Alleen naar de Pyreneeën – dag 3 anders
Koffie. Dat eerst. Daarna de boel inpakken. Mijn Duitse vrienden gedag zeggen. Het was beregezellig. Aardige mensen, De wandelaar en ik hebben heel wat afgekletst. Het is negen uur in de ochtend als ik de camping af draai. Het begint te spetteren. Ik kijk het even aan maar al snel besluit ik om toch maar de regenkanarie aan te trekken. Als dat leren pak serieus nat wordt duurt het uren om het droog te krijgen.
Het eerste uur is schitterend rijden. Het regent niet meer maar ik houd het regenpak toch maar aan. Zo heet is het niet en ik vind het even goed. De route slingert door bossen, kloven en diepe dalen. Schilderachtige Franse dorpjes. Het slingert alle kanten op en het bevalt mij allemaal prima. Na anderhalf uur rijden beland ik op de D23. Een lange saaie rechte Route Nationale. Zoiets. Dat gaat me al snel tegenstaan. Ik stop langs de kant en besluit ook maar om het regenpak uit te trekken. Best warm in de zon. Ik bekijk de route. Ik heb een camping gepland ergens in de omgeving van Lyon. De rest van de route daar naartoe lijkt me retesaai. Daar heb ik geen zin an. Op het scherm van de Garmin zie ik een plaats die Aix-les-Bains heet. Die ligt wat verder omlaag van waar ik sta en verder naar het oosten. Ik kijk op internet of daar een camping zit. Die zit er. Camping Marlice. Ik vraag aan Garmin een “Adventurous Route” er naartoe. Garmin komt met iets op de proppen waarbij ik zou moeten arriveren rond vier uur in de middag. Lijkt mij goed. Het betekent wel dat mijn routeschema op de schop gaat maar dat los ik wel op. Camping Marlice dus. Rijden!
Verdomd, Garmin maakt er wat leuks van! Ik ga ergens de Haute Savoie in, zie ik op een bordje. Top. Het slingert opnieuw door bossen, valleien, kloven…prachtig. Dan beginnen flinke onweerswolken op te bouwen. Ik zie links van me een bui hangen. Letterlijk. Regenpak weer aan. Ik ben nog niet koud weer op pad of er komt weer een bak water omlaag. Net op tijd. Een half uur later weer droog. Weer zon. Weer warm. Regenpak uit! Ik ben lekker bezig zo. En de route is nog steeds leuk. Ik mag hier en daar flink aan de bak. Kappen en draaien. Dan weer een prachtig dal met een beekje en rotsen eromheen. Geweldige natuur. Genieten! Hier doe ik het voor!
Dan begint de camping in beeld te komen. De weg voert omhoog en ik mag nog even flink sturen. Als ik bij de camping aankom oogt de boel gesloten. Pardon? Ik parkeer de brommer en loop wat rond. Dan ontdek ik een zwembad. Met spelende kinderen erin. Hoort bij de camping. Ik zie nu ook caravans staan. Aha. Beter. Maar de receptie zit potdicht. Geen levende ziel te bekennen. Dan ontdek ik verstopt achter het struweeel een pipo die aan z’n caravan staat te rommelen. Roepen. De man komt naar me toe en ik vraag naar de openingstijden van de receptie met iets dat op Frans lijkt. Denk ik. Hoop ik. De man kijkt me glazig aan. “Keine ahnung”, maar dan op z’n Frans. Denk ik. Ik vraag naar de entree van de camping. Man gebaart. Iets verderop. Ik daar naartoe. Inderdaad, een slagboom. Die zit dicht. En ik kan er met de brommer niet langs. Anders zou ik dat gewoon gedaan hebben. Ik zie een andere Franse meneer. Ik gebaar naar de slagboom. De man loopt naar me toe, druk op zijn zender, de boom gaat omhoog, ik start de brommer…. ik ben binnen.
Ik vind een paar plekken bestemd voor toercaravans. Allemaal verlaten. Mijn tentje past vast wel op zo’n plek. De plekken hebben een stroomaansluiting. Perfect. Ik parkeer de KTM, laad de bagage af en zet mijn tent op. Terwijl ik daarmee bezig ben komt iemand aangelopen met een vorsende blik in de ogen. Ik weet meteen, de beheerder. En inderdaad. We maken kennis. Het is een aardige vent. Zijn Duits is nog slechter als het mijne maar we komen eruit. Het blijkt dat de Franse boom-meneer hem al gewaarschuwd had. De tent staat net overeind of het begint te spetteren. Ik kwak snel de spullen naar binnen. Net op tijd. Het is vandaag mijn geluksdag. En nu? Naar het restaurant. Daar vind ik de beheerder. Ik scoor een biertje, plof neer op iets dat op een bank lijkt en begin met mijn blog terwijl de regen naar beneden klettert. De beheerder vraagt of ik etwas wil essen. Naturlich! Een klein uur later staat er een Black Angus voor mijn neus. Avec pommes. Helemaal top. Dan houdt het op met regenen en breekt de zon door.
Het leven is goed.
Je hebt in ieder geval de ruimte daar! Succes met rijden en het weer. Hier was Brabant bijna weggespoeld. Leuke blogs:-)
Mooie foto’s Ron!
Elke dag is weer een nieuw avontuur. Jammer dat het soms regent. Maar dat deert je niet.
Veel plezier met je volgende rit en belevenissen!
Grt Lex