Labelen is een dingetje
“Je moet gaan labelen. Da’s leuk. De snelste manier om mensen te leren kennen”, zo werd mij van verschillende kanten verzekerd. Omdat ik de aanbevelingen van anderen altijd nauwgezet opvolg is meedoen op woensdagavond dus zo ongeveer het eerste dat ik deed nadat ik lid van Tennisclub Capelle was geworden. Ik kon nauwelijks een bal raken maar dat was onbelangrijk, zo was de algemene stelling. “Het gaat om de gezelligheid”. Waarvan akte. Omdat mijn lidmaatschap ergens in november vorig jaar aanving en het toen koud en ongezellig was buiten was de opkomst matig. Soms slechts acht deelnemers. Dat maakte dat ik met enige regelmatig met mensen op de baan stond die wél wisten hoe ze die bal serieus over het net moesten krijgen. En die geen consideratie hadden met die ouwe met geen haar die nauwelijks raad wist met dat racket. Ik kreeg ze regelmatig zodanig om mijn oren dat ik vertwijfeld in de rondte stapte, op zoek naar dat gele kreng dat vast wel ergens rondvloog. En soms had ik het idee dat men het erom deed. Omdat het best grappig is om iemand als een kip zonder kop rond te laten rennen. Ik ben een paar kilo kwijtgeraakt. Dat is beslist een plus. Dit is er één die Sonja Bakker nog niet ontdekt heeft. En het schijnt leerzaam te zijn, zeggen ze. Was dat leuk? Nee, niet altijd. Ik geef het toe. Maar over een paar maanden, als ik wat bijgeleerd heb, dan zal ik ze eens een poepie laten ruiken!
Inmiddels is het mei, prettiger weer en langer licht. Vanwege de veel hogere opkomst worden ook de binnenbanen gebruikt. Dat blijkt een dingetje want als ik binnen speel moet ik even wennen aan die TL-lampen. Om onduidelijke redenen branden die altijd precies net boven die bal, net als ik het kreng omhoog gegooid heb voor de service. En dan moet ik met die lasogen proberen die bal te raken als ie naar beneden komt. Zo heeft Ruben het mij geleerd tenminste. En dan mag ik voor de volgende partij naar buiten en dan is het licht ineens volkomen anders. Bij mijn eerste poging tot serveren gooi ik de bal de lucht in…nooit meer teruggezien.
Met die hogere opkomst zie je ook ineens nieuwe gezichten. Zo ontmoette ik twee dames die ik niet eerder had gezien. Da’s leuk. En de dames waren bloedserieus. Dat ook en dat mag. Een paar komische opmerkingen mijnerzijds, ter verhoging van de feestvreugde, leverden geen reactie op. Of het waren gewoon domme opmerkingen. Dat is waarschijnlijker. Hoe dan ook, een bal waarvan ik dacht dat die “in” was was “uit” volgens mijn medespeelster. Het bleek een dingetje. Ik dacht echt dat ie “in” was. Bovendien had de tegenpartij rondgerend met het zweet in de bilnaad in een werkelijk bloedstollende rallye. Zo een die het spelletje het spelen waard maakt. Dan gun je die mensen toch wat? Wat kan mij dat punt schelen. Bovendien hebben ze van Wimbledon doorgebeld dat we voorlopig niet langs hoeven te komen. Ja, om handdoeken uit de delen misschien? Ik bedoel, het gaat nergens over, geld verdienen we er niet mee en champagne drinken uit die bokaal gaat niet gebeuren. Maar ik voelde enige irritatie. Da’s jammer en niet mijn bedoeling. Na drie kwartier bleken we uit te komen op een gelijkspel. Hadden we ons dus voor niks in het zweet gewerkt. Alhoewel? Met dat ene puntje eraf? Dit is trouwens toch een onderwerp dat me verbaasd heeft. Op TV zie ik jonge knapen constant in de rondte rennen als die Federer weer eens een bal zoekgemaakt heeft. Waarvoor kan dat bij ons niet? Weet je wel hoe vermoeiend dat is? Constant die ballen moeten oprapen? Daar heb ik tijdens de ledenvergadering niemand over gehoord!
Dat gezegd hebbende, met de hogere opkomst verschijnen soms ook mensen ten tonele die af en toe problemen hebben met de manier waarop de organisatoren de partijen indelen. Men heeft er dan moeite mee als opnieuw dezelfde gezichten aan de andere kant van het net verschijnen. Of als het nivo teveel verschilt. Of als ze even moeten wachten omdat er even geen match gemaakt kan worden. Of dat er geen butler langskomt op de baan om een bestelling op te nemen (wat trouwens best een goede suggestie is), of….. Dat mensen commentaar hebben is prima zolang het opbouwende kritiek is. Iets waar de organisatoren wat mee kunnen. Maar wordt het zeuren, dan is het goed om je te realiseren dat onze organisatoren dit iedere week, maandenlang, doen op vrijwillige basis. Om ons een plezier te doen. Die gaan de hele avond aan die tafel staan in een dappere poging om ons te laten spelen. Afgezien van een gratis drankje krijgen die mensen daar geen drol voor. Dat is bewonderenswaardig. Daar moeten we gewoon blij om zijn. Dus, kritiek is goed, maar laten we het wel gezellig houden. Afgesproken?
Voor het overige, wil je eens ongedwongen en vrijblijvend tegen mede-clubleden aanslaan? Je lasogen willen trainen, in de rondte willen rennen achter een bal aan en voor de rest gewoon een leuke avond hebben? Kom labelen! Hoe meer zielen hoe meer vreugd. En des te eenvoudiger voor de organisatoren om partijen te kunnen maken met al die deelnemers. Zijn er teveel zodat je soms moet wachten? Ook niet erg. Het aantal biertaps om onder te kunnen hangen is enorm. Alleen die ene met Rosé-bier….bah.