Met de Halftieners naar het Sauerland (2)
Zondag
We maken ons een beetje ongerust. Alles aan het ontbijt maar geen Adrie. Adrie had gisteren een erg gezellige avond. Wij ook maar Adrie had tenslotte enige moeite om de treden van de trap te vinden. Toch is dat alles goedgekomen maar nu vragen we ons af: waar blijft ie? Ik besluit om polshoogte te nemen en op de gang aangekomen hoor ik een douche. Juist. Dus dat komt goed. Een stief kwartier later: “hééé Schwarzeneggert. Hoestie?” roep ik als Adrie de ontbijtzaal in komt sjokken. “Mwoahhhh…het gaat”. Maar met een paar slokken koffie is Adrie al snel weer fris en fruitig. We kunnen los.
We treffen een zonnetje en droog weer. De verwachtingen zijn idem: géén regen. Top. Net als gisteren heb ik voor vandaag een route in elkaar geschroefd dus mag ik het span opnieuw leiden. Ook net als gisteren hebben Harrie en ik de headsets in de helmen gekoppeld. Dat is verrekte handig. We kunnen babbelen. Zelfs als er een kilometer tussen zit. Het kunnen uitwisselen van verbale tekst is prettiger dan moeilijke gebaren naar elkaar maken als je moet pissen. Of als je wilt tanken, alhoewel dat gebaar makkelijker is. De keerzijde is dan weer dat Harrie in lachen uitbarst als ik in m’n helm in mezelf zit te lullen en geïrriteerd raak als ome Sjaak in z’n afgetrapte Kia met veertig km/u door een mooie serie stuurbochten pruttelt en ik er niet langs kan. Omdat inhalen vlak voor een blinde bocht nou eenmaal niet slim is.
Het is opnieuw genieten. Opnieuw is de omgeving prachtig en is het heerlijk rijden. Op smalle, onoverzichtelijke weggetjes doen we het pianissimo, op brede stuurwegen gaat het wat vlotter. Adrie meldt tijdens een plaspauze dat hij zijn voetsteuntjes hoorde krassen in een vlotte bocht. Inderdaad, zo vlot gaat het. Soms. Rond de klok van één uur ontdekken we langs de oevers van de Biggesee een etablissement langs het water met een flink terras dat geopend is. Mooi. Het publiek stelt zich voor de ingang op, op anderhalve meter van elkaar, en wordt toegelaten als anderen het terras verlaten. Iets met een virus. Als wij naar binnen mogen merk ik dat ik iets vergeten ben en ik loop even terug naar de motor. De mannen lopen door. Binnen een minuut ben ik terug maar dan is de ingang afgesloten. Ik moet wachten op ruimte. Op terrasverlaters. Harrie zwaait me vrolijk toe vanachter een colaatje. Ik zwaai vrolijk terug vanachter de heg. Het duurt…en duurt…en duurt. Gezellig. Tenslotte treffen we een regeling met Frau portier en mag ik me bij mijn vrienden voegen. Top. Daarna glijdt de bratwurst er prettig in. En doorrrrr.
Tegen het einde van de middag, als we Winterberg naderen, ziet Harrie een smederij. We besluiten even te gaan kijken. Er worden allerlei werkelijk schitterende ornamenten, sculpturen en beelden gemaakt. We lopen rond en bewonderen het spul. Nee, we kopen niks. De kunstwerken zijn te zwaar en te groot voor een tanktas. Bovendien schrikken we ons de tandjes van de prijzen. Tuurlijk, het is allemaal handwerk en handwerk is duur. Maar vierduizend euro voor een pop die op een fluit blaast? Dan heb ik toch andere prioriteiten. Voor zoveel geld mogen ze op mijn fluit blazen! Op de Hamburgse Reeperbahn lukt dat vast goedkoper, schat ik.
Terug op de hoofdweg in Winterberg rijdt Willem de halve afstand op z’n achterwiel. Hij beheerst dat kunstje meesterlijk en we vinden het cool. Op een parkeerplaats zie ik een kwetsbare oudere met een Goldwing zijn hoofd omdraaien en ik zie de vragende blik in z’n ogen. Nee opa, daar gaat het niet mee lukken. Misschien met een vorkheftruck? Willem heeft ons voorgesteld ons te leren hoe dat moet maar we hebben bedankt voor de eer. We willen best maar niet op onze eigen duurbetaalde brommers. Want we hebben een vermoeden hoe dat gaat aflopen. Leuk voor de toeschouwers, dat wel, maar we vinden onszelf minder geschikt als ongeoefend stuntwerker. Onder druk van Bassie is Adriaan ook veel te lang doorgegaan als acrobaat. Op het eind was dat een droevige vertoning.
Terug bij het hotel gaat de barbecue aan. Heerlijk. We rammelen van de honger. Zo’n bratwurst is nooit weg. We spoelen ze weg met cola. Want gisteravond werd het toch wel wat te gek, vinden we zelf. Verstand komt met de jaren.
Morgen terug naar huis.
