Alleen naar de Pyreneeën – dag 5. Camping Moto

Kolereding! Kippenvruchten. Hopeloos. Gisteren ging het vlekkeloos. Nu niet. Ik kook de krengen in mijn waterkoker maar die is daar niet voor ontworpen. Iets met een kleine opening. Water kookt, ding slaat af. Uiteraard. Ik pleurt de kippenvrucht erin, zet een timer op mijn telefoon. Ik denk, zes minuten is genoeg. Ondertussen kan ik mooi de tent inpakken. De timer piept. Ik pak de waterkoker. Alles wit. Een baggerzooi. Is dat witte kreng geploft!. Godsakke! Welke idioot ontwerpt zoiets! Nieuwe poging. Nu laat ik het ei voorzichtig op een lepeltje in het water zakken. Lastig door die kleine opening. Het water kookt niet meer. Want volgens die waterkoker was het al honderd graden. Dat maak ik graag zelf uit!. De timer dan maar op zeven minuten. Ondertussen rommel ik verder terwijl het ei genoegzaam heen en weer in het bad spattert. De timer piept. Ik pak de waterkoker. Nu lijkt het gelukt. Ei pellen. Dat is een hoop pielen zeg! En dan zie ik vanbinnen wat gele meuk bewegen. Had ik het ding toch langer moeten laten rondzwemmen! Ik pleurt de kippenvrucht met een grote boog achter de rododendron. Ik ben er klaar mee! Ik heb nog drie van die dingen over. Bewaar ik in een speciaal schokbestendig eierdoosje. Een behandeling waar VIPS als Dries Roelvink jaloers op zouden zijn. Maar dan moeten ze wel gewoon doen wat ik wil!

Rijden om 10 uur. Naar de Dordogne. Naar camping Moto. Tip van Ronald van de Klooster Een motorcamping voor motorrijders, door motorrijders. Van een Nederlandse eigenaar, Hans genaamd. Prima. Op pad. Met een lege maag. En dat begin ik te voelen. Een dorpje. Een winkel annex bar met een terrasje ervoor. Open. Top. Ik probeer in dat schuine straatje die motor netjes kwijt te raken. Gedoe maar het lukt. Ik naar binnen. De bar is stikkedonker. Maar er zit een oude baas aan de toog. Het ziet er naar uit dat hij daar al dertig jaar zit. Een drankje voor zijn neus maar dat roert ie niet aan. Ik snap dat. Ik zou me ook de tandjes zoeken in het donker. Maar mijn conclusie is snel: dit is niks. Het winkeltje ernaast verkoopt alleen ansicht- en landkaarten. Die lust ik niet.

En weer door. Kom ik langs een camping. Die hebben vaak wel iets van een winkeltje redeneer ik. Naar binnen. Ik zie een dame met een bezem een terras schrobben. Ik spreek haar aan met bonjour en gooi er dan mijn beste Frans uit. Avez vous baquette, croissants, petit dejeuner, pain avec chocola. Dat is het. Daar moet ze het mee doen. Ze is uiterst vriendelijk en behulpzaam, mais non. Niks, noppes nada. Nee, dat is geen Frans. Dat is van mijzelf. Ze komt komt met een verhaal waar ik alleen supermarché in herken. En weer door.

Weer een uur later rijd ik langs een benzinepomp. Laat ik dat maar even doen. Tanken en naar de kassa. Er staat een vitrine naast met eetbare spullen die echter praktisch leeg is.Op één doos chocoladekoekjes na. Die ligt er speciaal voor mij. Ik weet het zeker. Karma. Ik denk dat die doos er al drie jaar ligt maar het zal me jeuken. Ik neem hem mee. Wat later, op een prettige Aire met een bankje in de zon werk ik drie koekjes naar binnen. Hemels. Ik ben gered. Het is prachtig weer maar ik heb het toch een tikkie fris. Even vragen aan de Garmin op welke hoogte ik eigenlijk zit, op die Aire. Elfhonderd meter. Aha. Ik snap het.

Alweer een uur later beland ik op de D19. Het ding is kortgeleden opnieuw aangelegd en geasfalteerd, zo lijkt het. Godsammekrake wat een weg! Lange bochten, korte bochten, kilometers lang. Als ik thuis ben zal ik die knapen in Assen eens bellen. Dat ze hier moeten komen kijken. Ik denk dat Valentino Rossi er nat van zou zijn geworden. Als hij nog ik zijn pak zou zitten. Ik gas voor wat ik waard ben en de adrenaline spuit uit m’n oren. Ook weer eens lekker. Nee, ik zoek de uiterste grenzen niet op. Geen knieën aan de grond. Het zou hier makkelijk kunnen maar mijn gezonde verstand vertelt me dat ik marge voor correctie moet houden. Ik ken de bochten immers niet en vijftig kilo bagage doet iets negatiefs met je remweg, Zo weet ik uit ervaring.

De rest van de rit naar camping moto verloopt vlekkeloos en het is een schitterende route. Genieten van het landschap, de uitzichten, de dorpjes met de dertig km/u zones (overal) en verkeersdrempels (serieus hoog). De route gaat soms ook over geitenpaden door ongerepte bossen. Maar ook dat heeft charme. Echt! Genieten met volle teugen. Ik heb opnieuw een blanko dashboard dingetje. Ik ontdek dat het met starten in de eerste versnelling te maken heeft. Als de zuigers onhandig staan moet de startmotor wat harder zijn best doen om de boel aan te slingeren. Dan hikt het ding een beetje en zie ik dat ie de stroom naar het dashboard onderbreekt. Zodat ie meer stroom voor de startmotor heeft. Zoiets. Denk ik. Ik los het opnieuw op met mijn kunstje (met de kill switch) en voortaan start ik de KTM in zijn neutraal. Dat is makkelijker voor het ding.

Om half zes draai ik het terrein van Camping Moto op. Een bosrijk ding met een bar en terras waar je je als motorrijder meteen thuis voelt. Ik wordt welkom geheten door de vrouw des huizes, Yvonne, en ik vind het meteen leuk. Wat later arriveert eigenaar Hans die ik meteen de groeten van Ronald overbreng. Anders krijg ik op mijn kloten van Ronald. En de groeten terug! Het plan is om hier morgen de hele dag te blijven en een beetje te relaxen. Ik vind dat dat mag na vijf lange rijdagen. Er is echter een dingetje want de weersverwachting voor morgen is volkomen ruk. De hele dag regen. Als het echt uitkomt dan is dat een beetje balen. Enfin, we gaan het zien. Eerst maar eens mijn potje koken. Want ik heb in de loop van de middag ook in een grote supermarché boodschappen gedaan. Dat is best lastig. Om zaken te vinden die ook in een tanktas passen. Maar het lukt. Ik heb een paar stukken kipfilé, aardappeltjes, champignons en een toetje. Lekker aankutten op mijn gasbrander. Niemand snapt het maar ik vind het lollig. Is de schuld van Adrie. Die liet vorig jaar zien hoe dat moet.

https://youtu.be/dD4qMk7UNxE