Dag 5 – Route des Grandes Alpes – Valloire

De tent waar we overnacht hebben was uitstekend maar de rekening is fors met zeven euro voor een biertje. Hiermee lopen we leeg en dat is de bedoeling niet. Het moet leuk blijven dus moet de volgende hut goedkoper.

We laden op en vertrekken naar het zuiden, richting beroemde Alpen cols. De TomTom vindt een leuke binnendoorroute en we doen het op ons dooie gemak. Voor me rijdt een Peugeootje waarvan de bestuurder zich strak aan de verkeersregels houdt. Maar dan ook heel strak. Ook als er geen levende ziel te bekennen is stopt hij keurig bij de voorrangskruisingen. Dat kunnen wij ook. We zijn even net zo braaf. Koos Spee is trots op ons. Voor even dan.

Het uitzicht is genieten en we hebben het prima naar ons zin. Via de route Nationale (om op te schieten) komen we in Val-D’Isère. Een wintersportdorp waar het ook ‘s-zomers tamelijk druk is, zo blijkt. Dan bereiken we de opgang naar de Col de l’Iseran. Met 2770 meter de hoogste col in de Alpen waar je gemotoriseerd kan komen. De weg is werkelijk adembenemend. Echt. Nauwelijks of geen beveiliging die kan voorkomen dat je de steile afgrond induikt. En die afgrond is diep. Poehééé. Maar de afgrond induiken hebben we niet in de planning zitten. We rijden vlot maar genieten toch vooral van de fantastische uitzichten. Ik heb mijn helmcamera aangezet om later nog eens terug te kunnen kijken want dit is het onthouden meer dan waard.

Na de Col de l’Iseran volgt de Col du Telegraphe. Voordat het zover is tanken we bij een supermarkt. We nemen ook meteen drank mee. Dat is stukken goedkoper dan op een terras bij een hotel en we willen de dure grap van gisteren compenseren. Onze traditie schrijft Jaegermeister voor en ik ga ook voor een fles Port. Het tanken is een opgave want de pomp heeft kuren. Met een hoop gerochel en gefluit druppelt het ding de tank vol. Dan stap ik op en verlies vervolgens mijn evenwicht. Geen idee waarom. De Triumph lazert omver. We trekken de boel rechtop. De schade valt mee want de brede bagagerol achterop en de valdoppen vangen de meeste ellende op. Goud, die valdoppen. Ze zitten er speciaal voor dit soort akkefietjes en ze hebben me al aardig wat geld bespaart ook al vinden veel mensen de dingen lelijk. Alleen mijn remhendel is een paar centimeter korter. De kogel is eraf gebroken. Het maakt me niet zoveel uit, dan rem ik gewoon wat minder. Ook is de voetrem verbogen maar daar heb ik ervaring mee. Vorig jaar in Zwitserland overkwam me namelijk hetzelfde. Met een Baco buig ik het ding weer in fatsoen. Rijden met die hap!

De Telegraph is minder interessant. Die is met 1560 meter een stuk lager maar om onduidelijke redenen ook een stuk drukker. Rijen auto’s kruipen omhoog. Het gaat als dikke stront door een theezeef. Met pakweg vijftien km/u hairpins rijden op een motor is ronduit vervelend en ook gewoon lastig want je wilt immers niet omvallen. Niet opnieuw tenminste. Dus we ondernemen pogingen om het blik voorbij te komen. Met series bochten kort op elkaar valt dat niet mee. Er gaan ook fietsers omhoog waar auto’s dan weer omheen willen waar dan ook motorrijders nog eens omheen willen, kortom…een chaos. Rob besluit tot een inhaalpoging. Ik zit er een paar meter achter en kijk het even aan. Dan komt ineens een tegenligger vlot de bocht om terwijl Rob nog op de linkerhelft zit. Ik schrik me de tandjes maar Rob lost het op tijd op, al scheelt het niet veel. Geen problemen verder maar dit zijn niet de manoeuvres waar we op zitten te wachten. Eenmaal de drukte voorbij kunnen we verder soepel omhoog. Boven aangekomen stelt de top niet veel voor. We doen er een drankje.

Verderop, in het dal, belanden we in Valloire. Een knus skidorpje. Hotels zat hier en we zoeken iets betaalbaars dat snel gevonden is. We krijgen een schappelijk prijsje van de eigenaar. In de hut kan een blind paard geen schade doen. Douchen moet snel anders stroomt de douchebak over, het putje zit verstopt. Het is een houten kist die met kunst en vliegwerk aan elkaar hangt maar het heeft wél sfeer. In een restaurantje werken we Pizza’s weg voor een tientje de man. Dan ploffen we neer op het terras. Jawel, er is een terras. Een jukebox of zoiets draait George McRae. “Rock You Baby”. Ik krijg er maagzuur van. Disco uit 1976. Rampzalig. We maken de Port en de Jaegermeister soldaat. En ik tik mijn stukkie.

Oh ja. Peter heeft zijn zwembroek in het vorige hotel laten liggen. Alweer. Net als een paar jaar geleden in Oostenrijk. Morgen de Col du Galibier op. Geen rare inhaalpogingen meer. De Galibier moet mooi zijn. We zijn benieuwd.

Alle berichten Route des Grandes Alpes

• Voorbereiding – Route des Grandes Alpes 28-7-2015
• Dag 1 – Route des Grandes Alpes – Saarburg 29-7-2015
• Dag 2 – Route des Grandes Alpes – Ribeauvillé 29-7-2015
• Dag 3 – Route des Grandes Alpes – Besancon 29-7-2015
• Dag 4 – Route des Grandes Alpes – Cordon 29-7-2015
• Dag 5 – Route des Grandes Alpes – Valloire 29-7-2015
• Dag 6 – Route des Grandes Alpes – Vars Saint Marie 29-7-2015
• Dag 7 – Route des Grandes Alpes – Alpe d’Huez 29-7-2015
• Dag 8 – Route des Grandes Alpes – Nantua 29-7-2015
• Dag 9 – Route des Grandes Alpes – Vianden 29-7-2015
• Dag 10 – Route des Grandes Alpes – Thuis 29-7-2015
• Routes des Grandes Alpes 2015 (filmpjes) 5-7-2016

Foto’s

Op de Col de L’Iseran

Op de Col de L’Iseran

Op de Col de L’Iseran

Op de Col de L’Iseran

Op de Col de L’Iseran

Terras hotel Valloire

De hut in Valloire

Top Col de Telegraph

Top Col du Telegraph

Hotelkamer Valloire

Ergens onderweg richting Valloire