Naar de Pyreneeën, Ride-on!

Na een erg leuke vingeroefening, vorige week Hemelvaart met Moormotor, ga ik nu voor het echte werk: de Pyreneeën. Samen met mijn broer Cor. Maar dit plan ging niet zonder slag of stoot.

Maanden geleden werd de komende week gepland. Samen met nog twee jongens. Twee KTM-motormaten. Vier man in totaal. Niet naar de Pyreneeën maar naar het Zwarte Woud. Want die Pyreneeën, da’s nogal ver rijden. Reken op twee volle dagen bonken. Dwars door Frankrijk. Het kan ook in één dag, dat heb ik namelijk al eens gedaan. Stoer, maar dan ben je serieus gaar als je aankomt. Dan weet je van onderen niet meer dat je van boven leeft. Eigenlijk geen echte optie. De KTM-maten vonden dat toch wel wat gortig. En dat begrijp ik heel goed. Alternatief: het Zwarte Woud, dus, want dat is één dag prima aan te rijden. In het Zwarte Woud kan je gemakkelijk een week rondbrengen maar rondrijden is nog leuker. Prachtige natuur, mooie wegen. Geen straf.

Tot zover alles helemaal top. Tot twee weken geleden een KTM-maat de brommer onderuit trok op een natte straat in een bocht. Dat ding heeft toch tractiekontrole? Die kan toch niet onderuit? Dat klopt. Dat heeft ie. Maar tja, het blijven computers hè. Die rommel van Bill Gates moet je af en toe ook uit- en aanzetten om het spul werkend te houden. Dus die tractiekontrole, daar kan je niet blind op vertrouwen. Zoveel is duidelijk. Mijn KTM-maat schoof over straat en krabbelde weer overeind. Er is enig lijfelijk ongemak, gelukkig niets ernstigs. De brommer? Dat gaat niet snel goedkomen. Alles bij elkaar reden om voor de komende week af te melden. Logisch. En ook jammer. Dan doen we het Zwarte Woud met z’n drieën.

Maar dan, weersverwachtingen. Die zijn naatje. Er wordt volgende week een hoop nattigheid verwacht. Dagen lang. Waardoor wij nattigheid voelen. De tweede KTM-maat heeft daar geen zin an. Hij heeft al de nodige nattigheid achter de rug en nog meer opzoeken, voor de lol, dat is een brug te ver. Ook niet vreemd, maar wel jammer. En toen waren er nog twee over. Mijn broer….en ik. We internetten even Europa rond en we ontdekken dat de Pyreneeën er qua weersverwachting niet te beroerd uitzien. Met name de Spaanse kant lijkt het droog te gaan houden. Min of meer. En dat is nu het plan: twee dagen door Frankrijk bonken om tenslotte in Vielha aan te komen. In de Pyreneeën aan de Spaanse kant. Dat stadje ken ik van een eerdere motortrip die ik via Moormotor maakte. Een leuk stadje. En daarna naar Ochagavia. Dat ken ik ook. Van diezelfde vorige motortrip. En dan daar wat rond gummen.

Voorbereidingen. Vandaag aan het eind van de middag even bij mijn vaste bandenboer, Frank Switser, langs voor nieuw rubber. De achterslof heeft nog maar twee millimeter profiel en da’s te weinig voor zo’n vierduizend kilometer gummen. Frank trekt het rubber van de velg en ik ben nieuwsgierig. Want ik heb de afgelopen twaalfduizend kilometer met Ride-on in de banden rondgereden. Hoe ziet dat er van binnen uit? Maar waarom Ride-on? Da’s eenvoudig. Ik wil niet ergens in the middle of nowhere, op een verlaten bergtop, stil komen te staan met een lekke band. Ride-on is een gel die je vooraf in de band giet. En als je dan door een spijker rijdt, of zoiets, dan vulcaniseert dat spul van binnenuit vanzelf het lek. En kan je gewoon doorrijden. Nee, of het werkelijk werkt kan ik niet bevestigen. Want ik heb de afgelopen twaalfduizend kilometer geen lekke banden gehad. Dus. Misschien ook wel. Geen idee. Maar er zijn ook andere leuke bijkomstigheden van Ride-on: je hoeft de banden niet meer te balanceren. De middelpuntvliedende kracht verdeeld de gel en balanceert vanzelf het wiel. Scheelt lood. Goed voor het milieu. De banden blijven ook beter op spanning. En ze gaan langer mee vanwege die perfecte balans. De laatste zaken kan ik echt beamen. Twaalfduizend kilometer met één achterband, dat is voor mij uitzonderlijk. Normaal houdt het bij zo’n negenduizend en nog wat wel zo’n beetje op.

De velgen zien er van binnen keurig uit. Er zit wat gel hier en daar maar dat mag geen naam hebben. De meeste prut zit inderdaad keurig in de band verdeeld. Geen schade of wat dan ook. Frank perst twee nieuwe Conti’s om de velgen. Dezelfde die ik had. Never change a winning team. En we gieten nieuwe Ride-on in de velgen. UIteraard. Want never change a winning team. Oeps, dat is twee keer.

Morgenochtend om zeven uur zie ik mijn broer bij de Shellpomp Moerdijk. En dan? Twee dagen bonken. Door Frankrijk. Naar de Pyreneeën. Nu hopen dat dat weer inderdaad meevalt.