Naar de KTM Moto Hall (4)

Dinsdag. Yes! Vandaag mogen we dan eindelijk naar die Moto Hall. Het is slechts een klein uurtje vanaf het hotel. Tegen de klok van elf staan we voor het gebouw in het centrum van Mattighofen en vergapen we ons aan de architectuur. Het ding is pas open sinds mei van dit jaar en dus is alles heet van de pers. Een design hut waar serieus geld tegenaan is gegooid. Ik vind het prachtig. Als we eenmaal binnen zijn worden ons oortjes uitgedeeld. Daarmee kunnen we de (Nederlandse) gids verstaan ongeacht waar we rondlopen. De allerlaatste technieken op audio-visueel gebied zijn toegepast. De drie etages hebben geen trappen. Nee, de architecten hebben vloeren toegepast die onder een kleine hellingshoek liggen. Hierdoor loop je simpelweg van de ene etage naar de volgende. Want dat is makkelijk voor de rolstoelers onder ons. Jawel, aan alles is gedacht. Dan moeten die rolstoelers de stoel wèl steeds op de rem zetten want anders heeft de Moto Hall er een attractie bij.

Het blijkt ook dat het gebouw vandaag eigenlijk dicht is maar omdat er al een afspraak met Horizon Reizen gemaakt was zijn ze speciaal voor ons open. Het zorgt ervoor dat we de enige bezoekers zijn en dus in alle rust kunnen rondkijken. Mooi. Het zorgt er ook voor dat de bar en het restaurant gesloten zijn. Gadver. Maar die rust is betrekkelijk, want daar is dus onze gids. Een Nederlandse dame die al dertig jaar in Oostenrijk woont. En die bij KTM op de payroll staat en het werkelijk helemaal fantastisch ontzettend leuk vindt om die Nederlandse groep van eenentwintig motorrijders met KTM’s (en één BMW) rond te leiden. Ze popelt om ons alle details van KTM vanaf het eerste begin tot heden mede te delen. En dat is precies wat ze doet: hoeveel kubieke meter grond er verwijderd is om die Moto Hall te kunnen bouwen. Hoeveel kubieke meter de garage bevat, hoeveel kubieke meter… Bij de motorblokken legt ze ons uit hoe een tweetaktmotor werkt. Tot in detail. Wij rijden geen tweetakten. Er is een etage met aangeklede poppen die bekende coureurs voorstellen en de motor ernaast waar ze op gereden hebben. Bij de eerste krijgen we het gehele oeuvre van jaar tot jaar en alle familieperikelen die erbij horen. Er staan zeventig poppen. Of zoiets. Ik heb ze niet geteld. Maar…véél. Ik neem mijzelf voor: als ze gaat vertellen welke maat schoenen Pol Espargaro draagt of het aantal steunkousen dat ze in een jaar verstookt, dan haak ik af. Ze doet het niet. Goden zij dank. Toch haak ik af. Ik hoef niet te weten dat het brommertje dat KTM bouwde in negentienachtenzeventig alleen door nonnen in witte habijt met eronder  spannende setjes van de H&M bereden werd. Ik hoef überhaupt niet te weten wat die nonnen precies berijden. Who gives a fuck! Natuurlijk, de dame bedoelt het goed, ze doet haar best, ze is enthousiast en het is een schat, maar alsjeblieft: kappen met die handel! En natuurlijk ben ik een vervelende zeikert. Dat ook.

Stilletjes verlaat ik de groep en verken het hele gebeuren in alle rust en op mijn eigen gemak. Ik hoor de dame kletsen in mijn oortje. Wat ze vertelt zal me jeuken maar ik kan tenminste horen wanneer het verhaal naar een einde loopt. De tentoonstelling zelf is absoluut boeiend,  onderhoudend en zeker de moeite waard. Als je naar KTM nieuwsgierig bent tenminste. En zolang ze die gidsen maar in de kast laten hangen. Die zijn volkomen overbodig. Ik plof neer bij de uitgang. Dan komt Adrie aangelopen. Hij is ook afgehaakt. We besluiten om de oortjes in te leveren en het pand te verlaten. Aan de overkant van de straat zit een aardig terrasje alwaar wij een Colaatje en een broodje scoren. Niet heel veel later komen ook Rob, Harrie en JP aangelopen. Top. We zijn weer compleet. We doen nog een drankje en besluiten dan terug te rijden naar het hotel. Klaar met de Moto Hall. We hebben helaas geen afscheid genomen van de gids. Jammer. Misschien volgend jaar als ik nog eens langs ga. Dan kan ze me de rest van het verhaal vertellen.

Morgen een zeer lange dag. Want via de Gross Glockner naar de Dolomieten. Vierhonderdzeventig kilometer. Binnendoor. Met veel stuurwerk. Poehéééé.