Nog even naar de Dollemieten – 1

Is die gozert nou alweer op vakantie? Yep. Alweer. Promotor bood een groepsreis naar de Dolomieten aan. Ik had nog net voldoende dagen over. Wat doe je dan? Precies. En dus tik ik dit stukkie in hotel St. Ulrich in Ottobeuren. Dat is een gat vlakbij Memmingen, tegen de grens met Oostenrijk. Het is het startpunt voor genoemde groepsreis die formeel morgenochtend, zondag, gaat beginnen. Die groep? Zesentwintig man groot. Da’s flink. Beetje jammer dan weer dat de reisleider vrijdag met zijn motor onderuit is gegaan. Dat heeft ie tenminste gemeld in de groeps-app. Het ding heeft flinke schade. Hij schijnt wel te komen. Met de auto. Maar op het moment van schrijven heb ik hem nog niet gezien. Het mag de pret niet drukken. We hebben alle routes en het hotel in de Dollemieten is geboekt. Zo wordt beweerd.

Vanochtend tegen de klok van acht rijd ik de straat uit. Vier graden. Kolere. Da’s koud. Gelukkig heb ik dat aan zien komen en heb ik gisteravond mijn thermokleding in het motorpak geritst. Winterhandschoenen aan,  handvatverwarming op standje max, zadelverwarming aan, mij kan niks gebeuren. Een watje? Ja, dat klopt. Maar we leven in 2018. De techniek schrijdt voort. Het zit op de brommer en dus gebruik ik dat. Opzouten. Kou lijden is iets voor anderen. De bestemming is dus, zoals al geschreven, Ottobeuren. Dat is pakweg achthonderd kilometer verderop. Ik doe alleen snelwegen en Autobahnen. Ik rijd over Antwerpen, Brussel, Namen en via Luxemburg-stad. Maar het is best druk. Ook in Duitsland. Ik krijg files. Met name op de A8 naar München. Uiteraard rijd ik er tussendoor alhoewel dat in Duitsland verboden is. Er staat een boete van driehonderd euries op. Het zal wel. Als motorrijder ga ik echt niet tussen dat blik staan wachten. Echt niet.

Mijn TomTom heeft nieuwe firmware. Het ding laat me tot twee keer toe een mutserige afslag nemen. Huh? Maar ik doe het. Het is vakantie. Who cares. En het werkt vlekkeloos. Ik mag door het boerenland, een paar dorpjes door. Het is nog leuk rijden ook. En dan een stuk verderop laat het ding me weer invoegen. Een stuk file overgeslagen. Leuk. Tenslotte rijd ik Ottobeuren binnen. Het is half vijf. Een eigenaardig plaatsje. Het lijkt een voormalig klooster. Een prachtige kerk is de eye-catcher. Het stadje is er omheen gebouwd. Een prachtig park. Typisch Duits ook. Alle is strak gemanicuurd. Alle grassprietjes zijn precies even lang. Geen propje op straat te vinden. Gründlich. Ik vind het hotel aan de buitenrand. Ik ben de eerste. Inchecken en de spullen op de kamer gooien.

Ik besluit om die kerk te bekijken. Rooms-katholiek dus veel, heel veel bling-bling. Maar daarom erg indrukwekkend. De buitenkant blijkt Jan Klaasen. Allemaal opgeschilderde decoraties. Mooi van een afstand maar van dichtbij is het jammer. Op de wandeling terug zie ik motorrijders aankomen. Aha. De groep begint binnen te druppelen. Terug in het hotel zit  aan de bar de sfeer er al goed in. Da’s leuk. Vorkje prikken, stukkie tikken en naar bed. Morgen naar het eindpunt Molveno in de Dolomieten. Daar slapen we vijf nachten. En vandaar elke dag rondritten. Strak plan want dan kan ik de koffers op de kamer laten. Ik ben benieuwd.