Mijn KTM, hoe gaat het daar nou mee?

Uitstekend! Leuk dat je het vraagt!

De motor.
Lang verhaal kort: die KTM Superduke GT… geen valse klap. Starten, rijden, probleemloos. Al tweeënzestigduizend kilometer en drie jaar oud. Een week geleden tikte de motor de tweede grote servicebeurt weg. Een dure grap. C’est La Vie. Maar de monteurs waren lovend over de nokkenas en klepschotels. Die zagen eruit als nieuw. Nog steeds rijd ik elke kilometer met enorm veel plezier rond. Het ding doet alles waarvan ik vind dat een motorfiets het moet kunnen: gooien en smijten, scherp sturen, soms met ruim tweehonderd km/u op de autobahn, maar ook rustig toeren en comfortabel op vakantie. En ik zit er heerlijk op. Een droomding. Nee, voorlopig gaat ie niet weg. Waarom zou het ook? Ik zou ook niet weten wat ik ervoor in de plaats zou moeten nemen. Dezelfde? Schiet ik weinig mee op. Een GS-1250? Kom op zeg! Dat is dertien in een dozijn. Op een willekeurig parkeerterrein moet je goed opletten anders stap je op de verkeerde. Nee, daar ben ik toch teveel individualist voor. Bovendien vind ik de vage besturing niet fijn. Met die paralever-vering is de feedback minimaal. Gewoon verder met de huidige fiets. Wat goed is, is goed. Ik verwacht ruim over de ton ermee te gaan draaien.

Banden.
Over een week mag ik aan mijn 8e set banden beginnen. Continental Road Attack. Eerder probeerde ik Dunlop Road Smart en Pirelli Rosso Corsa maar dat vond ik niet prettig. Conti’s, dus. Gemiddeld doe ik zo’n negenduizend kilometer met een achterslof, maar ik heb ook een keer tienduizend kilometer gehaald en een keer flink minder. Omdat er een buitenlandse vakantie aankwam en ik preventief maar vast het rubber wisselde omdat ik geen zin had om dit in het buitenland te moeten doen. Grappig genoeg is me dat toch twee keer overkomen. Toen was ik zuunig. Een band eraf trekken die slechts vierduizend erop heeft… toch wel zonde. Toch op pad. En inderdaad, toen stond ik in Spanje bij een motorzaak en een jaar later een keer in Zuid-Frankrijk. In Spanje was de enorme moer op de achteras een dingetje. Ze hebben een half uur gezocht in de zaak om een passende dop (60 mm) te vinden. Sindsdien heb ik altijd er zelf één bij me. Jawel, dop 60, dat is een zware jongen! In Zuid-Frankrijk betrof het een officiële KTM-dealer. Die heeft dop 60 in doordrukstrip maar daar mocht ik de hoofdprijs aftikken voor een enkele achterband (Pirelli): tweehonderdzestig euro! Bij mijn vaste bandenboer Frank Switser heb ik bijna een complete set voor die prijs. In het buitenland rubber wisselen, het blijft een dingetje. In het weekend zijn werkplaatsen gesloten, ze moeten de maat in voorraad hebben en ze moeten tijd voor je hebben. Natuurlijk, het lukt uiteindelijk altijd maar je bent gemakkelijk een dag eraan kwijt. Of meer. En als je maar één week vakantie hebt… In principe wissel ik altijd voor- en achterband tegelijk. Jazeker, je doet flink langer met een voorband. Ik ook. Maar als je niet tegelijk wisselt rijdt je altijd voor of achter met half versleten rubber. Dat stuurt gewoon niet fijn. En fijn sturen, dat is voor mij een belangrijk deel van de hobby. Zou het een woon-werk brommer zijn dan wordt het anders. Dan is het een verplaatsbrommer. Een van A naar B ding. Maar zoals gezegd, voor mij is het hobby. Hobbies doe je voor de lol en dan ligt het anders. Hobbies kosten gewoon geld. Heb je dat er niet voor over, kies dan een goedkopere hobby. Vind ik.

Ketting.
Er zit nu de 3e kettingset onder. Daar doe ik zo rond de vijfentwintigduizend kilometer mee. Net als bij de Triumph Speed Triple die ik hiervoor had. De huidige set is met twaalfduizend kilometer alweer halverwege. Verder valt er niet veel over te zeggen. Ik houd de ketting schoon en ik smeer hem. Met een spuitbusje. Simpel. Klaar. Scottoiler? Moet ik niet. Cylinder ergens monteren, slangetjes leggen, bijvullen…gedoe. En dan verdien je er misschien een paar duizend kilometer mee. Nou en?

Uiterlijk.
Ik heb de KTM gestickerd. Hartstikke leuk! Ruim een jaar geleden maakte een motormaat me attent op de website van Motoproworks. Ik kijken. Ik vond het gaaf. Maar… niet goedkoop. En wat levert het feitelijk op? Origineel vind ik de KTM een mooie motor. Dus deed ik er lange tijd niks mee. Toch af en toe eens kijken. Toch wel gaaf. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en een stickerset besteld. Who cares? Na een paar weken (Corona en zo) kwam de set binnen. Het kostte me een dag werk om alles erop te krijgen. Secuur werkje. En het zijn een berg stickers. Maar nu is het af en staat er gewoon een compleet andere motor! En als ik het over een jaar zat ben plak ik er weer een andere set op. Verandering van spijs doet eten! Veel mensen vinden het niks. Die vinden origineel mooier. Dat mag. Over smaak valt niet te twisten.

Beveiliging
Mijn schoonzoon heeft een eigen IT-bedrijfje. Hij ontwerpt en bouwt apps, websites en bedrijfsapplicaties. Nu heeft ie iets nieuws: een GPS-tracker die permanent de lokatie van de motor traceert. Ook als de motor uit en geparkeerd staat. Rijdend registreert de tracker permanent de route die je rijdt die je daarna op een website kan terugzien. En downloaden als GPX-bestand. Als de motor gestolen wordt en vijftig meter verwijderd is van de plaats waar hij stond terwijl mijn telefoon niet in de buurt is word ik door een computer gebeld. En kan ik zien waar hij heen gaat. Ik moet er even over nadenken of ik daar blij mee ben. Ga ik er dan hollend achteraan? Bel ik 112? Ik weet ook niet hoe breed die jongens zijn in dat busje. Mijn judodiploma is al een paar jaar verlopen. Ben ik blij als ik de motor in onderdelen terugvind verspreid over tien kratten? Kweenie. Bij stilstaande motor gaat de tracker na tien minuten in slaapmodus en verbruikt ie vrijwel geen stroom, zo is de belofte (om precies te zijn: < 4,5 mA). Als de motor beweegt wordt ie meteen wakker. Schoonzoon heeft me gevraagd of ik als proefkonijn wil fungeren. Want hij wil de tracker en services op de markt brengen. Natuurlijk, er zijn al legio van dit soort toepassingen maar hij denkt iets te kunnen bieden dat anderen niet hebben. Of die omslachtiger zijn. Of… Daar ga ik achter komen. Gisteren hebben we het spul ingebouwd. De tracker is niet groter dan een creditcard en een paar millimeter dik. Er zit een SIM-card in voor de satellietverbinding. En een beveiliging voor oververhitting en zekeringen. Een plekje zoeken onder het zadel, slechts twee draadjes naar de accu… klaar. Kwartiertje werk. Ik ga het meemaken. Ben benieuwd. Even snel kijken: yep, hij staat nog thuis. Een geruststellend idee. En mijn zoon weet niet waar de sleutel is. Ook een prettig idee.