Alleen naar de Pyreneeën – dag 22. Een natte, slechte dag
Dit was een beroerde dag. Tenzij je van regen houdt.
Het begint allemaal prima, vanochtend in de zon. Het tentje kan ik droog inpakken. Ik heb het vanaf nu ook niet meer nodig want vanavond overnachten in een geboekt huisje, morgen ook en daarna hotels. Samen met zoon Steven. Ik ben vroeg weg. Om kwart over acht verlaat ik de camping in Digoin. Het bestelde ontbijtje laat ik schieten. Dat kan ik pas om negen uur ophalen en dat is me te laat. Want de rit van vandaag, naar het vakantiehuisje in Saint-Amé (even boven Gerardmer) in de Vogezen, is iets meer dan vierhonderd kilometer lang. Dat gaat even duren. Nog in Digoin koop ik twee croissants bij een patisserie die ik wat later op een rustig plekje naar binnen werk.
De rit is saai. Ontzettend saai. Lange, rechte route nationale en route departementale door een landschap waar niet één landschapschilder een harde plasser van zal krijgen. Veel industrie en veel verkeer. De route gaat ruim onder Dijon door naar het oosten en dan omhoog. Dat is allemaal nog niet erg… als het droog blijft. Dat doet het niet. Na een uurtje zie ik de bui hangen, letterlijk, en besluit ik om de regenkanarie aan te trekken. Nog een half uur later blijkt dat een goed idee. Nog twee uur later dank ik de hemel op mijn blote knietjes dat ik hem aan heb. Want hoosbuien, miezer, druppels, miezer en dan weer hoosbuien. Een route barrée. Ook nog. Bij een brug. Onderhoud. Ik probeer even of er een gaatje voor een motor is. Ik zie een brommer over een fietspad erlangs kruipen. Maar die heeft geen zijkoffers. Ik wel. Lukt niet. Dan terugnavigeren en een deviation fabrieken. Dat lukt wel. Maar iedereen volgt hetzelfde spoor. Dus files met blik. Daar sta ik tussen. Er langs vind ik listig want weinig ruimte. Wachten dan maar. In de regen. Top.
De laatste anderhalf uur draai de route het binnenland in en krijg ik kleine slingerwegen door veel bossen en weilanden. Omdat niemand zo achterlijk is om zo’n weg te kiezen is er ineens nauwelijks verkeer. En dat vind ik eigenlijk heel prettig. Met een dun miezertje stuur ik rond en mijn humeur knapt op.
Ik rijd ergens in een volkomen verlaten bos. Op zo’n slingerweg. Dan hoor ik ineens een sirene. Huh? En die sirene wordt snel harder. Ik kijk om me heen. Waar komt die herrie vandaan? Dan kijk ik in mijn spiegel en zie ik een rode Dacia Sandero, of zoiets, op nog geen meter achter me. Met blauw zwaailicht en sirene. Ik schrik en stuur naar de kant. De Dacia knalt voorbij. Erin twee jonge, geagiteerde politieagenten met wilde gebaren. De adrenaline spuit uit hun oren. Ze zijn op weg naar een spoedje. Eindelijk hebben de mannen iets te doen in een gat als dit. Een driedubbele moord met een kettingzaag. Of een kat die uit een boom gered moet worden. Kan ook. Eigenlijk moet ik erom lachen. Dat kleine rode autootje, met dat zwaailicht. Het is geen ponem.
Het laatste kwartiertje naar Saint-Amé. Hoosbui. Fijn. Een typisch Frans, rommelig woonwijkje met straatjes die gevaar opleveren voor je gebit. Aan het eind van één van die straatjes staat de geboekte vakantievilla. Ik zet de brommer voor de deur. Het is half vier in de middag. De afspraak is dat de eigenaar om half zes de boel open gooit. Hij woont natuurlijk ergens anders. Dat huisje is zijn pensioenvoorziening. Ik moet twee uurtjes zien door te brengen. Dat is normaal niet erg maar als je in je regenpak in de zeikende regen staat, dat had ik me toch anders voorgesteld. Drie kilometer terug zag ik een Mc. Donalds. Dan dat maar. Nood breekt wet. Ik gooi de bagage alvast voor het huisje in de tuin.
Even over vijf. Terug bij het huisje. De eigenaar komt aanrijden en is keurig op tijd. Voorstelrondje. Een vriendelijke, voorkomende Fransman. Spreekt geen woord Engels maar ik heb Google paraat. Hij laat het huisje zien en legt uitgebreid uit hoe alles werkt. Het moet gezegd: het is een leuk, knus huisje. Alles dat nodig is is er. Ik vind het leuk. Echt. Ik moet er twee nachten doorbrengen. Geen straf.
Morgenmiddag arriveert Steven. Met zijn motor op een aanhanger achter mijn auto. Dan gaan we saampjes nog een weekje gummen. Hopen dat het weer meewerkt.
