Corona lockdown, dan maar het IJsselmeer rond
Fijn hoor. Had die dodo in Wuhan die vleermuis niet ergens anders in kunnen steken? In plaats van in zijn mond? Nu zit de hele wereld opgesloten! En dan mogen wij Nederlanders nog van geluk spreken want die Spanjaarden zitten letterlijk vast in hun eigen huizen. Wij mogen nog naar buiten. Die anderhalve meter afstand is een eitje. Dichterbij ander verkeer waag ik me niet. Dan is het bumperkleven en daar waag ik me niet aan. Ja, vooraan, bij het stoplicht. Dat dan weer wèl. Hoe dan ook, m’n bij Horizon geboekte KTM-weekend in de Elzas gaat niet door. Een lang Hemelvaartweekend? Ook geskipt. Jammer. Maar ooit zal het wel weer goed komen.
1e Paasdag. Prachtig weer. We hadden met ons KTM-Whatsappgroepje een rit gepland maar omdat allerlei burgemeesters de pest in hebben over die rondreizende motorclubs zien we daar vanaf. Dan maar alleen op pad. Ik heb nog een rondje Westfriese Omringdijk in de TomTom zitten. Dat mag nog wel. Je moet toch wat. Ik heb eerder met een clubje van voormalig KTM-dealer André Verpalen die rit gemaakt en ik weet: dat is mooi rijden. Vandaag nog maar een keer. Ik vertrek tegen de klok van tien. Via de A20, A13 en A4 omhoog naar Noord-Holland. Het is stil op de snelweg. Een eigenaardige gewaarwording. Normaal zit je verstopt tussen het blik. Nu niet. Hele stukken snelweg ben ik vrijwel alleen. Da’s dan weer een voordeel. Het eten van vleermuizen is zo gek nog niet. Maar probeer met al die rust maar eens netjes honderd te blijven rijden. Dat lukt me niet. Een uur later draai ik bij Heiloo de A9 af en mag ik binnendoor. Smalle weggetjes door pittoreske dorpjes en leuke dijkjes. Veel fietsers. Opletten geblazen! Ik doe het op mijn gemak en het is genieten. Hoornse Haven. Een prachtig plekje aan een haventje met historische schepen. Overal terrasjes. Maar alles dicht en er zit geen hond. Voor mij persoonlijk geen probleem. Als ik alleen ben voel ik nooit behoefte om op een terras achter een bak koffie te gaan zitten. Een gevulde koek en stuk chocola bij een benzinepomp is genoeg. Toch maar even pauzeren voor wat foto’s. Verder weer totdat ik bij de Zuiderdijk kom. Daar staat een hek. En een meneer in een knalgeel pak. Hij kijkt niet blij. Ik besluit om even een praatje met Tweetie te maken. “Tot hoever is de dijk afgesloten?” vraag ik. “Tot aan Enkhuizen” is het antwoord. Ondertussen fietsen fietsers rustig door. Ik zie niet waarom zij volgens de burgemeester geen Coronagevaar lopen en ik met mijn helm op schijnbaar wel. Niet over nadenken. Omdraaien en terugrijden. Die Westfriese Omringdijk gaat vandaag niet helemaal lukken.
Ik bedenk een nieuw plan: over de Afsluitdijk en dan via Friesland en Drente weer terug. De TomTom mag van mij alleen nog Kronkelwegen zoeken. Ik weet uit ervaring dat Tom dat echt enorm slim doet. Je hoeft eigenlijk zelf geen routes meer te maken. Je kiest een bestemming en de optie Kronkelwegen…klaar. Een kleine twee uur later rijd ik ergens in de oerwouden van Drente. Tom stelt me niet teleur. Het is prachtig rijden. Het noorden van Nederland is leuker dan de Randstad. Rond de klok van drie parkeer ik de KTM ergens langs de weg en ga ik tegen een boom in de zon zitten. Tijd voor het tweede stuk chocola. Er komt een motorrijder op een oude BMW voorbij. Hij ziet me zitten, stopt en rijdt terug. “Heeft u problemen?” vraagt de oude baas. Ik schat de man op bijna tachtig. Zijn BMW is net zo oud maar werkelijk spik en span. Geen krasje, geen spoortje roest. Ik vind het mooi. Een motorrijder van de oude stempel. Die zie je niet veel meer. Ik vraag me af: als ik zo oud mag worden, zou ik dan ook nog… En die KTM?
Ter hoogte van Hoogeveen vertel ik Tom dat ik naar huis wil. Tom rekent een nieuwe Kronkel uit en ik ga weer op pad. De route gaat door Vierhouten. Een dorp waar ik enkele maanden geleden met Olga en vrienden nog een weekend heb doorgebracht. Toen mochten we nog gewoon aan tafel naast elkaar zitten. Nu, in de volle zon met een graad of twintig, is Vierhouten verlaten. Maar de Veluwe is nog net zo mooi. En dan word ik het een beetje zat. Tom mag me de snelste weg naar huis wijzen. Bij Nijkerk terug naar de A28. Het is een uur of vijf in de middag. Normaal zou het ook hier stervensdruk zijn. Nu niet. Met die handvol auto’s op de snelweg weet ik me toch in te houden tot zo rond de honderdveertig km/u. Met hier en daar een kleine uitzondering. Tweehonderdveertig zou makkelijk kunnen maar je weet het nooit in dit land. Ik wil m’n rijbewijs niet kwijt.
Een goed uur later parkeer ik de brommer weer in de tuin. De KTM is zeshonderdvijftig kilometer rijker. Het duurt niet heel lang meer en hij mag voor de zestigduizend beurt. Da’s een dure. Maar ach…het is hobby. Hobbies mogen wat kosten.
