Met zoonlief naar de Alpen (4)

Een grensovergang. Bij de Frans-Italiaanse grens. We komen uit Italië. Er staat een hok met twee douaniërs ervoor. Pilonnen op de weg, Ze houden het verkeer aan. Eén auto voor ons. Er worden wat vragen door het open raampje gesteld. De auto gaat rijden, de douaniër maakt een vaag gebaar naar ons. Ik denk: rijden. Twee meter verder een schreeuw. De douaniër. Ik stop. Hij komt naar ons toe.”Avez vous un vaccination?” luidt zijn vraag. “Oui”, zeg ik naar waarheid. Hij maakt een vaag gebaar. We mogen door en dat is het. Waarvan akte. Steven ligt in een deuk. Tot nu is het de enige keer dat iemand ons iets over Corona vraagt.

Het hotel is super. Echt. Je hoort mij niet klagen over Ibis. Het parkeerterrein is verstopt met BMW’s. GS-en. Ergens ertussen staan onze KTM’s. We zoeken even maar uiteindelijk vinden we ze terug en kunnen de koffers eraan. We rijden om pakweg negen uur weg. Het doel is Guillestre, ergens onderin de Alpen. We hebben schitterend weer. Blauwe, heldere lucht met een graad of twintig. Een zwaar schema. Eerste doel is de Cormet de Roselend, dan de Col de L’Iseran, daarna de Col de Mont Cenis en tenslotte de Col d’Izoard. Ik ontdek dat ik de Cormet voor de eerste keer doe. Die andere jongens niet. Die kan ik zo langzamerhand dromen. Als ik daarboven aankom is het “hééé Putting, ben je er nou alweer!?”.

Maar daarom is het niet minder mooi. Al die cols hebben hun eigen charme. Vooral de opgang naar de L’Iseran is adembenemend. Via de zuid-helling omhoog terwijl je voortdurend zicht hebt op de noordwand aan de andere kant van het dal. Prachtig. De Mont Cenis heeft een prachtig stuwmeer. De opgang naar de Roselend trouwens ook. Vlak onder de top van de Iseran heeft iemand achter mij een oepsmomentje. Nee, Steven niet. Die rijdt dáár weer achter en ziet het met verbazing gebeuren. Ik haal een auto in in een buitenbocht rechtsom. Dat kan want er komt niks aan. Maar verderop volgt een blinde linkerbocht. Ook dat heb ik getimed en ben keurig op tijd terug zodat ik geen last heb van die auto die zijn neus de hoek om steekt. Maar die Duitse motorrijder die meteen achter mij aan komt krijgt dit eigenlijk niet meer voor elkaar. Vol in de remmen, slippen, omgooien, weer slippen… en tenslotte redt ie het net op tijd zodat ie niet de afgrond in verdwijnt. Want die put is best diep. Ik merk er helemaal niks van, afgezien dan van getoeter achter me. Als we boven parkeren voor de verplichte foto van de grote richtingaanwijzer verteld Steven me het verhaal. Volgens Steef loopt het bij de Duitser nu dun door de broek. Tsja. Shit happens.

Als we de Mont Cenis omlaag rijden komen we in Italië terecht. De weg omlaag is prachtig en het wordt nu ook best warm. De weg kent ook geen rechte stukken. Het is één en al bochten. Nee, dat is niet erg maar op zeker moment hebben we een beetje genoeg van al dat kappen en draaien. Gelukkig komen we ook door leuke dorpjes. En dan komt die grensovergang. Zie boven.

De Izoard heeft een brede gooi- en smijtweg omhoog. Ook leuk. Ik heb een Fransman voor me op een Triumph 800 die zijn best doet mij erachter te houden. Dat lukt hem. We bonken in een stevig tempo omhoog. Boven aangekomen komt ie naar me toe voor een praatje en ik krijg een boks. Jammer dat mijn Frans zo slecht is. Er staat een grote snoepkraam. Snoep is Steven zijn ding. Drie euro voor honderd gram zegt het bordje. Steven begint enthousiast te scheppen. Ik waarschuw nog: “Steven, die schep is best groot!”. Steven schept door. Daarna mag hij vijfendertig euries aftikken. De baas van de kraam begint meteen de boel in te pakken. Zijn week is gered.

Alle cols zijn genieten. Vooral vandaag met dat mooie, heldere weer. Het lijkt of we alleen maar willen raggen maar dat is niet zo. Veel stukken, vooral die met een prachtig uitzicht, doen we op ons gemak. Dan zien we tenminste wat. Laat ik het zo stellen: we wisselen het af. We hebben wel graag de ruimte voor ons. Dat lossen we op met inhalen. Met een KTM met honderdtachtig pk gaat dat vaak vrij makkelijk.

Even over zessen arriveren we in Guillestre. Veel later dan gedacht maar dat komen door het vele stoppen dat we gedaan hebben. We hebben eerder de kamer geboekt via Booking. Dat blijkt handig want het eigenlijk geplande Eygliers, dat er vlakbij ligt, heeft niks meer beschikbaar. Volgens Booking dan. Accoord, dat zegt niet alles. Maar het hotel is leuk en het centrumpje van Guillestre ligt om de hoek. En daar zit weer een leuk restaurant met terras. We hebben het prima naar ons zin.