Best saai, tennis

Het is een leuk spelletje om te doen, maar ernaar kijken? Mwoah, niet echt, tegenwoordig. Tuurlijk, Federer versus Nadal in Melbourne was bloedstollend omdat het zo gelijk op ging, met technisch haast perfect tennis, maar gebeurde er verder nou zoveel? Federer is toch vooral een keurige jongen die geen onvertogen woord laat horen. De ideale schoonzoon. Tenminste, ik zie hem bij een rare beslissing van de umpire echt niet dat trappie opklimmen. Om die eikel te vragen om te bukken zodat Federer met dat racket dingen kan doen waarvoor het helemaal niet bedoeld is. Nee, dat was in 1980 op Wimbledon toch echt anders. John McEnroe was zonder bal in de buurt net zo spannend als wanneer hij er tegenaan sloeg. Hawkeye bestond toen nog niet, dus als die bal een beetje twijfelachtig “uit” werd gegeven door die verzameling lijnrechters vloog John in brand. Hij ging tekeer als een briesende leeuw, zodanig dat het publiek op Roland Garros elkaar verbaasd aankeek en zich afvroeg waar die herrie vandaan kwam. London en Parijs liggen naast elkaar, namelijk. Daar heb je geen Google Maps voor nodig. Kijk, dán gebeurt er wat op zo’n tennisbaan. Entertainment. Het heeft een keer weinig gescheeld of ome John knipte de bespanning uit z’n racket om het daarna over de kop van zo’n lijnrechter naar zijn middel te trekken. Boeiend. Best een uitdaging ook want zo groot is zo’n frame niet. Ik heb het een keer geprobeerd bij mijn overbuurman maar zijn oren zaten in de weg. Van John’s getier over chalk dust is zelfs een liedje gemaakt. Een persiflage van The Brat genaamd The Umpire Strikes Back. Nee, het enige dat tegenwoordig de wenkbrauwen doet rijzen zijn op topnivo tennisspelende dames. Ik meen ergens gelezen te hebben dat Sylvia Kristel haar filmcarriëre eraan heeft gegeven nadat ze Monica Seles had horen tennissen. Want Monica heeft met dat gekreun de trend gezet. Als Monica op Wimbledon speelde wreef hetzelfde publiek op Roland Garros dat zich nog de herrie van McEnroe herinnert zich in de handen. Monica ging er overheen. Met decibellen tegelijk! Prachtig. Alhoewel je je dan wel afvraagt waar je nou precies naar zit te kijken. Dat dan weer wel.

Ooit speelde McEnroe op een hardcoart baan. Ondanks dat John altijd een haarband droeg verloor hij wat druppels. Die vielen op de baan en dat geeft risico. Dus John wijst ernaar en zo’n ballenjongen komt aanrennen om het met een handdoek op te vegen. De jongen is klaar en maakt aanstalten om weg te rennen maar dan ziet John een andere druppel. Hij laat de jongen terugkomen om ook die op te vegen. Dat flikt John tot drie keer toe! En die arme jongen maar heen en weer rennen. Het publiek vond het vermakelijk maar ik zat te koken op de bank. Wat een randdebiel, die McEnroe. Kolere. Ik heb op het punt gestaan die jongen te bellen om hem uit te leggen hoe dat moet, met zo’n opengeknipt racket. Zo groot waren die oren van John niet. Maar in die tijd bestonden er nog geen mobiele telefoons. Jammer. Maar het feit dat ik zat te koken zegt iets over de emotie. Dat heeft Federer tot op heden nog niet voor elkaar gekregen. En Nadal? Die ook niet.