David Bowie in Groningen, een must voor de liefhebber!
Nee, niet live natuurlijk. David is helaas niet meer onder ons. Maar via een werkelijk magistrale tentoonstelling in het Groninger Museum. Ik heb niet eerder een tentoonstelling gezien waar beeld en geluid zo indrukwekkend is samengevoegd als hier. Een absolute aanrader!
Vrienden van ons hebben kaartjes geregeld. Dat viel niet eens mee want de belangstelling blijkt enorm. Zaterdagochtend staan Peter en Mariëlle voor onze deur. We doen een bakkie, stappen in de auto en dan op pad. Groningen-Stad ligt tweehonderdvijftig kilometer verderop en dus rekenen we op ruim twee uurtjes pruttelen. De weg is relatief rustig, het weer is uitstekend en we doen het in twee uur. We hebben kamers gereserveerd in het University Hotel. Dat blijkt midden in het oude centrum te liggen vlak naast de Universiteit. We snappen de naam van de hut. Inchecken. Een vriendelijke dame vertelt ons waar we de auto gratis kunnen parkeren. Ook prima geregeld. We gaan naar buiten en verkennen Groningen. Leuk. Echt waar. Het heeft sfeer. Mede dankzij de honderden studenten. We komen langs hoedenzaak Witting. Een pand dat uit 1876 dateert. Ik zie een leuke pet in de etalage en we stappen naar binnen, tachtig jaar terug in de tijd. De inrichting is sinds de twintiger jaren van de vorige eeuw niet meer gemoderniseerd. Wat nou design. Fantastisch! Ik pas een serie petten onder afkeurende blik van Olga die petten iets voor oude mannen vind. Dat kan zo zijn, maar de dermatoloog heeft me hoofddeksels dringend aangeraden en dus ben ik helemaal op de goede plek. Met twee blitse petten stappen we de zaak uit. Bowie deed ook waar hij zin in had. Waarom zou ik dat niet mogen? Daarna ontdekken we de schoenenfabriek. Een eigenwijze schoenenzaak waarin schoenlappers achterin schoenen kloppen waar je bij staat. Vriendin Mariëlle scoort er een tasje. Ze heeft er al een stuk of veertig en deze past in de verzameling. Postzegels, sigarenbandjes, elpees, Ferrari’s, waarom dan geen tasjes? Ik heb tenslotte al drie petten.
We doorkruisen het oude centrum diverse keren. Het is er echt leuk, met dank ook aan het mooie weer. Aan het eind van de middag gooien we de gekochte meuk in de hotelkamer en zoeken café Soestdijk op voor een drankje en vooral om een vorkje te prikken. De tent is druk. We worden tijdelijk aan de bar geparkeerd. Je kunt het slechter treffen als wachtruimte. We maken van de nood een deugd en gieten de eerste drankjes in het keelgat. Dan wordt ergens een tafel achtergelaten. De vertrekkers laten een pak speelkaarten achter en melden dat we het mogen hebben. Mooi. Helaas kunnen de dames niet klaverjassen wat maakt dat we worden teruggeworpen op potjes Pesten. Da’s dan weer jammer. Het eten wordt gebracht en het is uitstekend. Klaver-Aas ligt tussen de wijnglazen, naast een Joker. Afrekenen en naar het hotel. Op de kamer aangekomen blijkt die bloedheet. Er is zoiets als vloerverwarming en die blaast voluit. Uitzetten behoort niet tot de mogelijkheden. Dan maar de ramen open voor wat frisse lucht. Onze kamers kijken uit op een serie terrassen op een binnenplaats. Ze zitten bomvol studenten die nog steeds voor een hoop sfeer zorgen. Deze keer vinden we dat minder gezellig. Vanaf de eerste verdieping kan ik vanuit het raam de gesprekken woordelijk volgen. Maar op dit tijdstip heb ik helemaal geen zin in een analyse van het Tibetaans boeddhisme! Doe me een lol! Gelukkig heeft het hotel dit probleempje onderkent en liggen er doosjes met oorproppen onder de televisie. Dankbaar douwen we die waar ze horen en inderdaad, het maakt het gewenste verschil.
Het ontbijt is dik voor elkaar. We rekenen de kamers af, gooien de koffers in de auto en we lopen naar David Bowie die het deze keer doet zonder voorprogramma. Bij de ingang van het museum krijgen we koptelefoons uitgereikt. Een bijhorende ontvanger communiceert met sensoren in de vloer bij allerlei opstellingen en beeldschermen. Het werkt naadloos. De koptelefoons zijn van Sennheiser. Niet de eerste de beste op dit gebied en het geluid is dan ook voortreffelijk. De expositie is gedetailleerd, bijzonder uitgebreid en er is veel, heel veel muziek van Bowie te horen. Ook veel fragmenten van Bowie’s speelfilms. Ik merk al heel snel dat ik de muzikant Bowie eigenlijk gewoon niet ken, afgezien van zijn bekende hits. Na pakweg een uur ben ik pas twee zalen verder en er volgen er nog een stuk of zeven. De vele informatie die wordt gegeven geeft een erg volledig beeld van de artiest die Bowie was. Ik ben diep onder de indruk en zou er gemakkelijk een volle dag kunnen rondhangen. In de bovenzaal worden flinke stukken van een concert geprojecteerd op een wand waarin ook kostuums van Bowie zijn geplaatst. Het geluid is fenomenaal en ik ga er uitgebreid voor zitten. Echt gaaf gedaan!
Weer buiten bekijken we nog even het schitterende, historische Groninger Centraal Station dat op een steenworp afstand ligt. Dan terug naar de auto en op weg naar huis.
Wil je iets bijzonders zien en horen? Houdt je van de muziek van David Bowie? Dan MOET je naar Groningen-Stad. Heus. Echt waar. Een absolute aanrader!
Hieronder zul je geen foto’s van de tentoonstelling vinden. Nou, eentje dan. Het is verboden om binnen te fotograferen o.i.d. Dat snap ik.
