01 – Weer naar Spanje – Los!!!

Maanden met geknepen billen. Prikken of geen prikken. De boel open of toch dicht. Mogen we of niet. De vragen in het leven die er echt toe doen. De rest is bijzaak. De stand nu: tsja. Kweenieprecies. Pas volgende week vindt Macron het echt goed dat we komen. Op dit moment vindt hij het een beetje goed. Wij, reisgenoot Adrie en ik, geloven het wel. Gaan! Tenslotte passen wij de beste bescherming toe die er is: een helm. In plaats van zo’n snotterig mondkapje. Niks werkt beter dan een helm. Tenminste, als je het vizier dicht houdt. Daarnaast mijden wij de hotels. We plempen elke dag twee tentjes neer op campings. Hoe veilig wil Macron het hebben!. Tel daar bij op dat wij allebei zijn stijfgespoten. AstraZeneca. De enige echte. Beetje jammer dat die app pas over een maand klaar is. Wij hebben een officieel kaartje met stempeltjes. Van de huisarts. In het Nederlands. Als die Franse gendarmerie dat niet snapt dan zeg ik “Covid: AstraZeneca. Deux!” en maak ik het internationale gebaar dat die heroïnegebruikers gebruiken om in Amsterdam aan hun spullen te komen. Dat begrijpt iedereen. Louis de Funès ook. In Spanje, ons feitelijke reisdoel, is het anders natuurlijk. Die snappen “Deux” niet. Daar wordt het “Dos”. De rest houden we hetzelfde. Dat gaat er bij Pedro Sanchez in als koek. Gegarandeerd.

Vrijdag. Eerst even langs de dealer in Rockanje. Een maand geleden ontdekte Michel, hun KTM specialist, dat de koppelingcylinder niet helemaal fris meer was. Meteen een nieuwe besteld. Een betere. Niks vind ik zo vervelend als slecht voorbereid op pad gaan. Vandaag gaat Wesley het ding er even inzetten. Met een uurtje is het klaar. En omdat Wesley weet dat ik drie weken Frankrijk en Spanje onveilig ga maken loopt hij meteen even alle kritieke punten van de brommer voor me na. Top service! Typisch Rockanje. Terwijl Wesley druk is laat Michel mij even zijn nieuwe KTM Superduke zien. Daar heeft hij de complete Powerparts catalogus opgeschroefd. En de Tupperware vervangen door carbon. Maar dan ook alles! Het resultaat: een serieus gave motor. Bloedmooi. Daarna naar huis, de meuk op de brommer vastbinden en naar Elsloo in Zuid-Limburg, waar Adrie zijn tentje al overeind heeft staan op de gekozen camping.

Een simpel grasveld waar best aardig wat caravans in de rondte staan. Adrie zwaait me binnen en ik trek mijn tentje overeind. Het ding staat amper of het begint te druppen. Da’s nou jammer. Maar ja, ook dat hoort erbij. Adrie gaat aan de slag met zijn meegenomen uitklapkeuken en kokkerelt een heerlijk stukje biefstuk met aardappeltjes op zijn elektrieke kookplaat. Terwijl we nat worden werken we het naar binnen. De temperatuur is prima en we verdommen het om ons druk te maken over de regen. Gelukkig wordt het later op de avond droog waardoor ik dit stukje een beetje prettig kan tikken, onder het genot van een glas whisky en een stukje blues van Muddy Waters op de Bluetooth speaker die ik speciaal voor deze weken heb aangeschaft. Het leven is goed.

Wat zo leuk is aan kamperen? Terwijl Adrie en ik aan het rondrommelen zijn met tentjes, spullen en motoren loopt de ene na de andere campingganger bij ons langs om een praatje te maken. Om te vragen wat we in godsnaam van plan zijn. Als we ons plan uiteenzetten rollen bij iedereen de ohs en ahs van de tong. En komen de verhalen los. Heerlijk. Dat heb ik de afgelopen jaren in die muffe hotelkamers niet meegemaakt. Adrie en ik vermaken ons kostelijk en hebben dikke pret. De komende dagen zal dat misschien lastiger worden want mijn Frans is niet zodanig dat ik Napoleon het een en ander kan duidelijk maken. Bovendien is het een chagrijnige lul, zo heb ik me laten vertellen. Enfin, we zien wel. Morgen naar de volgende camping. In Reims.