#20 – Thuis. Missie volbracht

Maandag 26 juni. Deze camping is het niet. Ja, lanen met keurig gras waar je je caravan (of een tent) kunt opzetten, en ja, electra lukt ook, maar verder… Niets te eten, niets te drinken (water uit de kraan) want er is niks te koop. Je wordt geacht dat bij je te hebben of je gaat het halen in het dorp tien kilometer verderop. Sanitair is er wel maar als je je wilt douchen sta je je in de gang aan en uit te kleden. Want de douchehokken zijn… alleen douchehokken. Is dit alles erg? Nee hoor. In Ter Apel zijn de condities slechter. Of neem Oekraïne. Da’s pas erg. Dit heet improviseren. Dat lukt me doorgaans prima, dus nu ook. Zeventien euries is ook geen geld natuurlijk.

Toch vlucht ik vanochtend om zeven uur de poort uit. Met gierende banden. Ontbeten heb ik niet. Koffie ook niet. Zou allemaal gekund hebben want ik heb wel iets bij me maar ik heb er even geen zin in. Ik denk: naar huis! De zon schijnt alweer. Top. Na een stief kwartier mag ik een pont op. Altijd leuk. Ik rijd de rij auto’s voorbij en ga vooraan staan. Iedereen vindt het goed. Of ze durven niks te zeggen. Kan ook. Een vaartochtje over de Elbe. Aan de andere kant mag ik een uur verder door het Duitse binnenland tot ik bij de snelweg uitkom. En dan krijg ik dreigende luchten. Het wordt zwart. Onweer in aantocht. Ik besluit het even aan te kijken. Buien trekken vaak vlot weer weg. Maar deze ontwijk ik niet. Ik word nat. Echt nat. Het hoost. Mijn kevlar spijkerbroek geeft na één minuut de strijd op. Mijn onderbroek volgt twintig seconden later. Hmmmm…. Dan zie ik een afslag bij een paar huizen. Ik erheen. De brommer parkeer ik onder een boom en dan ineens zie ik een voortuin met een pad en een garage waarvan de deur open staat. Ik denk: da’s beter! Ik sleep de roltas met daarin mijn Goretex broek de garage in. Hier is het droog! Spijkerbroek uit, regenbroek aan en dan hoor ik geluid achter me. Iemand staat tegen mijn rug aan te lullen. Ik draai me om en zie een stomverbaasde vrouw des huizes. Ik leg uit wat ik aan het doen ben en wijs naar de zeiknatte spijkerbroek op de grond en de Goretex broek die ik net aangesjord heb. De vrouw begint te grinneken en vindt het allemaal prima. Een aardig mens. De hamvraag is natuurlijk: wanneer precies trof ze me aan? Op het moment dat ik in mijn dampende onderbroek rond mijn strakke billen stond? We zullen het nooit weten.

Weer op pad. Een goed half uur later breekt de lucht open en gaat de zon schijnen. De rest van de dag is niet noemenswaardig. Snelwegen zijn gewoon saaie snelwegen. Op de Duitse Autobahn schiet het met een gangetje van rond de honderdzestig lekker op. De grens over. Nederland weer in. Hier wordt ik ingehaald door een politieauto. Ik doe honderdtwintig. Dat mag niet. Ik zwaai snel naar rechts, de politieauto rijdt me voorbij en… niet meer teruggezien. Een uur later gebeurd iets dergelijks opnieuw ter hoogte van Zwolle. Een burgerauto met blauw zwaailicht en sirene. Ik doe honderddertig. Dat mag niet.  Ik zwaai snel naar rechts. De auto blaast me voorbij en… nooit meer teruggezien.

Het is half drie als ik de straat indraai. Olga staat me in de deuropening hartelijk welkom te heten. Een knuffel. Missie volbracht. En drie kilo lichter. Noorwegen is goed voor de slanke lijn. Ik moet het nog nakijken maar ik schat zo’n vijfduizend kilometer geprutteld. De KTM noteert nu honderdzevenduizend kilometer. Geen valse klap gegeven, afgezien van die paar elektrieke storingen die ik makkelijk kon resetten. Ik weet waarschijnlijk ook de oorzaak: een vette vuile sensor vlak achter de jiffy. Die ervoor zorgt dat de motor afslaat als je hem uitklapt. Ik heb de boel schoongemaakt. Geen storing meer gezien.

Resumé. Noorwegen. Ik ga terug. Ik moet terug. Afgezien van de idiote prijzen is het een adembenemend land. Niet eerder heb ik zulk indrukwekkend landschap gezien. Mijn drie zware wandelingen waren hoogtepunten. Zowel figuurlijk als letterlijk. Met dank natuurlijk ook aan het werkelijk sublieme weer. Ik ben een bofkont. Zweden (de westkust) en Denemarken? Mooi landschap, lekker gereden, maar om er speciaal een week voor uit te trekken? Nee. Daar vind ik het niet bijzonder genoeg voor. Het lijkt op Nederland. Vooral Denemarken, al moet ik hier toch ook de sfeer vermelden. Geen idee waar dat precies aan ligt maar ik voelde me er volkomen thuis en op mijn gemak. Misschien de mensen? Wat Noorwegen betreft betekent het dat bij een volgende gelegenheid ik de ferry Emden – Kristansand doe maar dan als retour. En dan twee weken en dan wil ik verder omhoog. Naar de Lofoten bijvoorbeeld. Ik heb er nu al zin in.

Ik hoop dat ik met mijn berichten je een beetje vermaakt heb. Ik schrijf ze primair voor mijn eigen lol. Zodat ik straks achter de geraniums nog kan teruglezen wat ik uitgespookt heb. Als anderen deze verhaaltjes ook waarderen dan doet mij dat deugd. Het stimuleert tot verder schrijven.

Gegroet!