Een week Egypte

Nadat we vorig jaar in Hurghada gedwongen waren om elke ochtend om vijf uur op te staan om nog een vrij plekje op het strand te bemachtigen dachten we dit jaar: “dat nooit meer”. We boeken, samen met zwager en schoonzus, een resort in Port Ghalib, vlakbij het vliegveld van Marsa Alaam. Nee, die enkele landingsbaan kan je geen luchthaven noemen, maar die Egyptenaren hebben het daar wél netjes voor elkaar. Omdat het maar klein is gaat de afhandeling flitsend. Prettig. Port Ghalib ligt ongeveer naast dat vliegveld, dus de buspendel is met hooguit een kwartier gedaan. Ook prettig. Ons hotel heet Crown Plaza Sahara Sands (nu overgenomen en dus een andere naam) en is nauwelijks voor 30% bezet. Dat geeft een zee van ruimte op de terrassen, op het strand, bij de zwembaden, in de eetzaal. Da’s nog veel prettiger. We boeken ook all-inclusive dus nergens omkijken naar. Eerlijk is eerlijk, de catering en service is er dik voor elkaar. De keuze is reuze.

We zijn er negen dagen en we doen er…niks. Met temperaturen tussen de vijfentwintig en dertig graden is dat niet heel erg. Het schema bestaat uit wandelingen van kamer (liggen) naar eetzaal (zitten), van eetzaal naar strandbed (opnieuw liggen), van strandbed naar lunch (zitten), van lunch terug naar strandbed (alweer liggen), van strandbed naar poolbar (zitten) en van poolbar naar kamer. Dan douchen, omkleden en eventjes liggen om bij te komen van alle vermoeienissen en dan naar de eetzaal (zitten) en tenslotte naar bar of lobby voor een avondje zitten met een aantal drankjes die frequent worden aangedragen door de prettige bediening. Er is een animatieteam met een avondprogramma maar om hoofdpijn te voorkomen laten we die links liggen (alweer). Een timmerman die per ongeluk met een hamer op zijn duim slaat danst overtuigender. Stukken! Gelukkig hebben we een gezelschapsspel bij ons (“30 seconds” genaamd, een spel moet niet te lang duren) om de tijd door te komen. Overdag hebben we god zij dank e-readers en telefoons met MP3-tjes. Anders zou je gillend gek worden van dat niksdoen. Snorkelen lukt alleen de laatste twee dagen omdat dan de wind zover is gaan liggen dat snorkelen op een verantwoorde manier mogelijk is. Maar dan heb je ook wat! Het koraal aan het eind van de pier is de moeite waard evenals de tropische vissen die er rond zwemmen. Vijf kilometer verderop zwemt ook een haai, maar die heeft de vorige avond een Duitser opgevreten. Het beest heeft dus zijn buik meer dan vol. Wij kunnen met een gerust gemoed het water in.

Terug naar huis geven we ons over aan de grillen van de piloot. Nee, we staan hem niet toe om uit die cockpit te komen om te pissen. Dat doet ie maar in een emmertje. Wij nemen geen risico. Oh ja, ik heb er ook wat gefotografeerd. zie hieronder.