Aardige mensen in de Hoeksche Waard
“Kan je niet beter op het fietspad gaan staan? Dit is namelijk dé weg hier hè!”. Ik krijg de tekst naar me toe vanuit een opengedraaid autoraam van een pickup truck met een motor die je bij de pomp moet uitzetten omdat je anders de tank niet vol krijgt. Een paar vriendelijke ogen kijken me aan. De eigenaar is een knul van ergens in de dertig, schat ik. Mijn motor staat op de zijstandaard aan de kant van de Hoekseweg. Een weg ergens in de Hoeksche Waard. Een landweg die volgens de knaap dus geen landweg is maar Dé Weg. “Je kan beter op het fietspad gaan staan.” Inderdaad, er loopt een fietspad naast de Hoekseweg. Ik antwoord dat de knul groot gelijk heeft. Ik meld ook dat ik hier sta om te oefenen met een drone. Lachend vervolgen de mannen hun weg. Het brullende geluid van de motor van de pickup voel ik onderin mijn buik. Ze gaan op weg naar een benzinepomp.
Die drone heb ik nog maar kort. In Zuid-Limburg ben ik er niet aan toegekomen maar ik wil dus een optie uitproberen die Active Tracking heet. Daarmee kan je jezelf filmen terwijl de drone naast je meevliegt. Waarom ik mezelf rijdend zou willen filmen? Ik heb geen idee, eigenlijk. Misschien omdat je als motorrijder altijd foto’s en filmpjes maakt als je stilstaat? En omdat je altijd stilstaat om te tanken of een lunch te nuttigen? Zodat je altijd foto’s en filmpjes hebt waarop alleen benzinepompen en uitsmijters te zien zijn? Om mezelf filmen te kunnen proberen zocht ik een rustige weg zonder verkeer en zonder obstakels zoals bomen en palen. Waar vindt je zo’n weg in dit volle land? Ik dacht dus aan de Hoeksche Waard. Daar vindt je nog stille landwegen. Dacht ik. Toen ik op de Hoekseweg belandde was er geen verkeer. Toen niet.
Tenslotte vind ik een landweg die wél rustig en verlaten schijnt te zijn en ik zet de drone op de grond, op het fietspad (dat dan weer wél) en stuur hem omhoog. Ik denk alles goed te hebben gedaan, stap op de motor en begin te rijden. Op de controller, die op mijn stuur gemonteerd zit, houd ik de drone in de gaten. Ik verwacht dat ie achter me aan komt. In eerste instantie lijkt het daarop maar vijfhonderd meter verder…. geen drone. Foetsie. Stoppen. Helm af. Waar is dat ding? Ik hoor en zie hem niet. Ergens bungelt dus een drone van zeshonderd euro in de lucht. Ik wil hem toch wel graag weer terug want hij moet mee naar Schotland. In mijn koffer natuurlijk want vliegend, dat gaat de accu van dat ding niet trekken. Nog afgezien van het risico dat ze hem boven Londen uit de lucht schieten. Dat deden ze in 1942 ook met die V2’s die gestuurd werden door die rare Oostenrijker met dat snorretje en die spuuglok. Op het scherm van de controller kan ik gelukkig zien waar hij is. Ik besluit om het zogenaamde Home-punt in de drone aan te passen naar de plek waar ik sta. Dat kan. Radiografisch gaat het signaal naar de drone. Die jongens die de technologie bedacht hebben hebben ook hieraan gedacht. Slim. Ik ben trots op ze. Hierna geef ik de drone bevel naar me toe te komen… en dat doet ie. Uiteindelijk hoor en zie ik hem aankomen en land hij keurig voor mijn neus op de grond. Ik ben ontroerd. En opgelucht want zeshonderd euro is toch wel serieus geld.
Er stopt een auto naast me. De bestuurder vraagt of ik problemen heb want dan kan hij misschien helpen. Nee, heb ik niet. Niet meer tenminste, nu ik de drone weer in mijn hand heb. We praten even en de man rijdt verder. Ik doe een nieuwe poging om rijdend mezelf te filmen. Ik doe hetzelfde als bij de eerste poging maar ik ontdek nu op de controller een knop die “Go!” heet en ik bedenk dat het waarschijnlijk handig is om die in te drukken. Dat blijkt het ei van Columbus. Drones bestonden niet in zijn tijd maar eieren, die hadden ze zat! Ik pruttel over de landweg in een gezapig gangetje van vijfendertig in het uur en inderdaad, de drone houdt me gezelschap. Ik vind het gaaf! Missie geslaagd. Ik parkeer opnieuw, laat de drone landen, nu door hem met de hand op te vangen en zet de motor af. Er stopt een andere auto naast en opnieuw krijg ik vragen over mogelijke problemen. Ook deze meneer biedt zijn hulp aan. Neen. Niet nodig maar hartelijk dank.
Al die vriendelijke Hoeksche Waarders… ik ben onder de indruk. Ik kan me niet herinneren eerder zoveel vriendelijke automobilisten meegemaakt te hebben die een armoedige motorrijder zoals ik graag uit de brand willen helpen. Als ik ooit nog eens besluit om te verhuizen dan wil ik naar de Hoeksche Waard. Hier wordt een mens weer mens. Chapeau! Geweldig!
Wil je zien hoe ik rijd? En dat wil je, ergens halverwege het filmpje hieronder vindt je de beelden.