Een tentje testen in Zuid-Limburg

Het weer houdt niet over maar ik moet echt dit klusje klaren: een op Marktplaats gekochte tent testen. Jawel, ik heb een tentje. Een koepeltje dat ik nu twee jaar in gebruik heb. Maar die is wat krap. Dus heb ik een grotere gekocht. Hoe dit precies zit kan je hier lezen. Die grotere tent heb ik inmiddels een keer opgezet maar met goed weer. Het komende weekend wordt regenachtig en dat is in zeker opzicht een voordeel. Het plan is om vier dagen in Zuid-Limburg te bivakkeren. Op een camping in Epen.

Op pad. Vanaf Tilburg rijd ik binnendoor. Dat is geen feest. De snelweg is nog saaier, zeker, maar op een doordeweekse donderdag is het druk. Overal. Ook op binnenwegen. En dus mag ik me verbijten achter autootjes die zestig pruttelen op N-wegen waar tachtig is toegestaan. Eigenlijk zijn het ook geen autootjes. Het zijn rollators met hulpmotor. En dat verbijten duurt niet lang. In veel gevallen passeer ik gewoon het blik. Ik weet: dat mag niet over doorgetrokken dubbele strepen. Maar ik doe het toch. Op vrijwel alle Nederlandse N-wegen liggen dubbele strepen. Dat is omdat veel moderne automobilisten geen flauw benul hebben hoe veilig inhalen werkt. Dat wordt niet meer geleerd op de rijscholen. Echter, ik ben nog van de generatie waarin gewoon van je verwacht werd dat je dit verstandig kon handelen. En dat kan ik. Nu hopen dat er niet ergens een koddebeier met een camera achter een boom staat. Maar ik heb mazzel. Die staan er niet.

Zoals gezegd wordt dit een test-weekend. Eén van die testen is mijn nieuw aangeschafte topkoffer. Vorig jaar, toen ik drie weken in Frankrijk en Spanje rondreed, bleek boodschappen doen een dingetje. Zeker, winkels en supermarkten vind je overal maar die verpakkingen moet je kwijt kunnen op een motor. Mijn tanktas bleek te krap. Nu dus een grote topkoffer. In Margraten, een klein half uurtje voor aankomst op de geplande camping, vind ik een Lidl en ik sla redelijk wat spullen in voor het avondeten. Eenmaal weer buiten mieter ik de handel in de topkoffer. En inderdaad, dat gaat vrijwel moeiteloos. Deze test is geslaagd.

Weer verder. Ik krijg een melding in mijn dashboard. Iets over een te zachte achterband. Huh? Ik vraag de bandenspanning op. Het display meldt 2,4 bar. Da’s inderdaad onder de maat. Ik laat de info voor wat het is maar twee kilometer verder is de druk gezakt naar 2,3 bar. Dus heb ik een band die langzaam leeg loopt. Niet fijn. Ik vraag aan de Garmin de snelste route naar de camping in de hoop dat ik die kan halen. Want langs de kant van de weg gaan prutsen, daar heb ik minder zin in. De Garmin geeft me nog twaalf kilometer. Moet kunnen. Als ik een kwartier later op de camping arriveer heeft de band nog 1 bar druk over.

Ik vind de campingbaas en mag een plekje voor de tent zoeken. Dat valt niet mee. Met al die regen van de afgelopen dagen zijn de grasvelden doorweekt. Ik laat de motor op de betonnen parkeerplaats staan want iets zegt mij dat het niet slim is om met een motor van tweehonderdvijftig kilo over deze natte grond te gaan pionieren. Als ik een stukje acceptabel gras gevonden heb sjouw ik de spullen erheen en zet de tent op. Dat valt tegen. De stokdelen schieten voortdurend uit elkaar als ik probeer de hele stok door de slurf in de verankering te steken. Ik kom eigenlijk een paar handen tekort. Uiteindelijk, na veel heen en weer lopen, lukt het en staat het ding. Ik zweet me de tandjes en ben ruim twintig minuten bezig geweest. Conclusie: dit is geen succes. Als ik dit straks in Noorwegen elke avond moet gaan doen gaat het me snel tegenstaan. Mijn oude koepeltje staat in vijf minuten. Tenslotte gooi ik mijn spullen in de tent, zet stoel en tafeltje in elkaar en kan ik de gekochte etenswaar op de gaspit in de pan gooien. Job done.

Als ik op pad ga doe ik bij voorkeur campings en vermijd ik hotels. Ik vind hotels en hotelkamers saai. Retesaai. Op campings heb je vrijwel altijd aanpraak. Zeker als solo-motorrijder. Ook nu weer. In no-time komen andere kampeerders naar me toe voor een praatje. Leuk. Daarna kijk ik wat ik met die lekke band kan. Ik heb een tijdje geleden via Facebook zogenaamde Tire Mending Nails gekocht. Het doosje kostte een habbekrats en het filmpje beloofde de gouden oplossing voor een lekke band. Inderdaad, de nail zat er vlot in. Met mijn compressor pomp ik de band op de gewenste spanning en het probleem lijkt opgelost. Ondertussen komen andere kampeerders belangstellend informeren. Terwijl ik bezig ben rijdt de zoon van de campingbaas met een motormaaier rond om het gras in te korten. Met velden acht keer het Feijenoord-stadion is dat een klusje waar zoonlief twee uur mee zoet is. Minstens. De kolereherrie gaat me tegenstaan. Dan kan je beter vanuit je tuin de hele dag luisteren naar de muziek van honderden afgezaagde Harley-Davidson uitlaten die de Lekdijk heen en weer rijden. Voor zover ze die nog niet hebben afgesloten voor motorrijders.

Het begint te miezeren. Ik klim mijn tent in, kijk nog wat op de laptop en kruip daarna in mijn slapzak. De miezer gaat over in regen. Om pakweg half vier ‘s-nachts word ik wakker. Een sanitaire noodzaak. Maar ik hoor ook iets van water druppelen. En het is niet mijn eigen water. Mijn zaklamp leert me dat het ook in mijn slaaptent regent. Plasjes op de grond. Godsakke! Ik ga op onderzoek uit. Slaapzak heeft een nat voeteneind. De voortent is een natte bende. De tent is zo lek als een zeef. Het op Marktplaats gekochte ding is een zepert van jewelste. En nu? Even niks. Ik kruip maar weer de slaapzak in en houd het vol tot een uur of zes in de ochtend. Dan eruit en ik begin met inpakken. Het is vrijdagochtend, het regent nog steeds en het testweekend is klaar. Als alles is ingepakt mieter ik de tent bij de vuilnisbak. Dan controleer ik de achterband. Die heeft nog anderhalve bar lucht over. Dus ook niet goed. Met de compressor van de camping pomp ik de band op in de hoop ermee naar huis te kunnen komen.

Als ik het terrein af rijd zie ik de bandendruk teruglopen. Naar huis rijden is geen optie meer. Net het dorp uit zie ik een benzinestation langs een doorgaande weg en ik besluit daar de motor te parkeren. Ik doe een poging de band te proppen met de andere reparatiespullen die ik bij me heb. Lukt niet. Ik moet het afkloppen maar in haast twintig jaar motorrijden is dit de eerste keer dat ik onderweg lek rijd. Dat betekent ook dat mijn reparatiespullen niet heel okselfris meer zijn. De bandenplak is uitgedroogd evenals de reparatieveters. Zou de autogarage naast het benzinestation me kunnen helpen? Ik loop naar binnen. De lichaamstaal van de monteur is glashelder: geen tijd, geen zin en het is vrijdag dus ik wil naar huis en ik heb liever dat je oplazert. Hij verwoord dit met de tekst dat ze geen motorrijders helpen. Iets met “bandenproppen is gevaarlijk dus mag niet”. Dank u. Dan maar de ANWB-wegenwacht bellen. Daar ben ik lid van. Een uur later helpt de vriendelijke wegenwachter, die in z’n vrije tijd ook motorrijder is, me weer op weg.

De terugrit naar huis wordt het zonnig. Het wordt zelfs een beetje warm. Ik besluit om opnieuw binnendoor te rijden in plaats van de saaie snelweg. Dat is geen feest. Op een doordeweekse vrijdag is het druk. Overal. Ook op binnenwegen. En dus mag ik me verbijten achter autootjes die zestig pruttelen op N-wegen waar tachtig is toegestaan.

Een dikke vierentwintig uur later en een ervaring rijker rijd ik de KTM de tuin in. Dit was nuttig. Ik kan beter in Nederland erachter komen dat de tent naar de knoppen is dan ergens in Noorwegen in the middle of nowhere. Ik kan óók beter in Nederland erachter komen dat mijn reparatiespullen niet (meer) deugen dan ergens…. inderdaad.