Naar La Roche

Bijna traditie. Vanuit Capelle even naar La Roche en terug. 4 mei. Op de eerste prettige, want lekker weer, motordag van het jaar. Omdat het makkelijk op één dag te doen is. Dat wil zeggen, afhankelijk van hoeveel je binnendoor wilt doen. Ik heb een route via de Duitse Eifel. Maar dat is toch iets te ambitieus als je pas om tien uur ‘s-ochtends vertrekt. Dan maar niet. Een kleine vijftig kilometer boven Maastricht verlaat ik de snelweg en vraag de Garmin XT een Adventurous Route naar La Roche te bakken. Er komt iets werkbaars uit. Rijden! Het valt niet tegen en ik vermaak me best.

Een kleine bijkomstigheid is de Action Camera op mijn stuur. Net aangeschaft vanwege mijn vakantieplannen voor dit jaar. Die ik op video wens te gaan vereeuwigen. Die plannen hangen samen met Noorwegen. Op YouTube heb ik inmiddels talrijke filmpjes van anderen bekeken en dat gehannes met camera’s en monteren spreekt me wel aan. Maar dan is het wel handig om te testen hoe dat nou werkt in praktijk. Vandaar dat ik behalve rondkijken in de omgeving ook druk ben met starten en stoppen van die camera. Want zonder bronmateriaal valt er niks te monteren. Toch?

De rit naar La Roche is aangenaam maar er gebeurd niks dat het vermelden waard is. Natuurlijk, ik zou ergens een sloot in kunnen rijden of een wielrenner van zijn zadelpen kunnen tikken. Dat levert dolkomische filmbeelden op waarmee ik vast een enorm aantal views haal… maar nee. Zo wanhopig op zoek naar sensatie ben ik niet. Eenmaal op het bekende plein in La Roche aangekomen, het is inmiddels tegen drieën, zoek ik een terrasje op. Ik vraag de ober naar iets eetbaars. Dat doe ik in het Engels want het is een jonge vent en ik verwacht dat hij met al dat Netflix-bingen prima Engels kent. Tegenvaller. Stom van mij natuurlijk. In Belgisch Wallonië is de voertaal Frans. Totdat je wegloopt zonder te betalen want dan spreken ze meestal ineens wél Nederlands of wat dan ook. De knaap meldt alleen een dessert te hebben. Dessert is Frans. Gelukkig is mijn Frans hiervoor net toereikend. Dat ie niks heeft is niet heel vreemd want rond de klok van drie is het te laat voor de lunch en te vroeg voor het diner. Maar ik heb geen zin in dessert. Dan valt mijn oog op een patisserie. Ook goed. Ik scoor een prettig broodje en een blikje Icetea. Het is snel weggewerkt en ik ben al snel klaar met La Roche. Bovendien is het in de volle zon ronduit heet. Dat ook.

Ik heb een stukje route binnendoor, meteen vanuit La Roche omhoog, en dat is buitengewoon leuk sturen. Dan, bovengekomen, is het klaar met de pret en mag ik de typische Belgische Ardennen doorkruisen. Gehuchtjes, dorpjes, kerkjes, slingerwegen, bossen, een snelstromend riviertje… leuk rijden. Bij zo’n riviertje parkeer ik de brommer langs de kant voor wat fotowerk. Ik sloof me uit met tien meter survival tot aan de waterkant en kom tot iets waarvan ik hoop dat het fotogeniek is. En weer door. Tenslotte de snelweg op.

Altijd weer kom ik uit op die ongezellige pijpenla van Luik naar Brussel. Bah. En dan bij Brussel die bocht naar rechts en dan kilometers file. Bah. Jazeker, het kan anders, maar daar heb ik nu even geen tijd voor. Uiteindelijk is het rond half acht ‘s-avonds als ik Capelle weer indraai. Job done.

En het resultaat van die filmerij? Dat vindt je hieronder onder de foto’s. Een eerste poging, dus nog wat onwennig.