#08 – Naar Odda om een pan te zoeken
Woensdag 14 juni. Om half zeven wakker. Inpakken en opladen. Om kwart voor acht verlaat ik de camping. De bestemming is Odda. Een plaatsje aan de voet van de Trollstigen. Ik heb in beginsel in mijn hoofd om die te gaan lopen maar volgens de officiële website is het een tippel van zevenentwintig kilometer in totaal. Bij nader inzien denk ik dat ik dat niet ga doen. Er zijn grenzen.
Om in Odda te komen heb ik twee routes voorbereid. Omdat het nog vroeg is kies ik de langste. Haast zeven uur rijden. Die route gaat over kleine wegen vlak langs diverse fjorden. En het weer maakt natuurlijk een groot verschil. Waaraan ik het verdiend heb weet ik niet maar dat weer is opnieuw perfect. Strak blauw en twintig graden. Ooit moet dit een keer eindigen maar vandaag nog niet.
De rit is prachtig en ik geniet volop. Opnieuw kom ik nauwelijks verkeer tegen. Rond elf uur kondigt zich een benzinepomp aan. Echt tanken hoef ik nog niet maar deze pomp ligt in een klein haventje aan de voet van een steiger. Ernaast een kleine Spar. Met een bord dat de koffie klaar is. Het ziet er té schattig uit. Ik tank de brommer af, parkeer de KTM bij de Spar een loop naar binnen. Ik scoor een flesje koud vruchtensap en twee donuts. De cassiëre maakt voor mij de koffie klaar. Aardig. Afrekenen: negen euro. Totaal. Nu ben ik stomverbaasd. Normale prijzen! Ik prakkezeer even of ik een hele pallet zal meenemen, maar toch maar niet. Zo groot is die topkoffer nou ook weer niet. Ik moet ook even naar het toilet. De cassiëre wijst naar buiten. Inderdaad, een toilethuisje. Dat blijkt een hightec-ding. Zwaaien voor een sensor en de deur zwaait open. Binnen alles spik en span. Als ik zit laat een enorme spiegel pal voor m’n neus mijn verrichtingen zien. Dat hoeft niet zo nodig voor mij. Sensoren spoelen automatisch de boel door en handen wassen idem dito. Ik ben echt onder de indruk.
Een uur verder een pont. Er zijn er opnieuw twee. Een die naar links verdwijnt en een naar rechts. Welke moet ik hebben? De Garmin biedt geen uitsluitsel Ik gok op de grootste van de twee. Ik word naar voren gedirigeerd en kom terecht naast een Spaanse motorrijder op een GS. We maken een praatje. Hij is vanuit Spanje op weg naar de Noordkaap. En terug. Daar denkt hij drie weken voor nodig te hebben. Ik vind het ambitieus. Het is een aardige kerel. Eindelijk iemand die gewoon terug praat! Midden op het water check ik de Garmin en het blijkt dat ik de juiste pont heb. Prettig.
De kleinere wegen langs de fjorden maken dat ik serieus wat te sturen heb. Het doet me soms aan de Pyreneeën denken. Ik mik de brommer tachtig kilometer lang van links naar rechts en terug. Geen straf. Wél blijven opletten want heel af en toe verschijnt er een tegenligger achter een blinde bocht en breed zijn deze weggetjes niet. Maar het gaat allemaal vlekkeloos. Uiteindelijk kom ik weer op de wat grotere wegen terecht. Met nog steeds nauwelijks verkeer. Dan verschijnt een wegwerker midden op de weg. Met een bord erbij dat vertelt dat er gewerkt wordt. Geloof ik. Mijn Noors is niet heel daverend. Ik stop. De man komt naar me toe, kijkt naar mijn nummerplaat en concludeert dat hij Engels moet lullen. Logisch. Met mijn Nederlands kenteken. Hij vertelt dat ik ongeveer vijf minuten moet wachten. Prima. Er verschijnen een handvol auto’s achter mij en er vormt zich een rijtje. Dan komt ons een soort wegenwachtauto tegemoet. Hij draait en er verschijnt een bord dat we moeten volgen. Het wordt een konvooi met de wegenwacht voorop. Met twintig in het uur kruipen we vooruit. Bij de werkzaamheden moet ik even grinniken. Is hier al die drukte voor nodig? De Fransen en Italianen gooien gewoon twee stoplichten aan weerskanten met een timer. Maar… ‘s-lands wijs, ‘s-lands eer. De Noren doen het op deze manier. Ik vind het best.
Ik kom in de buurt van Odda. Nog een kilometer of twintig. De temperatuur is opgelopen naar negenentwintig graden. Dat is gewoon heet. Ik passeer een paar enorme watervallen. In Coo in de Ardennen zijn ze trots, nou, dan moeten ze even deze komen bekijken! Bij twee andere watervallen word ik een beetje nat. Het water stuift over de weg heen. Met deze temperatuur vind ik dat niet erg. Uiteindelijk vind ik de geplande camping in Odda. “Vol voor campers en caravans” zegt een bordje. Dat geldt niet voor mij. De receptionist zegt me dat ik gewoon een plekje voor mijn tentje moet uitzoeken en daarna terugkomen. Dat doe ik. Ik vind een stukje gras vrijwel pal aan het meer. Leuk! Wat dan weer jammer is is dat er geen electriciteit bij het tentje is. Voor electra moet ik naar een gemeenschappelijke ruimte. Zo is er altijd wat. Het zijn details.
Koken. Maar ik doe iets fout met mijn mooie uitklapbare pan waarin ik melk warm maak. Daar kom ik achter bij het afwassen. Het rubber scheurt kapot. Einde mooie pan. Gadver! Want die pan gebruik ik best veel. Morgen in Odda op zoek naar een werkbaar alternatief. Kan makkelijk want ik heb voor twee nachten geboekt. Morgen zou ik de Trollstigen gaan lopen. Niet, dus. Het wordt een rondrit op de KTM in deze schitterende omgeving. Maar eerst een pan zoeken.
