Circuitrijden op Assen met een KTM Superduke GT

Circuitrijden

Eén keer per jaar doe ik een dagje gummen op het circuit. Circuitrijden. Gewoon omdat het kan. Gewoon omdat zo’n brommer niet gemaakt is om uitsluitend met 100 km/u rond te pruttelen. Gewoon omdat er ook rubber aan de zijkanten van een band zit en het zonde is om dat niet te gebruiken. Gewoon omdat het prettig is om eens de hele weg te kunnen gebruiken zonder dat je bang hoeft te zijn voor tegenliggers. Of overstekend wild. Of voor die jongens in die blauwe pakken met idiote apparaten op de vangrail. Meestal rijd ik dan naar Zandvoort want daar is zo’n circuitdag goedkoper en Zandvoort is een stuk dichterbij. Maar soms doe ik Assen, de motortempel van Nederland. Zandvoort is niet echt een motorcircuit. Assen wel. Gisteren was het weer zover.

Overnachten via AirBnB

Vanwege de afstand is het prettiger om een overnachting in Assen te doen. Anders zou ik ‘s-nachts om vier uur moeten vertrekken en daar heb ik niet zoveel zin in. Inclusief terugreis zou het dan wel een heel erg lange dag worden. De vorige keer deed ik een hotel in het centrum van Assen maar in je eentje is dat best saai. Via AirBnB vind ik een adres in het noorden van Assen. De recenties spreken me aan en de boeking is snel gedaan. Mijn buurman heeft een motoraanhanger en die mag ik lenen. Op deze manier is de saaie heen- en terugreis comfortabeler. Na een dag op een circuit gooien en smijten met een motor ben je moe en dan is het prettig om achter een autostuur lekker onderuit te zakken met de radio aan.

Het is even over een zessen als ik zondagavond aankom bij het AirBnB-adres. Ik bel aan en de eigenaresse, ze heet Georgia, komt naar buiten. Een aardige dame. Ze heet me hartelijk welkom. Ik steek de aanhanger achteruit het erf van haar huis op en pak mijn spullen. Georgia laat me mijn kamer zien. Keurig voor elkaar. Posters van een Boeing 747 cockpit aan de muur. Haar zoon is piloot. Hij woont en vliegt in Dubai omdat er in Europa geen werk is. Ik ben nieuwsgierig. Gezeten in haar tuin met een koud biertje legt ze me uit hoe het zit. We praten Engels. Georgia komt namelijk uit Goa, een deelstaat van India, ze spreekt behoorlijk Nederlands maar ik merk dat ze zich in het Engels comfortabeler voelt. Dus schakel ik om. In mijn werk doe ik niet anders. Ze heeft Indiaas gekookt en het is heerlijk. Rond negen uur horen we een motor het erf op draaien. Haar man Koos komt thuis na een lange rit. Georgia loopt het erf op om hem te begroeten en ik loop mee. Koos rijdt een BMW GS1200. Uiteraard. Ik merk dat Koos, na zo’n lange rit, er eventjes niet op zit te wachten om tegen een vreemde snoeshaan in zijn eigen woonkamer aan te moeten lullen. Dat begrijp ik volkomen. We wisselen de reguliere beleefdheden uit en dan verdwijn ik naar mijn kamer. Ik heb een goed boek bij me. Geen punt.

Op het circuit

Maandagochtend. Koos is gewend om vroeg op te staan. Om 06:15 zitten we samen aan een uitstekend ontbijt. Koos is nu attent. We praten over olie, de olieindustrie en het Midden-Oosten. Want dat was Koos zijn werk totdat hij met pensioen ging. Hij en Georgia hebben jaren in het Midden-Oosten gewoond en gewerkt. Interessante materie. De tijd vliegt totdat ik om 06:45 aangeef te willen vertrekken. Koos stelt voor om mij naar het circuit te gidsen want veel wegwerkzaamheden in Assen. Ik accepteer graag en Koos rijd voor me uit. Het is even over zeven als ik Koos gedag zeg en daarna het circuit oprijd. Het parkeerterrein achter de paddock staat al behoorlijk vol. Veel mensen met caravan’s en trailers. Ik trek de KTM van de trailer, trek mijn motorpak aan en loop naar de Check-in in het Mediacentrum om mijn startnummer en een transponder in ontvangst te nemen voor de tijdregistratie. Ik rijd in groep vier. De groep voor ervaren circuitrijders. De eerste drie groepen zijn bestemd voor de hobbyjongens die uitsluitend op circuits rijden met speciaal geprepareerd materiaal. Groep vijf is bestemd voor beginners. Enige speciale voorbereiding: ik laat (op advies van een aanwezige specialist) de bandenspanning zakken naar 2.2 bar voor en achter. Het advies voor de achterband is 1.8 bar maar dat vind ik wel errug weinig. Om 09:45 uur mag ik de baan op voor de eerste sessie.

Gummen maar

De sessies gaan prima. Het eerste rondje is altijd rustig want koude banden. Daarna mag het los. Van de lage bandenspanning ondervind ik geen problemen (de knipperende waarschuwing in het dashboard negeer ik), de brommer voelt solide. Groep vier bevat vijftig motorrijders. Het nivo verschilt flink. Ik merk het aan het aantal rijders dat ik moet inhalen. Dat zijn er nogal wat. Sommigen rijd ik makkelijk voorbij, anderen kosten meer tijd. Inhalen is best een dingetje. Spiegels zijn afgeplakt of gedemonteerd (een voowaarde) dus rijders vóór je kunnen je niet zien aankomen. Het is de verantwoordelijkheid van de achterop komende rijder om een inhaalpoging correct in te schatten. Veel mannen rem ik eruit voor de bocht of rijd ik op het rechte eind voorbij. In enkele gevallen rijd ik ze in de bocht zelf voorbij, meestal buitenom want veiliger, maar soms binnendoor als ze heel ruime lijnen rijden. Er zijn er die bochten tamelijk onlogisch aansnijden. Die sturen te vroeg of juist te laat naar binnen zodat ze de apex van de bocht missen. Da’s niet erg, zeker niet op Assen met al die ruimte, maar als achteropkomer moet je dit goed inschatten zodat je zo iemand passeert op een manier die hem niet in problemen brengt. Soms kost het tijd voordat ik doorheb hoe ze sturen en ik er verantwoord langs kan. Halverwege de vierde sessie, in de Strubben-bocht, rijd ik mijn rechtersteppie aan de grond. De KTM heeft grondspeling zat dus een steppie aan de grond rijden betekent een echt serieuze hellingshoek. De brommer geeft geen krimp.

Oeps!

Aan het einde van deze sessie heb ik dan toch een serieus oeps-moment: mijn achterwiel breekt ineens uit in bocht Duikersloot. Geen idee waarom want ik heb de bocht al zo’n twintig keer gereden met knieën aan de grond. In Duikersloot ligt de snelheid wat hoger dus misschien toch de limiet van de achterband (standaard Pirelli Angel)? Of misschien onbewust een ongelukkige stuurbeweging? De motor slingert enorm maar ik blijf erop zitten en zie kans het ding weer onder kontrole te krijgen. Misschien omdat de aanwezige electronica zoals tractiekontrole meehelpt? En een highsider voorkomt? De aanwezigheid van een stuurdemper helpt hier beslist ook. In ieder geval loopt het goed af, ook omdat ik op een circuit ben met een zee van ruimte. Zo’n slinger op de openbare weg opvangen kan ook maar dan moet je hopen dat er geen obstakels in de weg zitten. Of tegenliggers. Maar op de openbare weg rijd ik geen knieën aan de grond. De vijfde sessie besluit ik om het iets rustiger aan te doen. Het vertrouwen is toch een beetje weg. En thuiskomen zonder schade is prettiger.

Wat nog meer?

Andere leuke dingen? Jazekers: accelereren. Assen heeft twee bochten waar je uitkomt met relatief lage snelheid: de Geert Timmer en vooral de Strubben. In beide gevallen heb ik de KTM in de tweede versnelling staan. Bij het uitkomen draai ik de kraan volledig open. Dat betekent dat je met een los voorwiel door de versnellingen tikt met behulp van de quickshifter. Dan moet je wel proberen het stuur losjes vast te houden anders wordt de brommer onrustig met een voorwiel dat de straat nauwelijks of niet raakt. Je laat iedereen achter je. Da’s geinig. Ruskenhoek is het snelste deel van Assen. Ik zie dan de KTM de 220 km/u aantikken. En dan vol in de remmen voor de chicane (die Rossi c.s. niet rijden maar de mindere goden zoals ondergetekende verplicht wél). Op de KTM hoef je je geen zorgen te maken over die remmen. Die zijn goed. En met ABS als extra vangnet is onderuit remmen gewoon geen discussiepunt. Uiteindelijk kom ik uit op een snelste tijd van 2:10 minuten. In groep vier blijkt dit de zesde tijd te zijn van de vijftig rijders. Netjes.

De brommer op de trailer. Motorpak uit en op het gemak naar huis. Rond 20:00 uur rijd ik de straat in. Opruimen. En weer een mooie ervaring rijker. Het blijft mooi: circuitrijden.