. En dan in één keer naar huis te rijden. Ook duizend kilometer. Pfffff…. In een auto is het comfortabeler dan op een motor en de jongens kunnen stuur wisselen maar zelfs dan is het zware opgave. Met de aanhanger is een gangetje van honderd in het uur het maximum. Ik lees het en maak me zorgen. Ik suggereer dat ze toch een hotelletje doen maar nee, ze bonken door. Oef. Om half drie afgelopen nacht zijn ze thuisgekomen. Heelhuids. Gesloopt, waarschijnlijk. Ik heb ze nog niet gesproken.
JanPaul is in de middag bij zijn Franse vrienden gearriveerd. Ook hij heeft nauwelijk regen gehad. Mooi. In het Oosten van Frankrijk was het dus wat beter weer.
Met Steven, Dennis en JanPaul een rondje Pyreneeën was toch weer een feestje. Voor Dennis is dit de eerste keer, überhaupt heeft hij pas een jaar zijn rijbewijs en nauwelijks ervaring in dit werk. Hij heeft het kranig en uitstekend gedaan. Compliment! We wilden eigenlijk Zwitserland, Dolomieten en Oostenrijk doen maar vanwege de weersomstandigheden hebben we ervan afgezien en is het toch weer Pyreneeën geworden. En inderdaad, we hebben weinig regen en tamelijk veel zon gezien. Een goede beslissing, vinden wij.
