Schotland 16 – Verder naar het zuiden. Galloway Forest Park
Zaterdag 18 mei. Om negen uur schrik ik wakker. Poeheee. Zo laat heb ik het nog niet gemaakt. Strakblauwe lucht. Met de zon erop is het al aardig warm. Op het dooie gemak inpakken en een simpel ontbijtje. De eigenaresse heeft bij de ingang een snackwagen opengegooid waar je een ontbijtje kunt krijgen. Maar hamburgers, worst en Fish and Chips op dit tijdstip? Ik zie ook cakes op het bord maar helaas, die heeft ze vanochtend niet gebakken. Ik sla over. De camping is verder een simpel ding. Er zijn douches, toiletten en wastafels maar het is een beetje krakkemikkig. Erg aanspreken doet het me niet. Er staan wat families om me heen die duidelijk bij elkaar horen. Veel kinderen. Veel honden. Beide zijn me de afgelopen twee weken opgevallen: dé ambitie van het Engelse gezin is kinderen en een hond. Vooral die hond is opvallend. In veel winkels en supermarkten staan er ook borden bij de ingang: “no dogs allowed”. Om half elf vertrek ik.
Het landschap is prachtig. Ik krijg heuvelland met veel slingerende wegen door bossen en velden. Maar met de zon erop is het al snel prettig en mooi. Ik klaag niet. Ik heb de route voornamelijk over B-wegen gelegd. Want daar is het rustig. Het betekent ook aardig sturen en vooral goed opletten want de tegenligger van gisteren, die wil ik niet nog een keer. Het nadeel van dit soort wegen is het wegdek. Soms prima te doen, dan weer een rammelbak. Ik probeer zoveel mogelijk de gaten (potholes) te ontwijken. Dat lukt aardig. De demping van de vering heb ik op standje “Comfort” staan zoals meestal deze dagen. Daarmee zijn de klappen die ik doorkrijg wat minder hard. Ook los grind vormt soms een uitdaging. Alles bij elkaar verveel ik me geen seconde.
Rond twaalf uur zie ik in een iets grotere plaats een enorme Tesco supermarkt. Ik besluit om een lunch, eten voor vanavond en ontbijt voor morgenochtend te zoeken. En melk graag. Zoals vaak zoek ik me de tandjes in dit soort tenten en al snel vraag ik medewerkers waar de rommel staat. Ik weet nu redelijk wat ik wil en dat scheelt. Rondlopen in zo’n superstore is iets waar ik een bloedhekel aan heb. Ik word vriendelijk op weg geholpen en een kwartier later sta ik weer buiten. Missie geslaagd.
De route voert me daarna door een gebied met serieuze bergen. Of in ieder geval: enorm hoge heuvels. De weg slingert ertussendoor en met de beek ernaast is het schitterend. Internet leert me dat het het Galloway Forest Park is. Een absolute aanrader. Veel foto’s maak ik niet maar ik heb de camera’s aan en de drone doet ook zijn werk. Er zijn ook nogal wat Schotten die in de wat bredere dalen langs de beek met tentjes en busjes staan. En een barbecue ernaast. Het ziet er gezellig uit.
Nog een half uur en dan zou ik de geplande camping moeten bereiken. Maar gisteravond was “alles vol” en ik weet niet zeker of ik dat gedoe nu weer ga meemaken. Op de Garmin-Tripadvisor app worden meerdere campings gemeld op weg naar het eindpunt en ik besluit om die ook te checken. Dan valt ineens mijn oog op een groot bord “Loch Ken Holiday Park” langs de weg. Een camping aan… Loch Ken. Ik knijp in de remmen, even terugsteken (voorzichtig want één keer de boel oprapen is genoeg) en rijd het terrein op. En dat is redelijk groot. Een serieus vakantiepark met alles erop en eraan. Veel stacaravans. Een bord dirigeert me naar de receptie. Duidelijkheid, dat stel ik op prijs. Eenmaal de vraag neergelegd is er geen enkel probleem. Ze hebben een groot veld voor tenten. Met electra. Top. Een uur later staat mijn tentje overeind en ben ik weer geïnstalleerd. Een warme klus in de volle zon. Nog een uur later… onweer en regen. Harde donderklappen. Ik bak mijn Sirloin-hamburgers in de voortent met de rits dicht. Mijn zes eitjes idem ditto. Ik kook ze allemaal in één keer. In het kleine voortentje is het lastig manoeuvreren en dus gooi ik een open waterflesje om. Het natte grondzeiltje wordt daarmee nog natter. Weer een half uur later is de bui voorbij, breekt een laat zonnetje nog even door en droogt de boel weer op. Pionieren.
Tenslotte tik ik dit stukje en pas ik de route voor morgen aan want het startpunt is met deze, niet geplande, camping een dertig mijl naar het oosten opgeschoven. Eigenlijk komt dat wel goed uit want daarmee is de trip voor morgen korter geworden en dat betekent dat ik morgenochtend alles opnieuw op mijn dooie gemak kan doen. Als dan opnieuw de zon schijnt, zoals wordt verwacht…. nu even douchen. De medekampeerders beginnen weer ruimere bochten om me heen te maken.
