Kleffe ballen

“Ze zijn te zacht”, merkt mijn tennismaat op. Hij heeft het over mijn ballen. Hij staat erin te knijpen en kijkt er heel bedenkelijk bij. “Hoe oud zijn die ballen van jou?”, is de vraag die er achteraan komt. Ik sta op het punt om “61 jaar” te antwoorden maar ik bedenk me. Het is natuurlijk een heel snedig antwoord waar geen speld tussen te krijgen is maar hij bedoelt het serieus. Hij knijpt nog eens. Ik vind het niks als mensen in mijn ballen staan te knijpen maar aangezien ik er geen verstand van heb vind ik het goed. Deze keer dan. Het hangt er ook wel een beetje vanaf wie er in knijpt. “Een maand of acht”, antwoord ik naar waarheid. “Weggooien en nieuwe kopen”, luidt het advies. Ik slof de kantine in en ontdek een paar kokers met ballen van Babolat. Dat zijn dezelfde knikkers waar tennisleraar Alexander de banen mee onveilig maakt en die heeft er kijk op. Ik koop een koker. Weer terug bij mijn tennismaat vergelijken we oude en nieuwe ballen. Het moet gezegd, de Babolats voelen een stuk steviger aan. Best opmerkelijk want de dingen komen uit Frankrijk. “Roland Garros” staat erop. Die Fransen doen alles met hun eigen slag (Frans) en dat is doorgaans geen aanbeveling. Vraag maar aan Max Verstappen. Hij en zijn maat hebben een aggregaat van Franse makelij achterin liggen. Ze zijn al blij als ze de finish halen. Brigitte Bardot is dan weer een uitzondering op deze regel. In haar betere jaren dan en die liggen helaas al weer een tijdje achter ons. Maar wat kan je fout doen aan een bal? Weinig. Denk ik. Alhoewel ik een keer een bal voor mijn neus kreeg waar de honden geen brood van lustten. Zeker weten doe ik het niet maar ik dacht dat die kroeg “Het Gulden Schot” heette, of zoiets. Hoe dan ook, Willem van Hanegem zou blij zijn geweest met die bal. Met het bijgeleverde bestek was er niet doorheen te komen. Ook niet na het wegsmeren van drie zakjes mosterd. Ik heb me beperkt tot het wegwerken van de boterham die eronder lag en daarna heb ik de bal teruggerold naar de keuken. Met de complimenten van Willem!

We stappen met de nieuwe aanwinst de baan op. Het gezegde luidt dat de eerste klap een daalder waard is en daar is niks van gelogen. Sodemieters wat stuiteren die knikkers! De vraag is dan meteen of ik daar blij van word. De oude ballen ploften dood neer waar ze de grond raakten, zo blijkt nu. Dat maakt het spelletje prettig overzichtelijk want als die dingen minder stuiteren hoef je minder ver te lopen. Dat is handig als moe worden geen topprioriteit is. En dat is het niet. Ik sta er voor mijn rust. Tuurlijk, je moet wat harder slaan om het ding aan de andere kant te krijgen maar het risico dat je hem de baan uit tettert is een stuk minder. Met die Babolat’s gaat dat verhaal niet meer op. Ze stuiteren over me heen zodat ik er als een kip zonder kop achteraan moet rennen. Vermoeiend. En bij de minste tik die ik uitdeel vliegen ze de baan uit. Met die oude, kleffe ballen had ik het idee dat ik het spelletje redelijk onder de knie begon te krijgen maar met die nieuwe knikkers kan ik weer van voren af aan beginnen! En daar had mijn tennismaat niet voor gewaarschuwd. Fijn hoor!