Ron Putting

Je stopt niet met spelen omdat je oud wordt, je wordt oud omdat je stopt met spelen!

Dag 6 – een rondje Frankrijk

Published · Updated

Vertrekken uit Vielha en oversteken naar Ochagavia. Dat is het plan vandaag. Ik sta op de gebruikelijke tijd op, douchen en begin dan met inpakken. Het kan maar gebeurt zijn. Ontbijten. Eens kijken welke schilderijtjes ik nu eens erin zal proppen. Dan naar de garage om de brommer te halen en die voor de deur van het hotel te zetten. Het scheelt met sjouwen. De garagedeur gaat bij de derde poging open. Met de motor naar buiten kost meer kracht. Die pokkedeur heeft nu zeven pogingen nodig. Maar het lukt. Opladen en dan naar de eigenaresse voor de rekening. Die is er niet. Ik versta haar niet echt maar ik snap tenslotte dat die paar biertjes en glazen wijn voor rekening van het huis zijn. Dat is nog eens aardig!

De route gaat voornamelijk door de Franse Pyreneeën. Ik mag eerst weer de Col de Postillon op, maar nu natuurlijk vanaf de kant van Vielha. Het is druk met fietsers. Ze hebben allemaal een shirt aan met opschrift “Ride2Recovery”. Ik vermoed fietsen voor een goed doel. Daar kan ik alleen maar respect voor hebben. Bovendien voelt de Triumph nog niet fijn met koude banden. Het is nog vroeg tenslotte. Dus ik ga rustig met de wielrenners omhoog. Ik moet er niet aan denken dat ik zo’n jongen van zijn zadelpen tik.

Dan opnieuw de Col de Peyresourde. Nu in het zonnetje en vanaf de andere kant ziet de pukkel er toch wel stoer uit moet ik zeggen. Ik parkeer de brommer op een stil plekje voor wat foto’s maar op hetzelfde moment komt er van de andere kant een Franse Peugeot die 5 meter voor mijn voorwiel parkeert met hetzelfde idee. Terwijl er toch ruimte zat is. Achterin twee pubers waar de verveling vanaf druipt en naast de bestuurder een mokkel met oranje geverfd haar. Ze kan zo voor de hoofdprijs tijdens onze koningsdag. De kerel sloft naar buiten en maakt zijn fotootjes. Suf geluld. Zo ziet ie eruit. Ik heb mijn helm alweer op en spuit weg. Kus mijn cojones, caballo dick, of zoiets! En er staat inderdaad een bord bovenop. Niet gezien gisteren.

Na de Peyresourde mag ik de Col d’Aspin op. Alweer zo’n Tour de France pukkel. Ik twijfel maar volgens mij heeft Hennie Huisman hier de beest uitgehangen. Oh nee, die fietst niet. Dan zal het zijn broer zijn geweest. En na de Aspin slinger ik opnieuw omhoog naar de top van de Tourmalet op 2115 meter. Poehééé. Die is indrukwekkend! Vooral de afdaling. Ik dwing mezelf goed op de weg te letten want als ik er hier vanaf rijd haal ik echt de kranten. Het gaat honderden meters vrijwel loodrecht omlaag en er staan alleen hier en daar een paar blokken om me tegen te houden, maar veel stelt dat niet voor. Inmiddels ben ik ook filmpjes aan het maken met mijn helmcamera. Ik zou ze graag hier onder plakken maar de internetverbinding in dit hotel is vlug als dikke stront door een theezeef. Dat doe ik dus later.

Na de Tourmalet krijg ik de Col du Soulor om mijn oren. Op de top doe ik een broodje en een bak koffie. De Soulor gaat over in de Col d’Aubisque via een soort verbindingsdal boven de boomgrens. Het uitzicht is echt adembenemend. Ik heb filmpjes en die gaan komen. Heus! Als ik thuis ben straks pomp ik ze erbij. Na de Aubisque krijg ik nog de Col de Marie Blanque. Blanke Marie is aardig maar niet meer dan dat. Dan kom ik in de buurt van mijn eindbestemming maar krijg ik eerst nog de Col d’Erroymendi op de grens met Spanje. Het wordt steenkoud en ik ga er flink de mist in. Letterlijk, want er hangt een flinke wolk rond de top die op 1360 meter ligt. Ik heb hooguit tien meter zicht. Daar komt bij dat het wegdek beroerd is en er veel los grind ligt waardoor een gangetje van dertig km/u al hard is. Hierdoor lijkt aan de beklimming geen eind te komen. Verkeer is er niet, mensen ook niet. Een barre bedoening. Dan lijk ik op de top aan te komen en ineens krijg ik mooi asfalt. Spanje! Verdomd. De afdaling begint, ik rijd onder de wolk uit en de zon in. Geweldig. Een fenomenaal uitzicht! En een prachtig wegdek. Van mijn zuurverdiende belastingcenten, maar deze keer vind ik het goed besteed.

Na een werkelijk geweldige rit van 300 kilometer arriveer ik om 15:30 uur in Ochagavia. Het hotel lijkt nieuw. Een strakke design hut. Ik houd er wel van. Nu een stukje tikken, douchen en aan het bier. Het avondeten begint hier pas om 20:30. Nog later. Ik zal er nooit aan wennen vrees ik.

20150624_111835 20150624_111858

 

 

 

 

 

Alle berichten toerweek Frankrijk

Tags:

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.