Catalonië, in Avrieux (3)

Diner in Marangea. Rembrandt blijkt in het echte leven Kees te heten. Een aardige vent. Kees is een tikkie excentriek. Kees heeft gekookt en zet iets voor mijn neus waarvan ik geen idee heb wat het voorstelt. “Dat is een artisjok” zegt Kees. Oh. Gelukkig legt Kees uit hoe ik dat moet eten. “Je eet alleen de stam van het blaadje en de rest gooi je weg”. Juist. Dat lukt me. Ik ben goed in dingen weggooien. Kees heeft er saus bij gemaakt en het valt me niet tegen. Na de artisjok volgt pasta en een prutje waarvan Kees niet wil zeggen wat het is. “Eerst proeven”, dicteert Kees. Dat doe ik en het valt opnieuw niet tegen. Een beetje sponzig. “Maar wat is het?” vraag ik. “Inktvis” zegt Kees. Kolere. Eigenlijk mot ik geen vis maar samen met de pasta en de groenten is het te doen. Een culinair hoogstandje. Denk ik. Daarna komt ijs op tafel. Dat herken ik tenminste. Kees is een geschikte kerel met veel kennis van de kunstwereld, met name moderne schilders. Als ik Picasso een kliederaar noem scoor ik geen punten bij Kees. Terecht, want ik weet eigenlijk niks van Picasso en dan moet ik gewoon mijn mond houden. Ik leer een hoop. Dat is het leuke van zo’n weekje pionieren op de motor. Je maakt van alles mee.

Vandaag doe ik een rondje Franse Alpen met als eindpunt Avrieux. Een regenpak is niet nodig. Eindelijk lijkt het erop dat ik een dag zonder kan rijden. Ik zeg Kees gedag en vertrek in een prettig zonnetje. De route slingert door de Jura en er is geen kip te bekennen. Prachtige wegen door een schitterende omgeving. Ik heb de wereld voor mezelf en ik geniet met volle teugen. Op een paaltje van een hek zit een roofvogel naar me te kijken terwijl ik langs rijd. Parkieten herken ik meteen, duiven ook maar dit model ken ik niet. Dus dan zal het een Adelaar zijn. Een half uurtje verder wordt de weg volledig geblokkeerd door een kudde koeien. Een meisje dirigeert de beesten met een stok. Ze moeten een hek door en een wei in. Ik sta op mijn gemak te kijken. Ze loopt met een hond en dat model ken ik ook niet. Een Chihuahua, denk ik. Een vrolijk beest.

De uitgezette route loopt onder Geneve langs, dan langs het meer van Annecy en daarna in de richting van Albertville. Om tijd te winnen heb ik er ook stukken snelweg in gepropt. Alles bij elkaar rijdt het gesmeerd. Tegen een uur of drie rijd ik Val d’Isere binnen. Een afschuwelijk skioord. Daarachter ligt de Col de l’Iseran. Vorig jaar ben ik met mijn motorclub hier ook geweest. Ik herken veel dingen. Grappig. Dan begint het echte klimmen en draaien tot voorbij de boomgrens. Het landschap wordt kaal, het uitzicht op de echte pukkels komt in beeld en er verschijnt sneeuw. En niet weinig. Op sommige plaatsen rijd ik tussen drie meter hoge muren van sneeuw. Mooi. De bergen ook. Het uitzicht is adembenemend. Hier doe ik het voor! Eenmaal boven maak ik een selfie. Iemand moet het doen, tenslotte. Dan afdalen en dit is listig. De weg is beroerd, veel slechter dan ik me van vorig jaar kan herinneren. Diepe scheuren en veel los grind. Ik rijd op eieren want er is geen muurtje of vangrail naast de weg. Hier wil je niet uitglijden en dan honderden meters in de afgrond sodemieteren. Want dan heb je toch een probleem. Het lukt om heelhuids beneden te komen.

Tenslotte rijd ik Avrieux in. Hier vond ik op internet een betaalbaar appartementencomplex. Het ding is snel gevonden maar ik heb niet gereserveerd. “Parlez vous Anglais?” vraag ik aan de receptioniste. “Non”. Shit. Gelukkig ken ik net voldoende Frans om duidelijk te maken wat ik wil en het lukt. Een appartement met alles erop en eraan is mijn deel, plus ontbijt en een garage om de brommer te stallen. Voor 48 euries. Geen geld. Het appartement is groot genoeg voor een gezin met vier personen. Stroom? Geen stroom! Op zoek naar de groepenkast. Gevonden! Ik heb stroom. Handdoeken? Geen handdoeken! Ik terug naar de receptioniste en Google Translate vertelt me hoe die dingen heten op z’n Frans. Het meisje pakt handdoeken. Ook geregeld. Eten? Geen eten. En weer naar het meisje. Ze brabbelt iets over een restaurant maar ik kan er geen touw aan vastknopen. Eerst maar even douchen en daarna trek ik de brommer uit de garage op zoek naar een restaurant. Ik kan me herinneren iets gezien te hebben langs de doorgaande weg. Ik rijd erheen, vijf kilometer terug. “Cherchez” staat er op de deur. Fijn. Ik heb geen zin om uitgebreid verder te gaan zoeken. Ik ga het vanavond doen met het stuk chocola dat ik nog in mijn tanktas heb. En een glas water. Dit wordt een goedkope dag vandaag. Da’s dan weer een voordeel.

Vandaag deed ik maar 405 km en dat betekent dat morgen een lange dag wordt. Ik moet de resterende 750 km naar Prullans overbruggen. Ik wil nog een stukkie binnendoor en dan zal het de snelweg moeten worden. Ik ga er nog even over nadenken. Misschien toch maar geen stukkie binnendoor.

Alle berichten Catalonië

• Op weg naar Catalonië 22-5-2016
• Op weg naar Catalonië (2) 30-5-2016
• Catalonië, in Kniebis (1) 19-6-2016
• Catalonië, in Marangea (2) 19-6-2016
• Catalonië, in Avrieux (3) 20-6-2016
• Catalonië, in Prullans (4) 21-6-2016
• Catalonië, in Caldes des Boi (5) 22-6-2016
• Catalonië, in Cellers (6) 23-6-2016
• Catalonië, in Solsona (7) 24-6-2016
• Catalonië, in Campdevanol (8) 25-6-2016
• Catalonië, in Rosas (9) 26-6-2016
• Catalonië, Viella (10) 27-6-2016
• Catalonië, Ochagavia (11) 28-6-2016
• Catalonië, Ochagavia (12) 29-6-2016
• Catalonië, naar huis (13) 1-7-2016
• Catalonië, naar Campdevanol (filmpje) 2-7-2016
• Pyreneeën, een stukje toeren met Arco en Bart (filmpje) 2-7-2016