12 – Weer naar Santiago. Mooier wordt het niet

Acht uur in de ochtend. Niet eerder reden we zo vroeg. Misschien omdat de camping verlaten is en we geen ontbijt gefixt hebben. Als ik de tent uitkruip is de zon bezig achter de horizon tevoorschijn te komen. De lucht is schoon en strakblauw. Douchen. Dat is een onpraktisch gebeuren. De douche zelf is heerlijk maar het hok heeft geen kleedmogelijkheden. Dat doe je gewoon in de openbare ruimte. Nu geen punt want er is niemand, maar anders staan de dames tegen mijn behaarde kadetten aan te kijken. Interesseert mij niks maar die dames? Daarna begin ik meteen met opruimen en inpakken. Als Adrie uit het badhok komt ben ik praktisch klaar. Adrie komt er vlot achteraan. Als hij ingepakt is…”mijn bril?”. Die zit in het zakje van de binnentent. Die net is ingepakt. Dat betekent… jawel. Maar toch rijden we om acht uur de poort uit. Top.

De eerste inschatting, toen ik de rit gisteren op de laptob klaar had, was: saai, op het laatste stukje bij Madrid na. Want daar ligt de geplande camping. Driehonderdtachtig kilometer naar het oosten. We rijden nog geen tien minuten. Een stuwdam. Maar deze is serieus groot! Meer een dijk. Gigantisch! We zijn al een keer gestopt bij het meer voor foto’s, want dat meer is een forse slok water. Adrie vergelijkt het met het IJsselmeer. Dat is toch iets groter maar deze mag er ook zijn. En dan zien we de stuwdam. En de kloof erachter. We stoppen en we kijken onze ogen uit. Dit is echt adembenemend!

Na het stuwmeer wordt het landschap vlakker. Het gaat op steppen lijken. Lange rechte wegen. Op zich saai, maar in de vroege ochtendzon ligt het er prachtig bij. We zouden enorm kunnen doorbonken op die stille wegen maar we doen het niet. We houden een gezapige honderd aan. Dan zien we tenminste wat. Overal rotsformaties, stenen muurtjes, duizenden bomen en struiken die tamelijk solitair in het gortdroge landschap staan. Overal ooievaarsnesten, met inhoud, het is echt genieten.

Een dorpje. Een benzinepomp. De brommers hebben dorst. We willen een ontbijtje maar de pomp heeft niks bijzonders. Dan valt Adrie’s oog op een kerel die uit een café komt waar uitgeklapte parasols voor staan. Erheen. Ze hebben chocoladecroissants. En espresso. Heerlijk. Ontbijt gefixt! Daarna wordt de rit toch wel saai. We belanden op een Route Nationale die achtentachtig kilometer rechtuit gaat. Maar dan ook echt als een liniaal. Er is geen zak aan. Halverwege loopt de weg door een klein gebergte zodat de weg begint te slingeren. Een aardig intermezzo. We mogen even gummen. Maar dan gaat de liniaal verder, tot hij eindigt in Avila. Adrie suggereert om daar te lunchen. Avila blijkt een verrassing te hebben. Een enorme gerestaureerde burcht. Met stadswallen en kantelen. We rijden er een stukje langs en draaien ergens naar binnen. Oude meuk. Fotomomentje. We pruttelen de smalle straatje met keitjes door, komen weer buiten de muren en vinden op een hoek een cafeetje. Adrie parkeert de KTM tactisch. Op een hoek. Zodat hij niet nog een keer omlazert. Want die jiffy is niet helemaal fris. Ik parkeer ergens in de straat. Adrie regelt broodjes met ham. Heerlijk. Op het moment dat we die naar binnen schuiven rijdt er een politieauto langs die Adrie’s opvallend  geparkeerde KTM signaleert. Ze willen het ding weg hebben. Adrie legt het verhaal uit. De agenten zijn niet te moeilijk zolang het ding maar verdwijnt. Accoord! No worries.

Uiteindelijk mogen we de saaie weg af en draaien we de bergen bij Madrid in. Dat is feest. Ineens belanden we op stuurwegen waarop we echt aan de bak moeten. Mogen. We moeten niks natuurlijk maar het gaat vanzelf. Het gas gaat open en we gaan ervoor zitten. Gooien en smijten. Veel Spaanse automobilisten zien ons aankomen en gaan aan de kant rijden zodat we er makkelijk langs kunnen. Mooie service! Die mensen weten natuurlijk wie Marc Marquez is. De Spaanse trots in de MotoGP. Spanjaarden hebben iets met motoren. Ze snappen het. In Nederland niet. Daar sluiten geitewollensokken nono’s de wegen af in het weekend omdat ze een hekel hebben aan motorrijders. Bovenop de berg aangekomen zien we een bord. De route richting Madrid, en camping, is afgesloten. Gedver. We moeten terug. Ik vind een snelste route naar de camping maar het betekent wel omrijden. We krijgen een uur extra werk. Over saaie N-wegen. De laatste vijftien kilometer gaan we door natuurgebied. We krijgen opnieuw een stuwdam. Een kleintje. Maar de kloof is opnieuw fotogeniek.

De camping. Geweldig! We krijgen een plek op een richel met direct uitzicht op het stuwmeer. Jammer dan weer dat alle voorzieningen van de camping, zoals een zwembad, een restaurant en een winkel, nog gesloten zijn. Een virus, jawel. Maar toch, ik tik dit stukje terwijl ik over het water uitkijk en de zon zie ondergaan. Mooier wordt het niet!