Naar de Pyreneeën (9). Slot
Als we vanochtend ons ontbijtje wegwerken, lopend, want nu wel een lopend buffet, worden we aangesproken door een ander Hollands echtpaar. Zij bivakkeren aan tafel drie. Ze horen ons praten over de drukte, gisteren in Le Mans. En dan verschaft meneer van tafel drie licht in de duisternis: het is het weekend van de 24 uren van Le mans. Voor de outsiders: dat is een autorace over 24 uur op het circuit de la Sarthe. Dat tegen Le Mans aan ligt. Onze Gijs van Lennep en Jantje Lammers hebben er het nodige rubber achtergelaten. Het is hèt evenement van Le Mans. Er komen elk jaar zo’n tweehonderdduizend mensen op af. Geen wonder dat het nogal druk was in de binnenstad gisteren. En de hotelprijzen ski-high zijn.
Onze overnachting in ons kasteeltje is prima bevallen. We checken uit en om kwart voor negen rijden we weg. We mogen alles bij elkaar vandaag zevenhonderdveertig kilometer bonken. Eitje. We gaan vrijwel uitsluitend over de Franse Peage. De zon schijnt, een prettige temperatuur. We gaan niet via Parijs. Ik houd niet van de drukte op de Périphérique. We gaan recht omhoog, door Normandië naar Calais en dan via Duinkerken en Brugge naar huis. Over vrijwel verlaten snelwegen, zo ontdekken we al snel. Mooi. Ik schakel de cruise control van de KTM in op honderdveertig en met mijn benen over de highway-steps (jawel, speciaal hiervoor gemonteerd) cruisen we naar Nederland. Honderdveertig maar? Klopt. Cors voorband heeft het beste gehad (de achterband ook trouwens) en harder dan dit gangetje begint de boel vervelend te trillen. Dus honderdveertig. Prima hoor. Nog iets? Neen. Er valt verder niets over te melden. Het gaat allemaal van een leien dakje. Zoals je dat graag wilt als motorrijder. Tegen de klok van vijf rijd ik de straat in. Olga wuift me welkom. Ik ben blij dat ik weer heelhuids thuis ben. Morgen de brommer schoonmaken. Hij ziet er niet uit.
Samenvatting. Onze toerweek was top. En goedbeschouwd het weer eigenlijk ook. Want wat hebben we feitelijk in de regen gereden? Weinig. Vielha was koud en nat maar in dat stadje hebben we alleen overnacht. In de ruime omgeving was het weer prima. De dinsdag hebben we een rit omgegooid vanwege het slechte weer in de Frans Pyreneeën en zijn we via de Spaanse Pyreneeën overgestoken naar Ochagavia aan de westkant. En dat was ook leuk rijden. Onze twee dagritten in de westelijke Pyreneeën waren ook een feest. En die vier dagen snelweg? Ik heb er niet zo’n moeite mee. Met dank aan de KTM. Daarmee wordt ook dát een feest.
Cor heeft het in de Pyreneeën uitstekend naar zijn zin gehad. Maar hij hoeft geen tweede keer. Want veertienhonderd kilometer rijden om er te komen vindt hij een bloedeind. Dat is het ook. Er zijn genoeg mooie wegen dichterbij, is zijn redenering. Dat klopt ook. Maar ik zie mezelf volgend jaar weer in de Pyreneeën rijden. Waarom? Lees mijn blogs van de voorgaande dagen!
