Besneeuwde baan
En zo stapte ik woensdagavond, begin januari 2017, in de auto om te gaan labellen bij Tennisvereniging Capelle. Het is makkelijk te fietsen vanuit ‘s-Gravenland maar niet met deze temperaturen. Een watje, zeker, ik weet het. Op de fiets in dit weer betekent dat ik met bevroren ballen op de baan sta. Dat is niet fijn. Die dingen stuiteren toch al beroerd als het koud is. De week ervoor was labellen geen succes want ik kreeg niks fatsoenlijk over dat net heen ondanks de goede zorgen van tennisleraar Ruben. Vervelend voor mij maar zeker voor de andere jongens op de baan die dan waarschijnlijk liever aan de bar zouden zitten. Gelukkig is TC Capelle een prettige club. Er valt geen onvertogen woord en niemand begint met bloempotten te gooien als ik weer een bal naar de maan sla. Het is nu een week verder en ik trek toch weer de stoute schoenen aan voor een nieuwe poging. Bij het terrein aangekomen valt me ineens op dat de banen er raar uitzien. Die waren toch oranje? Of rose? Of hoe noem je dat spul? Nu is alles wit. Stom van mij. De rest van Capelle is groen en ik heb er geen seconde rekening mee gehouden dat de banen weleens bedekt zouden kunnen zijn met een laag sneeuw. Voor de goede orde wandel ik toch maar even naar de kantine maar inderdaad, afgezien van de barman is er geen hond. We praten even en dan draai ik om om terug naar huis te rijden. Borrelen in een vrijwel lege kantine is als dansen met een Neanderthaler: het beweegt maar de haren verpesten het uitzicht.
In mijn zeer prille tenniscarrière heb ik uiteraard nooit geprobeerd op sneeuw te tennissen. Ik heb die Federer dat ook nooit zien doen en dat is het ultieme bewijs dat het niet kan. Het is wél een mooi gezicht. Die spierwitte banen. Op het moment van schrijven is de sneeuw weer verdwenen en kunnen we weer aan de slag. Beter.