De KTM heeft er weer een jaartje bij
Inmiddels noteert de teller 116.000 km. De KTM heeft dit jaar een hoop gezien. Dus ik ook want ik zat erop. We deden eerst Zuid-Limburg. Toen een rondje Noorwegen, Zweden, Denemarken en Noord-Duitsland (zie hier alle verslagen). Toen samen met mijn zoon en twee vrienden een rondje Frankrijk en de Pyreneeën (Spanje). Zie hier alle verslagen. Tenslotte een rondje Zuid-Engeland en Wales (zie hier alle verslagen). In totaal iets van veertienduizend kilometer. Hoe dat ging? Nagenoeg probleemloos. Wat ik bedoel met nagenoeg? Een lekke band in Zuid-Limburg die door een aardige ANWB-meneer werd gepropt zodat ik naar huis kon. Maar een lekke band is geen specifiek KTM-probleem. Nee, het enige dat ik kan melden is de olietemperatuursensor. Die was eigenlijk vanaf het begin niet helemaal fris, realiseer ik me nu. Dat resulteerde in een “General Failure” melding die in het begin heel af en toe de kop opstak. Ik kon dat telkens resetten waarmee de melding verdween. De motor bleef gewoon netjes zijn ding doen. Maar dit seizoen begonnen die meldingen vaker op te treden. Reden waarom ik na mijn Noorwegen-trip dealer Rockanje Motors heb opgezocht. Daar werd de KTM aan de computer gehangen en werd ontdekt dat de storing door genoemde sensor werd veroorzaakt. En werd meteen een nieuwe besteld maar monteren van het ding lukte pas eind september. Hierdoor mocht ik nog een rondje Frankrijk/Spanje en een lusje Engeland/Wales doen met een sensor die steeds verder instortte. Met name in Engeland/Wales werd het echt vervelend. Ik moest toen voortdurend de knipperende storingsmelding wegdrukken en moest ik dat oranje icoontje in het dashboard negeren. Maar motorisch gaf de KTM verder geen klap verkeerd. Inmiddels is de nieuwe sensor gemonteerd. Het display is en blijft weer maagdelijk leeg. Probleem opgelost. Beter.
Voor hierboven genoemde trips heb ik de KTM aangepast. Ik heb er meer een toerfiets van gemaakt. Het stuur is twee centimeter verhoogd met behulp van een setje risers van SW-motech. Ik heb er een set KTM-originele handkappen opgezet waardoor de bar-end-spiegels moesten wijken voor de originele. Het windscherm is vervangen door een hoger scherm met windspoiler van Puig. En als laatste heb ik er een bagagerek opgezet met daarop een grote topkoffer. Mooi is het allemaal niet maar de aanpassingen hebben hun nut bewezen. Een middag in forse, Zweedse regen bewees dat de handkappen en hogere ruit me flink meer bescherming bieden. En de grote topkoffer is buitengewoon handig met boodschappen doen, bijvoorbeeld. Maar de aanpassingen hebben ook nadelen. De motor is er minder stabiel door geworden. Boven de honderdzestig km/u gaat de KTM nu pendelen en dat voelt niet fijn. Zonder al die aanpassingen kon ik moeiteloos ermee ruim boven de tweehonderd rijden. Dat is over. Heel erg is dat niet. Met dat steeds drukkere Europese verkeer en al die snelheidscontroles overal is hardrijden steeds lastiger. En als er wél ruimte is op de (Duitse) snelweg dan is honderdzestig een prima gangetje. Het is ook iets minder dorstig dan tweehonderddertig. Of hoger.
Waar gaat dit heen? Dat is simpel. Ik voel geen enkele behoefte de KTM te vervangen door wat anders. Hier speelt ook een financieel dingetje natuurlijk want een motor inruilen met honderdzestienduizend op de klok is een no-go. Niemand wil hem hebben. Daar komt bij: wat zou ik ervoor in de plaats willen? Ik heb geen flauw idee. Dezelfde, waarschijnlijk. Anderszins: het ding verbruikt geen druppel olie en met de onlangs vervangen accu start hij moeiteloos. Het blok draait nog steeds als een naaimachine. Er gaan dus nog een hoop kilometers bijkomen. Twee ton op de teller moet kunnen. Maar eerst weer een grote beurt. Over vierduizend kilometer is het weer zover. Dat zal wel volgend voorjaar worden, schat ik.
Hatseflats.