03 – Weer naar Spanje. Omgevallen. Gedver!

Krijg nou tieten! Zon! We kijken nog eens goed maar geen twijfel mogelijk. En een blauwe lucht. Dat ook. Als we om negen uur ‘s-ochtends het terrein afrijden, naar de lokale Carrefour om benzine te verzamelen, schijnt het ding prettig in de rug. Afgetankt en tevreden gaan we en route. Totdat mij opvalt, na een minuut of vijf, dat mijn Garmin ons naar de snelweg lult. Dat willen we niet. Brommers langs de kant. “Wat zegt jouw TomTom?”, vraag ik Adrie. “Over vijftig meter linksaf”. Juist. Veel beter. Ik laad opnieuw de route en dan ontdekt de Garmin inderdaad dat die snelweg, dat wordt hem niet. Top. We keren om en doen een stuk Route Nationale. In dit deel van Frankrijk is er niet veel beters voorhanden. Knieën aan de grond rijden, daar is dat pleintje rond die dorpspomp te krap voor. Maar na een half uurtje alleen maar rechtuit, voornamelijk, begint het te kriebelen. Zou die Garmin toch…. Ik zet opnieuw de brommer op een parkeerhaventje en gebaar naar Adrie. Die parkeert zijn KTM en gezamenlijk kijken we even wat TomTom aangeeft. Hetzelfde. Dus dat is goed. We overleggen even en dan hoor ik….. kraaakkkk. We kijken om, ligt Adrie’s KTM languit gestrekt. Op de weg. En er stroomt een beetje benzine uit. We zijn stomverbaasd en trekken meteen het ding overeind. Tenminste, nadat Adrie de bagage eraf gehaald heeft, want met veertig kilo topzwaar is het ding niet te hanteren. Waarom het apparaat erbij gaat liggen begrijpen we niet, totdat we ontdekken dat de jiffy van de Adventure origineel wel errug rechtop staat. En dan met zoveel bagage en een klein kuiltje in het wegdek…. iets om rekening mee te houden. De schade? Gering. Wat krassen en gescheurd handkapje. En de kogel is van het koppelingshendel afgebroken. Maar er is nog ruim voldoende vlees om te koppelen over, dus dat geeft weinig. En doorrrr.

Het is inmiddels weer volledig bewolkt maar wel droog. We rijden door Frankrijks graanschuur. Kilometers glooiende akkers, zover het oog reikt, met hier en daar een boom. Net Noord-Groningen. Daar is ook geen reet aan. Behalve graan is het ook Frankrijks Champagnestreek. We rijden door Epernay, langs het hoofdkantoor van Moët et Chandon. Mwoahhh, kantoor… het is een kasteel waar de Meilandjes al jaren naar aan het zoeken zijn. En dit kasteel kunnen ze niet betalen. Ook al gaat Martien elke dag met zijn smoel op TV zitten. Oh, is dat al bijna het geval zegt u? Wist ik niet. Hoe dan ook, alle grote champagnemerken blijken hier kantoor, euhhh…kasteel te houden. Mooi om te zien. Jammer dat ik whisky lekkerder vind. Na het graan en de champagne geraken we meer zuidelijk en wordt de omgeving leuker om te rijden. Het gaat wat meer slingeren en we krijgen bossen. We vinden ook een prettig restaurant zodat we op luxe lunchen. Een Croque Monsieur met friet. Hemels! Tenslotte, het is tegen half vijf,  bereiken we de geplande camping in een dorp dat Salbris heet.

De camping is zoals een Franse vakantiecamping moet zijn. Alles erop en eraan. Ik meld me bij de receptie waar een Franse dame me hartelijk welkom heet. Het is een gezellig mens. Ze spreekt een petite peux Anglais. Ongeveer net zoveel als mijn petite peux Francais. Ze ziet onze motoren bij de slagboom staan en nadere uitleg is niet meer nodig. Wij gaan het prima vinden samen. Adrie komt erbij en die begint meteen over de gewenste dresscode op de camping. De receptioniste snapt er geen hol vol van maar ze doet vrolijk mee. En zo hoort het ook. De stemming zit er geweldig in en we scoren meteen een biertje op het terras. In de zon want die is inmiddels ook gaan schijnen. Een ruim uur later staan de tentjes overeind, hangt de boel aan de stroom, zijn de luchtbedjes opgeblazen en zijn we gereed voor het bruisende en mondaine Solbris.

Nee, Adrie kookt vandaag niet. Het is zondag en de supermarkten zijn dicht. Maar de camping heeft een restaurant dat ook open is. Met een dak erboven zodat we niet in de regen een vorkje hoeven te prikken zoals eergisteren. Adrie heeft een vrije avond. Vakantie! Het leven is goed.