Naar de KTM Moto Hall (1)

De aanleiding.

KTM heeft bij de fabriek in Mattighofen (Oostenrijk) een ervarings hatseflats huppeldepup dat de Moto Hall heet. Een soort museum, maar dan anders. En dat is waar ik nu naar op weg ben. Omdat ik een KTM rijd. Is dat dan zo bijzonder? Die Moto Hall? Ik heb geen flauw idee. Eerlijk gezegd zal het me jeuken. Over het algemeen ben ik met een half uur klaar in zo’n motormuseum. Dus? De hele trip duurt een week. En behalve die Moto Hall doen we ook de Dolomieten. En dat doen we me twintig KTM-rijders, waaronder ondergetekende, en één BMW. Omdat er nou eenmaal dwarsliggers zijn. Die ene BMW is van Jan Paul. JP, voor intimi. JP en zijn vrouw Christa ontmoette ik vorig jaar tijdens een Promotor reis door de Dolomieten. Leuke mensen. Omdat het prima klikte zijn we toen samen een beetje opgetrokken. En we hebben contact gehouden. Als gevolg hiervan kreeg ik maanden geleden een berichtje van JP. Hij ging samen met enkele motorvrienden, die ook KTM rijden, de Horizon KTM Europa Rondreis doen. Met onder andere een bezoek aan die Moto Hall. Dat JP zelf geen KTM rijd is een futiliteitje dat niet ter zake doet. Sommige mensen ontdekken nu eenmaal wat later het ware geloof. Of ik zin had om mee te gaan. Domme vraag. Natuurlijk heb ik dat. Dat Horizon het een Europa Rondreis noemt moet als eufemisme worden gezien. De meeste landen van Europa zien we niet. De trip blijft beperkt tot Duitsland, Tsjechië, Oostenrijk en de Dolomieten in Italië. Een kniesoor die erop let.

Zaterdag. Ik heb bij JP en Christa overnacht. In Apeldoorn. Na een ontbijt waar dat jong van Den Blijker nog een puntje aan kan zuigen gaan JP en ik op pad, richting JP’s motormaten die allen in de Achterhoek wonen. JP heeft een leuk stukje sturen in elkaar geschroefd. Het is prachtig weer maar met slechts zeven graden een tikkie fris. Daarbij rijden we tegen de zon in die net boven de horizon is geklommen. Dat is best een dingetje. JP schroeft een aardig tempo in de brommer en met die verblindende zon is het voor mij zaak om wakker te blijven. De route is prachtig, net als de Achterhoek. Na pakweg drie kwartier gummen draait JP ergens een boerenerf op. Er staan drie KTM’s geparkeerd. Die zijn van JP’s motormaten, begrijp ik direct. Kennismaken, handen schudden en een bakkie koffie. Aardige gasten. Niks mis mee. Met enige inspanning mijnerzijds kan ik ze ook nog verstaan. Het gaat helemaal goedkomen.

Met vijf brommers gaan we op weg richting Winterberg in het Sauerland. Dat is de bestemming voor vandaag. JP heeft er twee hotelkamers geboekt. Ikzelf heb geen route en bovendien beschouw ik mezelf als gast. Dat maakt dat ik als vierde in de groep aansluit. Adrie, rijdt een KTM zoals elk weldenkend mens, rijdt voorop en Adrie zet er een stevige gang in. Ik vind het best. We rijden binnendoor, gaan de grens over Duitsland in en draaien op zeker moment de Autobahn op voor een stukje overbrugging. Het is niet al te druk op de weg en de jongens zetten het gas erop. Mijn teller tikt op zeker moment de tweehonderddertig aan. De KTM voelt strak als een scheermes dus geen redenen om zenuwachtig te worden. Een afslag en we draaien het Sauerland in. Het blijkt dat zo’n beetje elk stukje weg dat het sturen waard is door Adrie in de route is geprikt. Want we rijden niet simpelweg linea recta naar Winterberg. Ik kom wel vijf keer een bordje Sorpesee tegen. Een stuwmeer met in de ruime omgeving mooie stuurwegen. We doen ze allemaal. Ook stuurwegen die in de weekeinden uitsluitend voor motorrijders zijn afgesloten. Maar Adrie zit er niet mee. Tsja. Ik besluit om maar gewoon te volgen. Want de naam van dat hotel? Ik heb geen flauw idee. Inmiddels ben ik ook gepromoveerd en rijd ik direct achter Adrie als tweede. Geen idee hoe dat zo gekomen is. Maar de mannen liggen er niet wakker van. Dan komt er een politieauto ons tegemoet die aanstalten maakt om om te draaien en ons achterna te komen. Zo lijkt het. Want de weg waarop we rijden…niet toegestaan in het weekend. Het blijkt loos alarm. Soms moet een mens geluk hebben.

Het is rond vijf uur als we bij het hotel aankomen. Brommers parkeren en de Nederlandse eigenaar komt meteen met pullen bier naar buiten. Een welkomstdrankje. Leuk. We evalueren de route en ik krijg complimenten van de mannen. Ze hebben ontdekt dat ik ongeveer weet wat sturen is en mijn ster is rijzende. Mooi. De hoteleigenaar vertelt ons ook de reden van de wegafsluitingen voor motorrijders. Die ga ik hier niet herhalen omdat het geen gezellig verhaal is. Een beetje stevig sturen is leuk maar het is vooral slim om het gezonde verstand erbij te blijven gebruiken. De afgelopen maanden zijn er nogal wat knapen geweest die dit over het hoofd zagen en het onderste uit de kan wilden. Dat is diverse keren minder leuk geëindigd. Triest. We gooien de spullen op de kamers, omkleden en naar de Irish Pub voor Spare Ribs en een drankje. De sfeer is opperbest.

Morgen naar het tweede hotel in het voormalige Oost-Duitsland. Een gat dat Miesitz heet, of all places. Daar ontmoeten we ook de rest van de KTM motorreis deelnemers. Want Miesitz is eigenlijk het officiële startpunt van de hele trip.